ถึงร้ายก็รัก ก็รักๆ แม้รักจะร้าย จะร้ายๆ สู้ทนด้านอาย ต้องก้มหน้าโศกาจาบัลย์


เนื่องจากได้มีโอกาสไปปฏิบัติธรรมกรรมฐานเพราะถูกบังคับอยู่ประมาณหนึ่งสัปดาห์ พบว่าเมื่ออกจากวัดแล้วจิตใจนิ่ง สงบ และปล่อยวางอะไรได้มากขึ้น
เมื่อเวลาผ่านไป ก็มีปัญหากับคนรัก เนื่องจากเขาไม่เอาใจใส่ และเราเองก็รู้สึกน้อยใจเสียใจว่า
เขาไม่รัก ความเป็นคนใจเย็นของเรานั้นหายไปทันที ทั้งๆที่ตอนที่ถูกเพื่อนร่วมงานตำหนินั้นเราเกิดความโกรธแต่ก็ละความโกรธลงง่ายๆ แต่กับคนรักนนั้นมันวางไม่ได้เลยค่ะ
พอหลับตาจะทำสมาธิก็ทำไม่ไป ร้องไห้เหมือนเดิม เลยลุกขึ้นมาสวดมนต์ ตักบาตร ในขณะที่ทำนั้น
ใจสงบเล็กน้อย
เมื่อทำบุญเสร็จกลับเข้าบ้าน ก็พบว่าเขาได้ส่งข้อความมาหาบอกให้เลิกกัน เพียงเท่านั้นก็รู้สึกว่าใจจะสลาย เลยปิดประตู อ่านหนังสือธรรมะ และนั่งสมาธิอยู่ วันนี้เป็นวันที่สามแล้ว
พ่อแม่เป็นห่วงมาก แต่ดิฉันก้ไม่อยากออกไปข้างนอก เพราะรู้แน่ว่าต้องร้องไห้ฟูมฟาย

การทำสมาธินั้น ทำแบบดูท้องพองยุบเหมือนกับตอนได้ฝึกมา เมื่อทำอยู่ใจจะสงบ มองเห็นความรักเป็นอนิจจัง แต่เมื่อละจากสมาธิ มันกลายเป็นว่าเราไปข่มไว้ เลยร้องไห้และเครียดหนักเช่นเดิม

ตอนนี้อยากตัดสินใจลาออกจากงานแล้วไปปฏิบัติธรรมในวัดถาวร แต่ก็กลัวว่าจะเป็นการหนีปัญหา
เลยอยากขอคำปรึกษา ว่าควรทำอย่างไรให้สมาธิอยู่กับเรานานๆ และปล่อยวางความรักความหลงนันออกไปได้จริงๆ
ทีนี้ หากฝ่ายชายกลับมาขอคืนดี เราจะหายหรือไม่ คิดว่าคงหายแต่ก็ได้เพียงพักเดียว เพราะเดี๋ยวก็จะมีเรื่องให้โกรธเคืองกันใหม่ เพราะเขาไม่ได้รักแค่เราคนเดียว
จึงอยากยุติความสัมพันธ์กับเขา พร้อมกับมีจิตใจเข้มแข็ง เป็นสมาธิค่ะ

http://www.pantip.com/cafe/religious/to ... 89136.html

เขียนไว้ข้างเตียง...นั่นไม่ใช่เรา นั่นไม่ใช่ของเรา...เป็นกันทุกคน

ช่วยขบคิดข้อความนี้อีกที หมายถึงอะไร ยังไง =>


ของอันเดียวกันนั่นแหละ

เมื่อใดจะพูดถึงสภาวะ ก็พูดไปตามสภาวะ

เมื่อใดจะใช้สมมุติ ก็พูดไปตามสมมุติ อย่าไขว้เขว อย่าสับสนปะปนกัน และต้องมีความเข้าใจสภาวะ

เป็นความรู้เท่าทันรับรองยืนเป็นพื้นอยู่

ช่วยคิดต่ออีกหน่อยนะครับ

ในความเข้าใจแม่มด กับ ไบก่อน มนุษย์ หรือคน ทั้งองคาพยบเป็นธรรมชาติไหม