ผมถูกแฟนบอกเลิก เหตุผลก็พราะว่าพ่อแม่ของเค้าไม่ค่อยชอบผม และเค้าบอกว่าตอนนี้เค้ากำลังเรียนต่อโทอยู่ เลยอยากจะทุ่มเวลาให้เรื่องเรียนมากกว่า แม้ว่าผมจะลองพยายามคุยกับเค้าตรง ๆ ว่าถ้าเป็นเรื่องที่พ่อแม่เค้าไม่ถูกใจผมเป็นเพราะสาเหตุอะไร ถ้าอะไรที่ทำไม่ดี ก็จะขอปรับปรุงให้ดีขึ้น แต่เค้าก็ไม่ยอมให้เหตุผลที่มากกว่านี้ อีกอย่างแฟนเค้าเป็นคนที่เชื่อฟังพ่อแม่มาก ก่อนหน้านี้เราก็คบกันปกติดี เรื่องที่เค้าไม่ค่อยมีเวลาเพราะเรื่องเรียน ผมก็เข้าใจ เพราะตัวผมเองก็เคยอยู่ในจุดของเค้ามาก่อน

ในความคิดของผม จุดเปลี่ยนที่เค้ามาบอกเลิก ผมคิดว่าคงเป็นเพราะเรื่องพ่อแม่ของเค้า เดาเอาว่าเค้าคงคุยกันแล้วอาจจะบอกว่าตอนนี้ก็ต้องเรียนอยู่ ก็ห่าง ๆ กันอยูแล้ว พอห่างกันมากเข้าความผูกพันก็น้อยลง ทางครอบครัวแฟนเค้าคงสรุปว่า ถ้าแบบนั้นก็เลิกกันเลย แฟนผมเค้าเป็นคนที่เชื่อฟังพ่อแม่มากเป็นทุนเดิม ตัวเราก็คงไม่มีน้ำหนักสำหรับเค้า

ผมกับแฟนคบกันมาประมาณ ปีครึ่ง ทำงานอยู่ที่เดียวกัน ช่วงแรกก็สนิทกันมาก แต่พอเค้าเริ่มเรียนต่อโท ก็ลาออกจากงานก็เริ่มห่างกัน แต่ก็ยังคบกันปกติดี จนกระทั่งเค้ามาบอกเลิกเมื่อประมาณ 3 เดือนก่อน

ช่วงแรกผมก็ทุกข์มาก เค้าไม่ยอมให้เจอเลย ช่วงแรก ๆ ก็ดูเหมือนเค้ายังเป็นห่วงเราอยู่บ้างที่ต้องเลิกกัน แต่พอหลัง ๆ เหมือนเค้ารำคาญที่เรายังปรับความรู้สึกให้เป็นเพื่อนไม่ได้ แล้วก็เริ่มพูดไม่ดีกับเราเพราะอาจจะเพราะรำคาญ ประมาณว่าไม่ต้องมาห่วงเค้ามากหรอก เพราะว่าไม่ได้เป็นแฟนกันแล้ว ความจริงช่วงหลัง ๆ เราก็ห่างกันระดับหนึ่งแล้ว ... รู้สึกเสียใจมากที่เค้าทำได้เหมือนง่ายดาย สิ่งที่เค้าแสดงออก ในวันแรก กับ วันสุดท้าย มันต่างกันมาก (คงเป็นธรรมดา ... ทีว่าใหม่ ๆ ก็ยังหวาน พอเบื่อแล้ว ทำอะไรก็ผิดไปหมด) แถมช่วงที่แฟนเค้าบอกเลิก ก็เป็นช่วงที่ผมมีปัญหาเรื่องงาน เรื่องทางบ้าน รู้สึกว่าหลาย ๆ อย่างมันประดังเข้ามาพร้อม ๆ กัน รู้สึกท้อแท้มาก มันเคว้งไปหมด

ช่วงแรก ๆ ผมก็พยายามสวดมนต์ นั่งสมาธิ แล้วก็พยายามแผ่เมตตาให้กับทั้งเค้า และพ่อแม่ของเค้า บางครั้งก็รู้สึกเจ็บใจ ที่เป็นฝ่ายถูกกระทำ โดยไม่มีทางทำอะไรได้เลย ... ผ่านมา เกือบ 3 เดือน ก็พอดีขึ้นบ้าง แต่ก็ยังคิดถึงอยู่ เพราะมักมีเรื่องมากระทบให้ต้องคิดถึงอยู่ร่ำไป ปัญหาเรื่องงาน เรื่องทางบ้าน ก็เริ่มคลี่คลายไปบ้าง จะยังเหลือ ก็คงเป็นเรื่องนี้ เรื่องเดียว ...

จนถึงตอนนี้ก็ยังรักและเป็นห่วงแฟนอยู่เหมือนเดิม คิดว่ามันคงต้องมีเหตุผลที่ทำให้เราต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ ตอนนี้ที่ทำได้ก็แค่สวดมนต์ + ขออโหสิกรรม + แผ่เมตตาให้เค้าและครอบครัวเค้ามีความสุข (พยายามเจริญเมตตาให้มากๆ) เราจะได้ทุกข์ เพราะเค้าน้อยลง ^_^

แต่ก็แอบหวังอยู่ลึก ๆ อยากให้ทางบ้านเค้ายอมเปิดโอกาสให้ผมบ้าง แต่ว่า 80% ตัวเราเองก็เริ่มยอมรับที่ว่าคงไม่มีโอกาสแล้ว ความจริงเพื่อน ๆ ก็แนะนำให้เราลองคบคนอื่นดู แต่ตอนนี้ผมยังไม่รู้สึกอยากคบใครเลย ยังทำใจคบใครไม่ได้จริง ๆ

ที่เล่ามาอาจจะไม่ได้หนักเท่ากับความทุกข์คนอื่น ๆ แต่ก็อยากแบ่งปันประสบการณ์ให้ทราบ หวังว่าคงมีส่วนที่เป็นประโยชน์และกำลังใจบ้าง ไม่มากก็น้อยนะครับ

หากว่าผมพิจารณาข้อมูลก็ต้องเกี่ยวข้องกับหลักของพระไตรลักษณ์สักเล็กน้อย


มีใครในโลกนี้สามารถเกาะแน่นกับสิ่งใดสิ่งหนึ่งไม่ให้คลาดสายตาตลอดเวลาได้หนอ



ครับผม ความเปลี่ยนแปลงมันเกิดขึ้นตลอดกับความรู้สึกอารมณ์ของคนไม่เคยคงที่เลย



ไม่มีใครในโลกนี้สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้หากรับสภาวะนั้นได้เราก็ดีเอง



รักคนดีกว่าเกลียจคน กุศลธรรมควรทำและรักษาให้มั่น

ตอนแรก ๆ ก็รู้สึกงงมากที่จู่ ๆ ก็ถูกบอกเลิก อาจจจะจริงอย่างที่คุณ taktay ว่า เค้าคงมีเหตุผลอย่างอื่น แต่อาจจะบอกเราไม่หมด

ช่วงแรกความคิดเราก็ฟุ้งไปเรื่อย ร้อยแปดเหตุผลที่คิดเอาเอง จนค่อย ๆ เริ่มหยุดนิ่ง พยายามอยู่กับสภาพปัจจุบัน หยุดย้อนหาเหตุผล + หยุดคาดหวังเรื่องในอนาคต ก็ทุเลาไปได้พอสมควร อยากแนะนำเพื่อน ๆ ที่อาจจะมีโอกาสได้เข้ามาอ่านว่า พยายามตั้งสติอยู่กับปัจจุบัน ทุกอย่างที่เกิดขึ้นก็เพราะมีสาเหตุของมัน เมื่อเรามีสติมากขึ้น ปัญญาก็จะค่อย ๆ เกิด

หลัง ๆ ผมมาคิดได้ว่า ที่เราต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้ อาจจะเป็นเพราะสมัยก่อนตอนที่คบกับแฟนเก่า ครอบครัวของผมก็ไม่ค่อยชอบเค้า จนสุดท้ายก็ต้องเลิกกันไป โดยที่ตัวแฟนผม ก็ยังไม่ได้อยากเลิกเหมือนกัน. ทั้งที่แฟนเก่าเค้าอยากเลิก เพราะดูแล้วการคบต่อไปคงจะลำบากมาก แต่ความจริงตอนนั้นผมก็พยายามทำอย่างดีที่สุด เพื่อให้ทั้ง 2 ฝ่ายยอมรับกันให้มากขึ้น แต่มันก็ดูเป็นการฝืนอย่างมาก สุดท้ายก็ไปไม่รอด. มาตอนนี้เราต้องตกอยู่ในสภาพแบบแฟนเก่า ก็เข้าใจถึงความขมขื่นที่เค้าต้องแบกรับแล้ว คิดว่าที่เราเจอแค่ไม่กี่เดือน กับที่เค้าต้องเจอมาเป็นปี มันเทียบกันไม่ได้. คิดซะว่าชดใช้ให้กันไป.

มาคิดตอนนี้แล้วรู้สึกเหนื่อยกับวัฎจักรแบบนี้จริง ๆ เลยครับ

แหม ขอแนะนำเป้น 2 แนวอย่างนี้นะคับ

ถ้าผู้หญิงเขารักคุณนะ แต่ติดที่พ่อแม่เขา
อันนี้ไม่ยาก ผมก็แนะนำให้คุณทำอย่างที่ทำ ดุว่าติดตรงไหน ต้องปรับต้องจูนตรงไหน ว่าไป
พ่อแม่เขาห่วงอะไร เราไม่ดีตรงไหนก็ปรับแก้กันไป
ถ้าเข้าทำนองนี้ ก็อย่าได้ลดละ

แต่ถ้าเป็นกรณีตัวเขาเอง ก็ไม่รักเราแล้ว
ผมแนะนำให้คุณตัดใจ

การจะเรียกว่าเป็นความรัก
มันต้องเป็นความพร้อมใจกันทั้ง 2 คน

ถ้าคุณไม่ยอม ต้องเอาให้ได้
นี่เรียกว่าเห็นแก่ตัว จะเอาให้ได้ท่าเดียว ไม่สนว่าเขาจะรู้สึกอย่างไร
เขาไม่ชอบ ไม่เอา ก็จะยังเอาให้ได้
อย่างนี้ไม่สมควรจะได้รับความรักจากใครทั้งนั้น

กรณีที่ 2 ที่เขาไม่รักเรานี่นะครับ
คุณต้องมีวิธีถามให้ได้ความจริงจากใจตัวผู้หญิงเขา
ว่าเขาคิดกับเรายังไง เราจะได้ตัดสินใจถูก
ไม่ใช่ไปถามแกมคาดคั้น หรือไปทำทีน่าสงสารกดดันผู้ตอบ
หรือเขาพอเขาจะพูดความจริงก้รีบสวน เถียงแก้เขาตลอด อย่างนี้คุณจะไม่ได้ความจริง
ไม่ได้ความจริงก้จะตัดสินใจผิด
เขาก็อาจจะจำเป้นต้องโกหก หาเหตุผลมาเลี่ยงๆรักษาน้ำใจคุณไว้ ไม่อยากหักหารปุบปับ


เขารักเรา เรารักเขา มันดีที่สุด
จะรักแต่ข้างเดียวแล้วไปคาดคั้นเขาให้มารักเรา
อันนี้นับว่าเห็นแก่ตัว ไม่รู้จักเห้นใจคนอื่น

ถ้าไม่รู้จักเห็นใจคนอื่น
การอาภัพรักคงจะเป้นสิ่งที่เดาได้ไม่ยาก

แวะมารายงายตัวหลังจากหายไประยะหนึ่ง

ช่วงนี้งานค่อนข้างยุ่งมาก กลับบ้านก็ค่อนข้างดึก แต่อย่างน้อยก่อนนอนทุกคืน ก็จะพยายามสวดมนต์ แผ่เมตตา ในบางครั้งก็จะนั่งสมาธิหลังสวดมนต์ด้วย. ทำอย่างที่ว่ามาได้ซัก เกือบ 4 เดือนตั้งแต่ตอนที่มีเรื่อง. ตอนนี้ก็รู้สึกดีขึ้นมากแล้วครับ. แต่มีข้อสงสัยอยู่หน่อย คือ เมื่อ 1 อาทิตย์ที่ผ่านมา ใจเรากลับไปคิดถึงเรื่องแฟนเก่าอีกแล้ว ความรู้สึกเมื่อช่วงแรก ๆ (เช่น น้อยใจ โกรธ ฯลฯ) ย้อนกลับมาอีก. ทั้งๆ ที่ช่วงหลัง ๆ ก็ดีขึ้นมากแล้ว. แต่ก็พยายามกำหนดรู้ให้ทัน.... แต่ติดใจอยู่ว่าทำไมจิตเราถึงหวนกลับไปคิดถึงเค้าอีก ทั้ง ๆ ที่เกือบลืมได้แล้วเชียว ... เฮ้อ

ทำไมเรื่องของคุณ คล้ายๆ กับเรื่องของชั้นเลย
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ