สวัสดีค่ะ หนูเพิ่งจะมาเป็นสมาชิกใหม่ของที่นี่ค่ะ ขอฝากตัวด้วยนะคะ อยากจะมาขอคำแนะนำจาก พี่ๆที่นี่ค่ะ
คือหนูเป็นคนที่อาภัพมากๆเลยค่ะ ชีวิตส่วนใหญ่มีแต่การอยู่คนเดียว เหงาและว้าเหว่มากๆเลย ไม่เคยประสบความสำเร็จในชีวิตเลย ทางด้านการเรียน ในช่วงเวลาปีสองปีมาเนี่ย ก็ย้ายโรงเรียนมาสองสามครั้งได้เเล้วค่ะ เป็นคนที่มีเพื่อนน้อยมากหรือ จะเรียกว่าไม่มีเลยก็ได้ เป็นคนที่สร้างปัญหาให้ครอบครัวตลอด และก็ทำให้พ่อแม่ กลุ้มใจมาหลายครั้งแล้วค่ะ เลยไม่น่าแปลกใจเลยที่พ่อ กับ แม่ จะรักพี่น้องคนอื่นๆมากกว่าค่ะ
ชีวิตประจำวันของหนูเป็นชีวิตที่กดดันและอึดอัดมากค่ะ เพราะเป็นคนสมาธิสั้นเลยเรียนไม่ค่อยจะเก่ง และเพื่อนๆไม่ว่าจะย้ายโรงเรียนมากี่ครั้งเเล้ว ไม่มีเพื่อนที่ไหนอยากจะมารู้จักหรือต้อนรับเลยค่ะ ส่วนใหญ่เวลาอยู่ที่โรงเรียนเลยต้องอยู่คนเดียว บางคนถึงขนาดชักสีหน้าใส่เลย ทั้งๆที่ไม่เคยไปทำอะไรให้เค้าเลย เครียดมากจนไม่อยากจะไปโรงเรียนเลยค่ะ
เวลาอยู่ที่บ้านกลับมาจากโรงเรียนก็จะมาเจอคุณพ่อกับคุณแม่ค่ะ ซึ่งไม่ค่อยจะพูดคุยหรือแสดงความเป็นห่วงเป็นใยกับเราเลย ไม่เหมือนกับพี่น้องคนอื่น ซึ่งพวกท่านก็จะดูแลตลอด ต่างกับเราซึ่งแม้แต่ยิ้มให้ยังนับครั้งได้เลยค่ะ
เลยอยากจะขอคำแนะนำจากพี่ๆค่ะ ว่าควรจะทำอย่างไรดี หนูเพิ่งอยู่ชั้นมัธยมเองคิดอะไรบางครั้งยังมีเหตุผลไม่มากพอ เเล้วก็ไม่รู้ว่าจะหากทางออกจากปัญหาเหล่านี้ยังไงดีค่ะ พยายามศึกษาธรรมะแต่ก็ช่วยได้เป็นบางครั้ง พอเวลาเราไปเจอกับตัวจริงๆ บางครังก็รับไม่ได้ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเราไม่เคยไปเบียดเบียนใครทำไมถึงรู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียว เครียดเเละกลุ้มใจมากๆเลยค่ะ จนบางครั้งคิดไม่ดีกับตัวเองก็มี ช่วยเเนะเเนวทางให้ด้วยนะคะ ขอขอบคุณ พี่ๆมากค่ะ
ตอนนี้หนูจะพยายามให้มากขึ้นค่ะ ทำให้มีกำลังใจขึ้นเยอะมากๆเลย จะพยายาม สวดมนต์ ไหว้้พระ ทุกๆวันค่ะ และจะพยายามกราบพ่อ แม่ทุกๆวัน จะได้เป็นมงคลกับขีวิตด้วยค่ะ 
