สวัสดีค่ะ

เป็นสมาชิกใหม่ค่ะ ดิฉันได้ติดตามอ่านเรื่องราวของหลายๆคนมานานแล้วค่ะ แต่ตอนนี้มีปัญหาเกิดขึ้นไม่รู้จะหาทางออกด้วยวิธีใด โปรดช่วยชี้แนะด้วยค่ะ

ดิฉันได้เจอสามีคนนี้ตอนทำงานเมื่อ๔ ปีก่อน คบกันได้๙ เดือน ดิฉันก็ได้ตั้งท้อง ยอมรับว่าเมื่อก่อนเค้าเป็นคนดีมาก เรียกได้ว่า ดิฉันโชคดีมากที่ได้มาเจอผู้ชายคนนี้ เหมืิอนได้เจอสิ่งทีดี มีแต่คนอิจฉาเพราะดิฉันผิดหวังในความรักมาตลอด คบกันก็มีทะเลาะกันบ้าง แต่ก็ผ่านมาได้ จนรู้สึกว่าเค้าดีกับดิฉันมาก ก็ตอนที่จะแต่งงานกัน ซึ่งแม่สามีไม่ยอมรับ ไม่ยอมให้แต่งงานกัน ให้ดิฉันไปทำแท้ง จนเค้าขอร้องต่อสู้กับแม่เค้า โดยบอกว่าไม่ต้องจดทะเบียนสมรสก็ได้ จนแม่เค้ายอมให้แต่ง ซึ่งเพราะว่าบ้านสามีรวยกว่า เป็นเจ้าของกิจการ พ่อแม่ส่งเสียรำ่เรียนเมืองนอก จึงไม่อยากให้แต่งงานกับดิฉัน ซึ่งไม่มีอะไร และคบกันได้ไม่นาน อ่านมาถึงตรงนี้ทุกคนคงคิดว่าจะมีปัญหาได้อย่างไรใช่มั้ยคะ

อยู่กับมาก็มีปัญหากันมาเรื่อยๆ ทะเลาะเรื่องจุกจิกกันมาตลอด ทั้งกดดันที่ต้องเข้ามาอยู่ในบ้านสามี ต้องเปลี่ยนแปลงตัวเอง คอยเป็นแม่บ้าน ทำกับข้าว ซึ่งต่างจากแต่ก่อนที่ดิฉันทำงาน มีสังคม มีเพื่อน มีรายได้ ไม่ต้องง้อใคร พอท้องก็ออกจากที่ทำงาน เพราะกลัวคนจะนินทา ว่าท้องก่อนแต่ง เป็นโรคซึมเศร้า จนคลอดลูกออกมาก็ยังมีปัญหากันมาเรื่อยๆ ปรับตัวแล้วก้ยังมีปัญหากันเหมือนเดิม แต่ก็ยังแก้มาได้เรื่อยๆ ปํญหามันเริ่มใหญ่ก็ตอนที่สามีเรียนต่อปริญญาโท เค้าเปลี่ยนไปจากเดิม จนจับได้ว่าเค้าแอบคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเรียนที่เดียวกัน พอจับได้เค้าก็เลิกกัน แต่ดิฉันเสียใจมาก เพราะสามีไม่เคยนอกใจมาก่อน นี่เป็นครั้งแรก ทำใจอยู่นานกว่าจะให้อภัยได้ เพราะเป็นเรื่องที่เสียความรู้สึกมาก และไม่เคยคิดว่าเค้าจะทำได้ลงคอ เรื่องก็จบไปแต่ดิฉันก็ไม่สามารถลืมได้

อย่างที่บอกเค้าเริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่ตอนนั้น ความสัมพันธ์ก็แย่ลงมาเรื่อยๆ จนล่าสุด เค้ามาบอกว่า เค้าไม่ได้รักดิฉันอีกแล้ว ความรู้สึกเค้าหมดไปแล้ว และไม่มีทางที่มันจะดีได้อีก ดิฉันก็ร้องไห้อ้อนวอน ขอร้องให้เรากลับมาทบทวน กลับมาให้โอกาสกันอีกครั้ง เค้าก็ยอมคุยด้วย แต่เค้าไม่รับปากว่ามันจะเหมือนเดิมมั้ย ดิฉันก็ทนมา๔ เดือน จนตอนนี้มันก็ไม่มีอะไรดีขึ้น เค้าบอกว่าเค้าฝืน ไม่เหมือนเดิม ไม่เคยมีความสัมพันธ์กัน ไม่เคยแสดงความรัก ดิฉันนอนร้องไห้ทุกคืน ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะล้มเหลวในชีวิตครอบครัว ทั้งห่วงลูก ในใจก็ท่องไว้ว่าอยู่เพื่อลูก แต่ในความเป็นจริงแล้ว เวลาอยู่กับคนอื่นต้องทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น อยู่ด้วยกันเหมือนคนแปลกหน้า ทุกข์มากค่ะ ไม่รู้จะทำยังงัยดี พ่อแม่สามีก็รู้เรื่อง บอกให้ปรับความเข้าใจกัน(ตอนนี้แม่สามีดีมากๆค่ะ เปลี่ยนไปเป็นคนละคน หลังจากดิฉันได้พิสูจน์ตัวเอง) แต่ลับหลังสามีกลับพูดว่า ถ้าแม่เค้าบอกให้เราดีกันก็จะรับปาก แต่ เค้าก็ยังหมดรักดิฉันเหมือนเดิม เพื่อเห็นแก่พ่อแม่เค้า เค้าก็จะยอมอยู่อย่างนี้ ไม่แตกหัก จะอยู่เพื่อลูก แต่ดิฉันเหมือนตายทั้งเป็นค่ะ

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ ช่วยแนะนำด้วยค่ะ ว่าดิฉันควรทำอย่างไรดี

ใจเย็น ๆ ครับ
เป็นธรรมดาที่จะทุกข์ในช่วงแรก ๆ
ทุกอย่างเป็นอนิจจัง เคยรัก ก็หมดรักได้ครับ

ขอให้พยายามมองทุกอย่างไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา
เดี๋ยวจะมีกัลยาณมิตรท่าน ๆอื่น ๆ มาให้กำัลังใจครับ
ช่วงแรกอาจจะทุกข์มากหน่อย แต่จะต้องผ่านไปให้ได้ โดยเฉพาะคุณเองก็มีลูกซึ่งเป็นกำลังใจให้

สู้ ๆ ครับ .... พระอาทิตย์ตกแล้วก็ึ้ขึ้น ชีวิตก็เช่นกัน แสงสว่างรออยู่เพียงแค่ว่าเราต้องอดทน

มาเป็นกำลังใจให้คะ ค่อยๆๆเป็น ค่อยๆๆไปนะคะ คิดถึงลูกให้มากๆๆคะ

ความรู้สึกเดียวกันเลยคะ ต่างกันตรงที่สามีเรา(ยัง) ไม่ถึงขนาดบอกว่าหมดรัก แต่ทุกวันนี้ไม่พูดก็เหมือนพูดคะ เพราะเราห่างกันไปทุกทีๆๆๆ และเรื่อยๆ มีแต่ความว่างเปล่า ก็เหมือนอยู่แบบซังกะตายไปวันๆ ไม่ได้เติมเต็มให้กันและกันแล้วคะ (ทน) อยู่เพื่อลูก พยามทุกข์ให้น้อยที่สุด ทำใจให้เข้มแข็งเรื่อยๆ (คิด)ว่าคงไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้แล้ว ทำใจทนอยู่กันต่อไปในเมื่อยังไม่หมดกรรมต่อกัน (คิดอย่างนี้ได้จะได้สบายใจ) เป็นกำลังใจนะคะ

อย่าคาดหวังค่ะว่าจะต้องกลับไปเป็นเหมือนเก่าเพราะมันไม่มีทาง คุณไม่สามารถควบคุมอารมณ์และความคิดของสามีคุณได้ คุณจึงต้องปรับที่ตัวคุณเองโดยวางอุเบกขาให้ได้ จุฬาภินันท์ว่าแค่ว่าความคาดหวังหลงได้ก็จะช่วยได้เยอะมากแล้ว พยายามหาข้อตกลงที่เหมาะสมระหว่างกันค่ะ

มาเป็นกำลังใจค่ะ เรื่องของความรักพูดยากค่ะ สิ่งที่ต้องทำคือใจเย็นๆนะคะเอาธรรมะเข้าช่วยแรกๆก็สาหัสหน่อยสักพักก็จะดีขึ้นค่ะ คิดถึงลูกเข้าไว้ ความใจเย็นจะช่วยให้อะไรดีขึ้นอย่าลืมดูแลตัวเองด้วยนะคะ โชคดีจะมาเยือนในไม่ช้าค่ะ

คุณสุธินาคะ

สามีดิฉันก็บอกหมดรักดิฉันเช่นเดียวกันค่ะ แถมบอกกับลูกว่า แม่ต้องรับให้ได้ว่าจะต้องอยู่กับพ่อแบบเพื่อน ลูกถามว่า ทำไมอยู่กันมานาน น่าจะรักและผูกพันกัน แต่สามีกลับบอกว่า เพราะอยู่กันนานเกินไปจึงเหลือแค่ความรู้สึกเป็นเพื่อน
กรณีของดิฉันจะต่างกับคุณตรงที่ ดิฉันไม่ได้อ้อนวอนให้สามีกลับมารักดิฉัน เพราะเวลาที่คนเราหมดรัก
จะมีประโยชน์อะไรคะ ที่จะไปอ้อนวอนให้เค้ากลับมารักเราเหมือนเดิม

ดิฉันเข้าใจดีค่ะว่าตอนนี้คุณกำลังทุกข์มาก ขอให้ตั้งสติให้ดีนะคะ พยายามรักษาใจตัวเองค่ะ

สวัสดีค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้อีกคนนะค่ะ คงไม่สามารถให้คำแนะนำอะไรดีๆได้ เพราะตัวเองก้อเอาไม่รอดเหมือนกัน แต่สิ่งนึงที่ดิฉันเห็นในข้อดีของสามีคุณอย่างหนึ่งก้อคือ เค้าค่อนข้างซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกของเค้าเอง และ ต่อคุณด้วย อย่างน้อยๆ เค้าก้อไม่โกหกว่ายังรักคุณอยู่ อย่างนั้น อย่างนี้ ทำให้คุณมีความหวัง หรือ กัก คุณเอาไว้เพื่อคอยปรนนิบัติเค้าหรือไว้คอยเลี้ยงลูก เค้าหมดรักแล้วก้อบอกตรงๆ ซึ่งคุณเองก้อไม่ต้องมีความหวังกับคำลวง หรือ ต้องอยู่กับความระแวง กับคำโกหกของเค้า อย่างไรก้อตามขอเป็นกำลังใจให้ทุกอย่างในชีวิตของคุณคลี่คลายไปในทางที่ดี ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไรนะค่ะ สู้สู้ค่ะ

แหะแหะ ขอบคุณนะค่ะพี่ทักทาย

อดทนนะคะ อย่างที่เพื่อนในที่นี่พุดกันตลอดว่า ไม่มีอะไรที่คงทนและไม่เปลี่ยนแปลง มีรักก็หมดรักได้ ถ้าเราไม่คาดหวัง เราก้ไม่ผิดหวัง ถามสามีหรือเปล่าคะว่าเราบกพร่องอะไรหรือเปล่า? ถ้าเราไม่มีอะไรบกพร่องก็ต้องกลับมาที่ตัวเองแล้วว่า เราทำดีที่สุดแล้ว ถ้ามีอะไรพลิกผันก็คิดว่าเราพยายามแล้วนะ หลังจากนี้ก็อยู่ที่รักษาใจเราให้ดีที่สุด ทุกวันเวลาทุกข์ให้บอกกับตัวเองว่า โชคดี หัดคิด หัดพูดไว้เยอะๆ เมื่อใจเราดี เราจะดึงดูดสิ่งดีๆเข้าหาตัวเรานะคะ เข็มแข็งนะคะ ทำวันนี้ให้ดีที่สุด รักษาใจเราให้ดีที่สุด

ลองมอดูในแง่ดีก่อนนะ ดีนะที่เขาบอกเราตรง ๆ
ไม่หลอกลวงเราให้เราหลง รัก ต่อ ๆ ไปเรื่อย ๆ
เรื่องของความรักเป็นเรื่องของจิตใจนะค่ะ บังคับ
กันไม่ได้ บอกให้เขามารักเราก็ไม่ได้ บอกให้เราไม่
รักเขาก็ไม่ได้อีก แต่ในเมื่อเรารู้แล้วเราเองก็ลองค่อย ๆ
ปรับความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อเขา ลองหยุดยืนมองดู
เหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น เราจะรู้ว่าทุกอย่างไม่เที่ยง
โกรธกัน ทะเลาะกัน ดีกัน เสียใจ ทุกข์ใจ สุขใจ ไม่ได้
อยู่กับเราตลอดเวลา เช่นเดียวกับความรัก ยอมรับเถอะค่ะ
ค่อย ๆ ยอมรับมัน บางครั้งการอยู่ด้วยกันแบบช่วยกัน
ทำหน้าที่ให้ดีที่สุด อาจดีกว่าการฝืนใจ แกลงทำเป็นรักกัน

ขอบคุณมากนะค่ะ ที่เปิดกระทู้นี้ ตัวดิฉันเองก็ประสบเรื่องนี้คล้ายกันแต่ว่าดิฉันไม่มีเกียรติพอที่ให้เค้าแต่งงานด้วย ส่วนดิฉันเองก็ไม่มีวาสนาที่จะมีลูก ยังไงเป็นกำลังใจให้กับคุณมากๆเลย ทุกอย่างต้องเป็นไปแล้วเราต้องผ่านมันไปให้ได้นะค่ะ อย่างน้อยคุณได้ทำบุญกับดิฉันคนนึง เพราะอ่านแล้วรู้สึกว่าดีขึ้นกว่าเดิมมากเลย