รบกวนพี่ๆในบอร์ด ช่วยให้ดิฉันพ้นจากสภาพแบบนี้ทีค่ะ
เรื่องมันเกี่ยวกับ " แม่สามี กับ ลูกสะใภ้ " ซึ่งก็คือดิฉันเอง
คือดิฉันแต่งงานมาก็นานแล้ว แต่ยังไม่มีลูก เพราะไม่อยากมี ส่วนแม่สามีก็ดี แต่หวงลูกชายมากค่ะ แล้วระหว่างดิฉันกับแม่สามีก็ไม่ค่อย happy กันเท่าไหร่ (แบบลึกๆน่ะค่ะ ต่างคนต่างรู้)

ตอนนี้สามีดิฉันเค้าเริ่มมีฐานะดีแล้ว ส่วนพ่อสามีได้เสียไปแล้วไม่นานมาก ทำให้แม่เค้าเริ่มออกอาการมากขึ้น แต่ก็ดีอย่างทีดิฉันแต่งงานแล้วย้ายไปอยู่ที่ต่างจังหวัด อีกไม่นานแม่สามีคงเกษียณแล้ว คงต้องยุ่งกันน่าดู
เรื่องที่ดิฉันกลุ้มใจก็คือ ความคิดของดิฉันเองที่ทำให้ตัวเองไม่มีความสุข คือไม่อยากให้แม่สามีมายุ่งวุ่นวายน่ะค่ะ เค้าจะพยายามเข้ามาในครอบครัวมากขึ้น พาเพื่อนมาที่บ้านบ่อยๆ แล้วถ้าเกษียณแล้วคงได้มาค้างอ้างแรมแบบมาทีนานนนเลยหล่ะค่ะ ดิฉันอยากทำใจได้ แต่มันก็ยาก ยิ่งตอนนี้เค้าใกล้เกษียณสามีดิฉันเตรียมพาเที่ยวเต็มที่ ทำให้ดิฉันเป็นทุกข์ใจ คือไม่อยากจะเป็นอย่างนี้

พี่ๆน้องๆในบอร์ด ช่วยดิฉันหน่อย ดิฉันไม่อยากมีความทุกข์ในเรื่องนี้อีกแล้วน่ะค่ะ

ขอบคุณค่ะ

สวัสดีคะคุณ Poo
ก่อนอื่นอยากให้คุณเปิดใจให้กว้างๆ ปัญหายังไม่เกิดคุณก็คิดและกังวลไปต่างๆนาๆ คุณแม่สามีอาจจะไม่เป็นอย่างที่คุณคิดก็ได้คะ คนแ่ก่แล้วยิ่งไม่มีสามีอยู่เคียงข้างแล้วด้วยก็เหมือนคนเดียวดายความหวังก็เลยตกมาอยู่ที่ลูกชาย ก็คือสามีของคุณ อยากให้คุณเปิดใจและเข้าใจความรู้สึกของท่านนะคะ เราทำใจยอมรับความจริงว่าสักวัน (ถ้าแม่สามีมาอยู่ที่บ้านจริงๆ อาจมาเที่ยวพักค้างนานๆแบบที่คุณว่า) คุณก็ลองทำกับท่านเสมือนท่านเป็นแม่ของเราจริงๆซิคะ แล้วความรู้สึกไม่ชอบหรือไม่อยากจะให้ท่านมา ก็จะไม่เกิดขึ้นเลยคะ เราเชื่อว่าถ้าเราทำดี คุณแม่สามีก็ต้องเห็นความดีและความจริงใจที่เรามีให้ท่านคะ ปัญหาระหว่างแม่สามีกับลูกสะไภ้ก็ไม่น่าจะเกิดขึ้นนะคะ อีกอย่างถ้าเราทำดีและปฏิบัติดีกับคุณแม่สามี สามีของเราก็จะยิ่งเห็น และยิ่งรักเรามากขึ้นอีก (ได้สองเด้งเลยนะคะ) ลองดูคะ อย่าทำเป็นฝืนความรู้สึกนะคะ ทำด้วยใจ และรักด้วยใจคะ เปลี่ยนความคิดที่ไม่ดีจากใจเราก่อนที่ทั้งแม่สามีและตัวสามีของคุณจะรู้ความรู้สึกของเรานะคะ จะทำใหเสียความรู้สึกกันเปล่าๆ คะ เป็นกำลังใจให้นะคะ

ปุถุชนทุกคนล้วนมีอวิชชา(ความไม่รู้)เหมือนๆกัน
มีกิเลสเหมือนๆกัน
ย่อมมีสิทธิทำอะไรกระทบตัวตนของคนอื่นได้เหมือนๆกัน
คุณจขกท.คงรู้ข้อนี้แล้ว แต่คุณแม่สามีอาจยังไม่รู้
เรารู้มากกว่าท่านควรให้อภัยท่าน
ถือโอกาสนี้บำเพ็ญขันติบารมี และเมตตาบารมีนะคะ

มองในแง่ดี คุณจขกท.มีครูสอนธรรมะอยู่ใกล้ตัว
เพราะอารมณ์ที่เกิดแรงๆ ทำให้เราสามารถรู้สึกตัวได้ชัด
ซึ่งเอามาเป็นแบบฝึกหัดในการเรียนรู้สภาวะได้เป็นอย่างดี

การที่เอาความคิดไม่ดีมาทำร้ายตัวเองซ้ำๆ
เป็นการสั่งสมอกุศลกรรมให้จิต อันตรายมากนะคะ
เพราะกรรมที่ทำเป็นประจำทุกวันๆสำคัญมาก
จะถูกบันทึกข้อมูลลงไปในจิตอย่างเที่ยงตรง
และให้ผลรวบยอดในจิตดวงสุดท้าย
ถ้ามีโทสะบ่อยๆ ผู้รู้ท่านว่ารูปในภพใหม่จะเป็นภพของสัตว์นรกหรืออสุรกายนะคะ
มันไม่คุ้มกันเลยค่ะ

พี่ๆเพื่อนๆก็คงได้แต่ช่วยบอกทาง
อยู่ที่คุณจขกท.ว่าอยากจะเดินออกมาจากทุกข์นั้นเองหรือเปล่า
ปลดปล่อยใจตัวเองจากกรงขังที่ไม่เคยมีอยู่จริงเถอะนะคะ


ข้างล่างนี้ คัดมาจากหนังสือ รักแท้มีจริง ของคุณดังตฤณค่ะ

คุณคาดหวังได้ว่าจะอยู่กินกับคนรักเพียง2คน แต่อย่าคาดหวังว่าจะไม่ต้องข้องเกี่ยวใดๆเลย
กับญาติพี่น้องของคนรัก

ทุกคนมีฐานของความรู้สึกในชีวิต ซึ่งดั้งเดิมจะอยู่กับผู้ให้กำเนิด ญาติผู้ใหญ่ ญาติพี่น้อง
ความเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขเดียวกัน ทำให้มนุษย์รู้สึกว่าตนมีที่มาที่ไป

เมื่อจะมีคู่ชีวิต ฐานของความรู้สึกในชีวิตอาจแตกต่างไปบ้าง
คล้ายขาข้างหนึ่งก้าวออกมาเหยียบยืนอยู่บนฐานใหม่ที่สร้างเอง
แต่ขาอีกข้างของคนส่วนใหญ่ ยังคงต้องปักหลักอยู่บนฐานเดิมที่พ่อแม่ให้มาอยู่ดี
จะเต็มเท้าหรือแค่แตะไว้หน่อยเดียวก็ตาม

คนส่วนใหญ่เข้าใจว่าแค่แคร์ความรู้สึกของคนรักก็น่าจะพอแล้ว
คนอื่นๆแม้ไม่เอาใจใส่มาก ก็ไม่น่าจะถือว่าบกพร่อง
แต่ขอให้ลองเอาใจเขามาใส่ใจเรา
ถ้าพ่อแม่พี่น้องมาบอกว่าคนรักของคุณดูถูกพวกเขา ไม่ให้เกียรติ พูดจาไม่ดีกับพวกเขา
คุณจะรู้สึกอย่างไร

คุณจขกท.คะ คุณมีสามีที่ดีมาก สามีคุณรักและดูแลคุณแม่เขาดีมาก(ดูจากที่เขา
เตรียมตัวพาคุณแม่ไปเที่ยว) อยากให้คุณปรับใจใหม่ มองในแง่ดี สามีที่ดีของคุณเนี่ย
ก็ไม่ใช่แม่เขาเหรอที่เลี้ยงดูอบรมสั่งสอน จนมาเป็นสามีที่ดีของคุณในวันนี้
เป็นธรรมดาที่แม่ย่อมหวงลูกเป็นธรรมดา ถ้าท่านมาค้างด้วยก็ขอให้คุณดูแลท่านให้ดี
เหมือนพ่อแม่เราเอง ยอมๆท่านหน่อยนะคะ คนแก่จะได้มีความสุข
ครอบครัวของคุณจะได้มีความสุข แล้วคุณจะมีความสุขอย่างไม่น่าเชื่อ

สวัสดีคร๊า

เปิดใจให้กว้าง ๆ รักเขาต้องรักครอบครัวเขาด้วย ถ้ารักแต่ลูกไม่เอาแม่ ถือว่าเป็นคนใจแคบมาก ๆ
เป็นธรรมดา แม่สามี ลูกสะใภ้ ย่อมมีเรื่องราวไม่ลงรอยกันบ้าง คิดซะว่าแม่เขา... ก็เหมือนแม่เรา อีกอย่าง ท่านก็แก่แล้ว ท่านจะอยู่กับลูกชายได้อีกนานซักเท่าไหร่ ..

มองในมุมกลับกัน ถ้าคุณประพฤติปฏิบัติกับแม่ตัวเองแบบสามีคุณ .. แต่ดันรู้ว่า ลึก ๆ ในใจ สามีคุณไม่ชอบเอาซะเลย คุณคิดอย่างไรกับความคิดแบบนี้ ลองคิดดูค่ะ ...

บางครอบครัว ทำไมน๊า..แม่สามีถึงรักลูกสะใภ้เหลือเกิน บางครอบครัวรักมากกว่าลูกตัวเองซะอีก
สะใภ้เหล่านั้น ทำไมถึงได้รับการตอบรับที่ดีเยี่ยม ลองหาคำตอบจากความคิดของตัวเองดูนะคะ... !!

เรื่องสำคัญ แม่สามี ยังไม่ทันมาอยู่กับคุณเลย จะทุกข์ล่วงหน้าไปทำไม ....ไม่เข้าใจ

เรื่องยังไม่เกิดแต่ก็วิตกล่วงหน้าไปเสียแล้ว เป็นเพราะเราตั้งแง่รังเกียจไว้ก่อนแล้วเลยเดือดร้อนคาดหมายไปถึงผลที่จะเกิด.. คราวนี้ก็ปรุงเรื่องทีี่สร้างความไม่สบายใจให้อยู่เรื่อยๆและก็แปลกที่ยิ่งไม่ชอบก็ยิ่งคิดถึงบ่อยๆคล้ายกับไม่อยากให้ตนเองได้มีความสงบสุขเลย..

ที่จริงอะไรๆมันก็ไม่แน่นอนหรอกว่าจะเกิดสิ่งที่กังวล ใครจะรู้ว่่าเราหรือเขาและใครๆจะยังหายใจกันอยู่แม้ในนาทีข้างหน้า...

จากข้อความข้างบนนี้ แสดงว่าแม่สามีก็มีข้อ"ดี"อยู่แต่มีข้อเสียคือหวงลูกชาย......ก็ดูเถิดว่า แม้จะมีข้อดีอยู่แต่ทำไมเรามองข้ามไป กลับเห็นสิ่งที่คิดว่าไม่ดีเด่นกว่า?!..ถ้าแม่หวงลูกจริงคงขัดขวางลูกไม่ให้มีภรรยาตั้งแต่แรกแล้วกระมัง ..

เรื่องที่แม่หวงลูกชายนั้นเป็นเรื่องปกติ เพียงแต่หวงแล้วแสดงออกอย่างไร นี้จึงต้องพิจารณาความเหมาะควร บางรายเพราะมากด้วยตัณหาก็วุ่นวายจัดการกับชีวิตลูกที่อายุเกิน๑๘ไปแล้วจนหาความสงบไม่ได้ทั้งแก่ตนและคนรอบข้าง เรื่องเช่นนี้มีให้เห็นมากมาย ..ในทางกลับกัน ในบางกรณี ภรรยาก็หวงสามีจนไม่ดูดำดูดีว่าเขาก็มี"หน้าที่"โดยธรรมที่จะกระทำอุปการะดูแลพ่อแม่ของตน จึงไม่ปรารถนาแม้การที่สามีจะได้โอกาสกระทำิ่สิ่งมงคลคือการตอบแทนคุณท่านเป็นต้น..

เรื่องนี้ ว่ากันที่จริงก็จำเป็นต้องปรับเข้าหากันทั้งหมด ไม่ว่าใคร แต่เพราะเจ้าตัณหาและมานะถือดีนั้น ต่างคนก็มีกันจนเต็มล้น ข้อที่จะปรับให้ลดลงจนพอดีจึงยากมากถึงยากที่สุดทีเดียว..อย่างไรก็ดี เพราะเราเป็นผู้มีบุญได้เกิดมาเป็นคน ย่อมมีปัญญาสามารถคิดถึงบาปบุญคุณโทษได้ตามคำสอนของพระพุทธเจ้า ว่าแม้การที่เขาตั้งข้อรังเกียจเรา หรือมีอาการไม่ชอบมาพากลแก่เรานั้น มิได้เกิดเพราะหวงลูกชายแต่อย่างเดียวเท่านั้นหรอก นี้เป็นเพียง"เหตุใกล้"ในปัจจุบันเท่านั้น แต่มี"เหตุไกล"อันตนเคยทำมาแล้ว ในอดีต อาจเป็นชาติที่แล้วหรือเมื่อร้อยชาติก่อน คือการมีจิตชิงชังรังเกียจผู้อื่นในลักษณะคล้ายๆกันกับที่ตนต้องประสบจากแม่สามีนั่นแหละกำลังนำผลมาส่งให้ได้เสวยอยู่ ความทุกข์และคับแค้นใจจึงได้ปรากฏในบัดนี้..ก็การทำเหตุเสียมาเช่นนั้น เราเท่านั้นต้องรับผล จึงต้องยอมรับในเรื่องของ"กรรม"นี้ก่อน เมื่อยอมรับได้ก็สามารถวางใจให้ถูกต้องต่อไปว่า หากเราทำเหตุเสีย มีการกีดกันตั้งข้อรังเกียจแม่สามีเช่นนี้ เราจะได้รับความสุขความเจริญอะไรได้ แม้ในปัจจุบันก็ต้องรู้สึกผิดอยู่ลึกๆ แล้วภพต่อๆไป จะได้รับวิบากที่เป็นสุขหรือ?..แม่สามีก็มีทุกข์ของเขาที่ต้องแก้ หากเขาไม่เคยสดับพระธรรมมาเลยการที่จะเเก้ไขตนเองก็ย่อมยากเย็น เราหรือใครๆก็แก้ไขให้ไม่ได้ แต่เราเองที่ต้องแก้ไขตนเองด้วยการปรับใจเสียใหม่ ให้เป็นไปในกุศลแทนที่จะหมักหมมเอาโทสะมานะมาเก็บไว้เผาลนตนเอง.ก็พึงกระทำเมตตาและกรุณาแก่เขาแทน...นี้จึงจะเป็นการตั้งหลักที่ดีต่อไป

ดังนั้นพึงตั้งใจใหม่ว่าเราจะสนับสนุนให้สามีของเราได้ทำมงคลแก่ชีวิตด้วยการตอบแทนคุณแม่ แม้เราอาจไม่สามารถร่วมในกิจกรรมเหล่านั้นทั้งหมด ก็ขอกระทำความยินดีอนุโมทนาสาธุการไปกับเขา..ก็จะไม่เข้าขัดขวางกีดกัน ไม่พยายามชักจูงสามีให้เข้าใจแม่ในทางที่ผิด หากมีเรื่องขัดข้องใจเกินกว่าที่จะยอมรับก็พึงคุยกับสามีด้วยเหตุผลที่ถูกตรงตามเป็นจริง ไม่ต่อยไข่ใส่ความจนเกินเลย และมั่นคงที่จะสนับสนุนสามีในทุกทาง ที่จะให้เขาได้ตอบแทนคุณแม่..แม้เขาจะละเลย ก็พึงกระตุ้นเตือน อย่าได้เพิกเฉยหรือยินดี..

การกระทำบางอย่างแสนจะยากเย็นเพราะต้านกับกิเลสมานะของตนยิ่งนัก แต่ใครที่สามารถเอาชนะตนเองได้ย่อมสามารถชนะสิ่งทั้งปวงประดามีในโลกได้เช่นกัน..

ขอให้มีความสุข พ้นความคับข้องใจด้วยปัญญาครับ