สวัสดีค่ะ คุณkhawhomความรัก ความผูกพันธ์ ความพลัดพราก คนทุกคนต้องเจอในช่วงเวลาที่แตกต่างกันไปเท่านั้นเอง
เพียงแต่ของคุณ อาจจะมาเร็วเกินไปโดยยังไม่ได้เตรียมใจไว้เผื่อความพลัดพรากนี้ จึงทำให้คุณยังยอมรับการสูญเสียไม่ได้....วันและเวลาจะทำให้คุณดีขึ้น...ความทุกข์ ความสูญเสียและพลัดพราก...เป็น
สัจจธรรม...ที่มนุษย์ทุกคนต้องเจอ...คุณไม่ได้เป็นผู้โชคร้าย...แต่คุณกำลังได้เรียนรู้ถึง "สัจจธรรม"
ความจริงที่ต้องเป็นไปตามกฏของธรรมชาตินี้...
ถึงยังไงคุณก็ยังมีคนที่คุณรักอยู่อีก พ่อ แม่ ภรรยา ทำจิตใจให้เข้มแข็งอยู่เพื่อคนที่คุณรัก...และพวกเขาก็รักคุณเช่นกันค่ะ.......
ขอเป็นกำลังใจให้อีกหนึ่งกำลังใจ
ธรรมย่อมรักษาผู้ปฏิบัติธรรม
ในสมัยพุทธกาล ครั้งหนึ่งมี่แม่ที่เสียลูกน้อย ไปในขณะที่ยังเยาว์วัย โดยไม่ได้รู้ ไม่ได้ตั้งตัวไว้ล่วงหน้า แม่นั้นเมื่อรู้สึกตัวก็ใจสลาย ร้องไห้จนสิ้นสติไป ฝื้นขึ้นมาอีกก็ยังทำใจไม่ได้ร้องให้จนสลบไปหลายครั้งหลายครา ไม่วายญาติหรือคนรอบข้างจะปลอบอย่างไร ก็ไม่อาจทำให้ความโศรกเศร้านั้นจางคลายลงได้แม้แต่น้อย ญาติเห็นดังนั้นก็จนปัญญาที่จะปลอบโยน จึงชวนกันหอบหิ้วกันไปเฝ้าพระพุทธเจ้า เมื่อพระพุทธองค์ทรงเห็นถึงอาการโศรกเศร้า ที่หนักหนาสาหัสนั้น จึงทรงใช้ธรรมมะวิจะยะใคร่ครวญแล้วตรัสว่า เมื่อนางยังคงเสียใจจนทรงตัวอยู่ไม่ได้เช่นนี้ คถาคตคงต้องหาทางช่วย ซึ่งก็พอมีทางอยู่บ้าง ที่จะช่วยให้ลูกน้อยของนางฝื้นคืนกลับมามีชีวิตอีกได้ แต่นางต้องเข้มแข็งลุกขึ้นยืนให้ได้ แล้วเดินไปตามนิคมต่างๆ เพื่อหาเมล็ดถั่วชนิดหนึ่ง (บอกชื่อไป)มาเพียงกำมือหนึ่ง 
