มองออกนอกก็มัวหมอง
มองเข้าในให้มากขึ้นครับ คือมองตัวเอง
เปลี่ยนจากคิดว่าเขาจะไปอยู่กับใคร
มาเป็นตอนนี้คุณอยู่กับใคร คุณจะทำอะไร
แบบไหนที่ทำให้เรามีความสุข
เอาปัจจุบันของคุณและเขาเป็นหลักครับ
แล้วความทุกข์จะค่อยๆจางลง

ทำใจยากจริงๆนะคะเรื่องนี้ เราเองคิดว่า อย่าเอาใจไปตรงที่ความระแวงตรงนั้น ให้นึกว่า เรารู้หรือเราไม่รู้มันก็เหมือนกันถ้าหากเขาไม่ซื่อ คิดว่าไม่รู้ก็ดีแล้ว สิ่งที่เราไม่รู้อย่าไปเดา

ขอบคุณทั้ง 2ท่าน ที่เข้ามาตอบค่ะ มันทำใจยากจริงๆค่ะ
แต่ก็คงต้องพยายามต่อไป เพราะยังอยากรักษาชีวิตคู่ไว้ค่ะ

สวัสดีค่ะคุณบัวกลม


แสดงว่าคุณบัวกลมก็รู้ตัวเวลาที่ระแวง จึงดึงจิตกลับมาอยู่กับลมหายใจ ดิฉันคิดว่าหมั่นทำสิ่งนี้ไปเรื่อยๆ หาหนังสือธรรมะ หรือบทความธรรมะมานั่งอ่าน ก็น่าจะช่วยได้น่ะค่ะ
ถ้าคุณเลื่อกที่จะรักษาครอบครัวไว้ ก็ขอเป็นกำลังใจให้ประคับประครองไปจนตลอดค่ะ

เคยเป็นเหมือนกันตอนแรกก็ไว้ใจเขาไม่เคยวุ่นวายอะไร
แต่พอมารู้ว่าเขาไม่ซท่ิเนี่ยมันเลยฟังใจทำให้ระแวง
แต่พอพูดหรือแสดงอาการออกไปมันก้จะเป็นเหตุผลที่ทำให้ทะเลาะกันและเขาอาจจะเบื่อเราในที่สุด
ความรักต้องการทั้งความเข้าใจและไว้ใจ
พยายามอย่าไปสนใจอะไรเขามากให้เขาได้มีเวลาเป้นส่วนตัวมีอิสระ
พยายามทำให้เวลาที่เขาอยุ่กับเราให้เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขเขาคงเห็นความดีของเรา
และดีกับเราก็ได้นะคะ

เป้นกำลังใจให้นะคะ

ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ คุณtaktay จะพยายามต่อไปค่ะ
เป็นอย่างที่คุณtooptien ว่าแหละค่ะ ยังพอมีสติอยู่บ้าง เวลามีอาการ แต่บางครั้งอารมณ์มันมีพลังมากกว่าสติ กว่าจะคุมมันได้ เสียน้ำตาไปหลายปี๊บเหมือนกันค่ะ ก็พยายามเปิด ธรรมะฟัง ไปเรื่อยๆค่ะ พอจะดึงสติกลับมาได้บ้าง
ใช่ค่ะคุณsaisawan เวลาแสดงอาการก็เป็นเหตุให้ทะเลาะกันทุกครั้ง ไม่ใช่กลัวเขาเบื่ออย่างเดียว ตัวเองก็เบื่อเหมือนกัน ค่ะ แต่มันเหมือน ความไว้ใจที่เคยได้คะแนน เต็ม 10 มันจะเหลือแค่ 0 มันทำใจให้ไว้ใจไม่ได้จริงๆ
พยายามคิดว่าเขาก็คือเขา เราก็คือเรา คนละคนกัน แค่ถูกสมมติให้มาเป็นคู่กัน เดี๋ยวก็ต้องจากกันไปอยู่ดี พอคิดไป ความหดหู่ก็ตามมาเชียว ทุกข์มาเห็นๆเลย
ทั้งๆที่คุณสามีก็แสนดี เอาใจเราสารพัด (แต่ก่อนก็ดีอยู่แล้วแต่เดี๋ยวนี้เอาใจมากกว่าแต่ก่อน)เราก็พาลคิดว่าไปทำผิดมาอีกรึเปล่าเนี่ยถึงได้มาเอาใจชั้นขนาดนี้ คือความคิดมันคิดไปเรื่อยเปื่อยค่ะ แทนที่จะมีความสุขที่สามีเอาใจ กลับรู้สึกเฉยๆ ค่อนข้างไปทางหดหู่เศร้าหมอง ก็เลยไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิตตัวเองดี ก็พยายามคิดในแง่ดีว่าอย่างน้อยๆ ก็เก็บเขาไว้เป็นเพื่อนคู่คิดในยามแก่เฒ่าก็ยังดี กว่าอยู่คนเดียวมั้งคะ
ตอนนี้ก็พยายาม ป้อนอาหารสมอง (ธรรมะ)ให้เขาบ้าง เท่าที่เขาจะรับได้ เผื่อว่าบั้นปลาย จะได้จูงมือกันเข้าวัดปฎิบัติธรรมบ้าง ตอนนี้เขายังไม่ยอมไป แล้วก็ไม่ค่อยอยากให้เราไป แค่ชวนไปทำบุญไหว้พระ แล้วไปโดยเต็มใจ ก็ดีแล้วค่ะ แต่พอชวนไปปฎิบัติธรรม ถือศีลที่วัด ยังอิดออดอยู่
ขอบคุณทุกท่านที่ให้กำลังใจนะคะ ไม่ต้องห่วง จะพยายามต่อไปค่ะ
*ก้าวไปช้าๆ ดีกว่าไม่ก้าวขาเดินใช่ไม๊คะ*

สวัสดีทุกท่านค่ะ
ขอบคุณค่ะคุณทักทาย ที่เข้ามาเตือนสติ จะพยายามให้มากขึ้นค่ะ ระยะนี้ก็ได้ทำตัวเป็นที่ปรึกษาให้น้องที่ทำงานอยู่ ในฐานะที่มีประสบการณ์มาก่อน ทั้งๆที่ตัวเองยังเอาไม่รอดเลย แต่ก็พยายามช่วยรับฟังปัญหาและเตือนสติเท่าที่ทำได้น่ะค่ะ ก็ได้แต่หวังว่าคงช่วยบรรเทาความทุกข์ของเขาได้บ้าง
วันนี้เอาบุญมาฝากกันค่ะ เมื่อสัปดาห์ที่แล้วไปเที่ยวกระบี่ เลยได้ไปถวายสังฆทานที่วัด คลองสน อ.นาตีน จ.กระบี่ เป็นวัดที่อยู่ท่ามกลางชุมชนชาวมุสลิม มีพระอยู่องค์เดียว ก็ถามท่านว่าแล้วจะมีใครมาทำบุญบ้างไม๊เนี่ยท่านว่าก็พอมีบ้าง เป็นคนนอกหมู่บ้าน คือดูแล้วไม่น่าจะอยู่ได้ แต่ก็ทำให้เห็นได้ว่าคนสองศาสนา ถ้าอยู่แบบไม่เบียดเบียนกัน ก็ทำให้สังคมเป็นสุขได้นะคะ เชิญร่วมอนุโมทนาบุญกันนะคะ