สวัสดีค่ะ..วันนี้สมัครสมาชิกใหม่ค่ะ หลังจากที่เข้ามาลานธรรมจักรบ่อย ๆ ในฐานคนทั่วไปซึ่งก็ได้รู้จักลานธรรมจักรแห่งนี้เพราะเสริซในอากู๋(google) แฮะ ๆ ก็ประมาณจิตตก อยากได้กำลังใจน่ะค่ะ ก็เลยมาเจอลานธรรมจักร และก็เข้ามาอ่านกระทู้อยู่เรื่อย ๆ บางเรื่องก็ปรับใช้กับปัญหาของตัวเองเหมือนกัน หรือวันไหนจิตตกหนัก ก็พิมพ์กระทู้ไปอ่านที่บ้านก็มี. 
แต่มันเหมือนการสื่อสารทางเดียว คิดคนเดียว ยอมรับว่าเรื่องความรักเป็นปัญหาที่เราไม่ประสบความสำเร็จในการแก้ปัญหาเลย..เวลาที่มีเพื่อนๆ ซึ่งปัจจุบันก็มีครอบครัวเกือบหมดแล้ว (ก็จะ 31 ปีนี้แล้ว)มาปรึกษาจะพยายามให้คำปรึกษาน้อยที่สุดอย่างมากสุดก็รับฟังและให้กำลังใจ เพราะเราก็มีปัญหาที่แก้ไม่ตกเช่นกัน เรื่องของเรื่องคือตลอดช่วงระยะเวลาของชีวิตเป็นเด็กดีมาตลอดทั้งด้านการเรียน และการทำงาน ปัจจุบันรับราชการ สมใจคุณพ่อคุณแม่ แต่เรื่องความรักและการใช้ชีวิตไม่ประสบผลสำเร็จเลย เนื่องจากเป็นคนหน้าตาธรรมดา ประกอบกับไม่ค่อยไปเที่ยวไหน ใช้ชีวิตอยู่กับการอ่านหนังสือ เล่นอินเตอร์เน็ต 
3 ปีที่แล้วก็ได้เล่นเวปหาคู่ และได้ติดต่อกับผู้ชายคนหนึ่งอายุห่างกันประมาณ 10 ปี เขาอยู่กรุงเทพฯ ส่วนเราอยู่เชียงใหม่ เริ่มแรกที่รู้จักกันด้วยเราก็กลัวก็เลยส่งรูปเพื่อนไปให้ ก็ติดต่อกันอยู่ประมาณ 1 ปีทางเมลล์และโทรศัพท์ ซึ่งส่วนใหญ่ก็เหมือนการทำความรู้จักกัน และลักษณะจะคบกันแต่ไม่เคยเห็นหน้ากัน ซึ่งเราก็ไม่ได้คาดหวังสักเท่าไหร่เพราะคิดว่าเขาคงมีครอบครัวแล้ว ซึ่งผู้ชายวัยใกล้ 40 มีหน้าที่การงาน และหน้าตาไม่ได้ขี้เหร่อะไรก็ไม่น่าจะโสดแต่โสด อยู่กับพ่อแม่เพื่อที่ทำงานใกล้บ้านพ่อแม่ และมีบ้านส่วนตัวสำหรับเสาร์-อาทิตย์ พอมาช่วงหลังเขาเริ่มพูดจริงจังมากขึ้นจนเรากลัวว่าจะทำให้คนคนหนึ่งผิดหวังซึ่งก็ประมาณรูปที่ส่งไปก็เป็นรูปเพื่อนและก็ดูดีกว่าเรา 
และเขาก็พยายามจะมาหาเราตลอดซึ่งเราก็ผัดผ่อนเรื่อยไป จนในที่สุดเขาก็ขาดการติดต่อไปประมาณ 5 เดือน คราวนี้เขาติดต่อกลับมาใหม่ซึ่งก็เหมือนเดิมพยายามจะมาหาจนเราตัดสินใจเจอเขา โดยเขามาหาเราซึ่งเราก็บอกเขาว่ารูปที่ให้ไปไม่ใช่เราซึ่งเขาก็ชั่งใจแต่ก็มาหาเรา ตอนเจอกันครั้งแรกเราจำได้ว่าเขาก็บอกเราว่าเราไม่ได้ขี้เหร่อะไรทำไมไม่ส่งรูปให้ และความคุ้นเคยจากการคุยกัน ก็ทำให้เรารู้สึกไม่ค่อยแปลกหน้ากันเท่าไหร่ สำหรับเราน่ะแต่เขาเราไม่รู้ 
จบท้ายด้วยการไปลอยโคมไฟเทศกาลกระทงด้วยกัน หลังจากเขากลับไปแล้วเราก็พยายามทำใจน่ะกับความเปลี่ยนแปลงและเขาก็หายจากชีวิตเราไป อีก 2 เดือนต่อมาเขาก็กลับมาขอคืนดีโดยบอกว่าเราเป็นคนดีและจริงใจกับเขาและเค้าเลือกที่จะคบกับเราถึงแม้จะผิดความคาดหวังเรื่องรูปร่างหน้าตาอยู่บ้าง แต่เราก็เป็นคนที่พอเหมาะกับเขาซึ่งเราก็กลับมาคบกัน โดยหลังจากนั้นอีก 3 เดือนเขาก็มาหาเราซึ่งเขาและเราก็ยังเกรง ๆ ในการไปไหนมาไหนด้วยกัน พอเขากลับไปเค้าก็เริ่มเปลี่ยนไปอีก โดยบอกว่ารู้สึกเฉย ๆ กับเรา แต่หากไม่มีเราเขาก็คิดถึงจากที่เคยคุยกันตลอด กลับกลายเป็นอยากคุยก็คุย ไม่อยากคุยก็ไม่รับ เรื่อยมา พอเราอยากหาข้อยุติโดยการคุยกันทางโทรศัพท์เขาก็บอกว่าเราคิดมากไป จนในที่สุดเขาบอกว่าบางทีเราคงไปด้วยกันไม่ได้เหมือนเราไม่ได้ทำกิจกรรมด้วยกันจะอยู่ด้วยกันได้อย่างไร เขาบอกว่าถ้าเรามากรุงเทพฯ เดินตามท้องถนนเขายังไม่แน่ใจเลยว่าจะจำเราได้ไหม (เราไม่ได้ส่งรูปไปให้เขาหลังจากที่เราเจอกัน เพราะเรารู้สึกว่าถ่ายรูปไม่สวยเอาสะเลย)เราจึงเริ่มทำใจ เราเสียใจมาก เขาบอกว่าขอโทษที่ทำเราเสียใจแต่ที่จริงก็ไม่เป็นอุปสรรคสำหรับการที่เราคบกัน เขาบอกเรา แต่หลังจากนั้นที่เคยคุยกันทุกวัน ก็ห่างหาย เราก็พยายามทำใจไม่ให้โทรหาเขา แต่ก็ยังคาในใจมากมาย รบกวนช่วยให้แนวทางเราหน่อยน่ะค่ะ ขอบคุณค่ะ
ได้อ่านเรื่องราวแล้ว มีแบบนี้เกิดขึ้นบ่อย ๆ ในโลกของอินเตอร์เน็ต คุณไม่ใช่คนแรกที่เจอปัญหาแบบนี้ ..
ความรู้สึกดี ๆ เกิดขึ้นแล้ว ก็ยากจะถอนตัว
อาจมีหวั่นไหวบ้างเนื่องจากเขาก็ยังคงโทรศัพท์ติดต่อมาแต่ไม่บ่อยเหมือนเก่า อาจเป็นช่วงที่ทำใจทั้งสองฝ่าย แต่อย่างน้อยเราก็ไม่ได้ทุกข์ใจ หรือจดจ่อกับเขาเหมือนครั้งที่ผ่าน ๆ มา ขอบคุณสำหรับข้อคิดและกำลังใจจากคุณศรีสมบัติ 
ที่ทำให้พิจารณาถึงสิ่งที่เกิดขึ้นโดยไม่ใช้อารมณ์และทำให้คิดเลิกผูกมัด ยึดมั่นถือมั่นกับคำสัญญาเพียงลมปาก และจะปล่อยให้ระยะเวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ความจริงใจ 
สำหรับคนที่ใช่ ก็คือใช่ ถ้าไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ เหมือน 
ขอบคุณกำลังใจดี ๆ และแนวคิดของคุณปริตาและคุณคนรักดี ค่ะ 
เท่าที่ได้อ่านกระทู้หลายๆ กระทู้ของกัลยาณมิตรแล้ว ก็ล้วนแล้วแต่ประสบปัญหาในแต่ละระดับ อย่างเราประสบปัญหาในการคบกันแต่ยังไม่ได้อยู่ร่วมกันหรือแต่งงาน บางท่านก็ประสบปัญหาในการอยู่ร่วมกันหรือแต่งงานกันไปแล้ว ทำให้อดคิดไม่ได้ว่า การหาทางแก้ไขอาจไม่ใช่จุดสิ้นสุด... 
แต่เป็นการเริ่มต้นของปัญหาใหม่ๆ ในระดับต่อไป..ไม่มีที่สิ้นสุดใช่ไหม ?...เพราะฉะนั้นการเตรียมตัว เตรียมใจ กับการบริหารจัดการกับปัญหาที่จะเกิดขึ้นคงจะเป็นสิ่งเดียวที่พอจะทำได้ใช่ไหมค่ะ.. 