 หนูเป็นบุคคลที่น่าสงสาร พี่เป็นกำลังใจให้นะ คนเรามีชั่วเจ็ดที ดีเจ็ดหน และสามารถพ้นทุกข์ได้หาก"ใจเรารู้ "ทางสายเอก ทางแห่งการพ้นทุกข์ ตามพระอริยสัจค่ะ..
รู้ธรรมอย่างเดียวมิพ้นทุกข์ ..แต่ที่สำคัญคือ รู้การปฏิบัติธรรม ขัดเกลาจิตใจ ..ไล่กิเลส ตัณหาในตัวตน ..เป็นหนทางพ้นทุกข์ ..นั่นเอง
การปฏิบัติธรรมคือ การเรียนรู้ และเข้าใจจิตใจของตนเองตามความเป็นจริง ตามกฏธรรมชาติ เป็นสัจธรรม เป็นความจริงแท้ แน่นอนที่มิผลันแปร ..โดยมีศีล 5 เป็นเครื่องขัดเกลาใจให้ละอายต่อบาป และมีศีลอินทรีย์สังวรเป็นตัวสำรวมระวังการกระทำของกายกรรม วจีกรรม และมโนกรรม พึงสังวรใจให้ละความชั่ว กลัวบาปกรรม
เมื่อเราปฏิบัติธรรมแล้ว จึ่งเกิดมหาสติ และมีปัญญาหยั่งรู้ รู้ในสิ่งที่ควรรู้ กระทำในสิ่งที่ควรกระทำ มิใช่กระทำตามอารมณ์ การไม่รู้เหล่านั้นจึ่งเป็นการดินเข้าหาทุกข์อยู่รำไป กิเลส ตัณหาจึงแผดเผา กาย ใจให้ร้อนรน ทนทุกข์ทรมาร ตราบนานเท่านาน..
อ้างคำพูด: ตัวหนูเองรู้และเข้าใจเสมอ ว่าความโกรธความเกลียด ผูกใจเจ็บ มันทำให้ใจเป็นทุกข์อยู่ตลอดเวลาหาความสุขไม่เจอ ความทุกข์รุมเร้าอยู่ทุกวัน จิตใจไม่เคยเป็นสุขเลย
และทุกข์ที่ว่ามานั้นก็ น่าจะดับได้ด้วยคำว่าให้อภัย เพียงคำเดียว
ตัวหนูเอง หนูรู้ และเข้าใจธรรมมะข้อนี้เสมอ
แต่ทำไมหนูทำไม่ได้
"ทุกสิ่งสำเร็จด้วยใจ" การให้อภัยสำเร็จได้ด้วยใจ มิใช่การคิดหรือคำพูด...ความพยาบาท อาฆาต แค้น ..เป็นอนุนิสัยตามส่งในขันทสันดานข้าภพข้ามชาติ..อาจสะสมมาหลายภพหลายชาติฝังแน่นในดวงจิต.. มิสามารถแกะออกได้..ต้องขัดเกลาให้สะอาดด้วยศีล..
ใดๆในโลกล้วน อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
อนิจจัง คือ ความไม่เที่ยง มีเกิด ก็มีดับ เป็นของชั่วคราว เป็นสิ่งสมมุติโลก
ทุกขัง คือ หวังสิ่งใดมิได้สิ่งนั้นนั่นก็เป็นความทุกข์
แม้ความรำไรรำพรรณนั่นก็เป็นทุกข์
แม้ความเศร้าโศก เสียใจ นั่นก็เป็นความทุกข์
แม้การเกิด การแก่ การเจ็บ การตาย ก็คือความทุกข์
ทุกสิ่งล้วนเป็นทุกข์ทนอยู่ไม่ได้ สุขเวทนาก็คือความทุกข์ ทุกขเวทนาก็คือความทุกข์ อุเบกขาเวทนาก็คือความทุกข์ ความทุกข์ล้วนเกิดแต่ใจเรา นั่นเอง มิมีสิ่งใดทำให้เกิด
อนัตตา คือบังคับไม่ได้ ไม่ใช่ตัวใช่ตน ไม่ใช่เรา ไม่ใช่สัตว์บุคคล
ใจถึงธรรม ธรรมถึงใจ จึ่งทำให้พ้นทุกข์
ขอให้เห็นธรรม
| ไฟล์แนป: |
57908_145102598858405_100000759970506_215536_3653959_s.jpg [ 7.33 KiB | เปิดดู 8001 ครั้ง ]
|
|
