เรื่องของเรื่องมีอยู่ว่า ดิฉันมีแฟนและคบกับแฟนมาได้ ปีกว่าๆ และตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา เค้าดีกับดิฉันและซื่อสัตย์กับดิฉันมาตลอด ถึงแม้ว่าเราจะมีทะเลาะและไม่เข้าใจกันบ้างก็ตาม และดิฉันก็รักเขาและซื่อสัตย์กับเขาแต่เพียงคนเดียว ดิฉันเป็นคนที่ขี้หึงมากกว่าปกติ มักจะคอยจับผิดเขาและหาเรื่องว่าเขาตลอดเรื่องผู้หญิงแต่เขาก็ไม่ได้มีอะไรแบบที่ดิฉันคิดและกังวล และทุกครั้งเค้าก็จะให้อภัยดิฉันตลอดมา ไม่ว่าเรื่องที่เราทะเลาะกันจะหนักหนาสาหัสแค่ไหนก็ตาม

หลังจากนั้น ดิฉันได้มีโอกาสไปทำงานต่างประเทศ ก่อนไปดิฉันได้ให้สัญญากับแฟนไว้ว่าจะกลับมาแต่งงานกับเค้าคนเดียว พอไปอยู่ที่ต่างประเทศได้สองเดือน ดิฉันก็ได้ไปเจอผู้ชายคนหนึ่ง ทำงานในสายงานเดียวกัน เขาเป็นคนหล่อมาก นิสัยดี และคุยกันถูกคอมาก และมีความสนใจเรื่องเดียวกันกับเรา เกือบทุกเรื่อง เขามาขอคบกับดิฉัน ดิฉันก็ปฏิเสธไป และบอกความจริงว่ามีแฟนแล้ว แต่เขาก็ไม่ยอมเลิกที่จะพยายามและโทรมาหาตลอด ท้ายที่สุดเราสองคนก็รักกัน และดิฉันก็มีความสัมพันธ์กับเขา

สุดท้ายนี้สิ่งที่เป็นคำถามและประเด็นจริงๆ ก็คือ ดิฉันอยากให้ความลับนี้มันตายไปกับตัวดิฉัน และอยากให้อภัยตัวเองได้ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานกับการลงโทษตัวเองว่าเลวขนาดนี้ และรู้สึกหดหู่อย่างที่เป็นอยู่อย่างทุกวันนี้ และอยากทำอะไรบางอย่างเพื่อเป็นการแก้กรรมของการผิดศีลข้อสามกับแฟนดิฉัน มันพอจะมีวิธีหรือทางออกอื่นบ้างไหมคะ นอกจากการสารภาพ ดิฉันทุกข์มากจริงๆ

ส่วนแฟนที่ไทยของดิฉันก็ไม่รู้เรื่องนี้เลย ความรู้สึกรักที่มีต่อแฟนที่ไทยมันเกือบจะหมดสิ้นไปจากในหัวใจของดิฉันแล้ว แต่ความรู้สึกลึกๆ ที่ยังมีเหลือคือความสงสารเขาจับใจจนสุดจะทนได้ จนในที่สุด ดิฉันมีเหตุต้องกลับมาประเทศไทยแบบกะทันหัน และก็มาเจอหน้าแฟน ซึ่งความรู้สึกมันไม่เหมือนเดิมแล้ว ยิ่งนานวันมันยิ่งชัดเจนขึ้นว่าเราไม่ได้รักเค้าอีกแล้ว