สิ่งที่อยู่ใกล้ตัวที่สุดมักเป็นสิ่งที่ไม่สำคัญที่สุดคือสิ่งที่ เราเห็นอยู่ทุกวัน
เราก็คิดอยู่ว่าเราก็ต้องเห็นอยู่แบบนั้นต่อไป
ไม่เคยคิดว่าสิ่งนี้ มันสำคัญ ไม่เคยเห็นแม้แต่ค่า
เหมือนกับการที่เราเห็นหน้าใครอยู่ทุกวัน
คนๆนั้นวิ่งตามเราอยู่ทุกวัน ใส่ใจเราอยู่ทุกวัน
เราก็มักจะเห็นแค่ว่าใครคนหนึ่งกำลังทำอะไรที่ดู งี่เง่า น่ารำคาญ
จนวันหนึ่งถ้าเราสูญเสียคนๆนั้นไป
เราก็อาจจะรู้สึกเสียใจบ้าง
เราอาจจะต้องการเรียกร้องให้มาเหมือนเดิม
หรือบางทีเราก็อาจจะรู้สึกว่าดีใจที่ได้มีชีวิตที่ปราศจากความรำคาญ
แต่จะมีใครที่เคยรู้สึกถึง
ความรู้สึกของคนที่เป็นผู้ให้ๆ เราทุกสิ่งทุกอย่าง
บางทีสิ่งที่เขาทำอยู่อาจไม่ได้ตั้งใจจะให้คุณรำคาญ
แต่เขาทำไปเพราะเขารักคุณจริงๆ
เหมือนความรักของพ่อแม่
เหมือนความรักของญาติผู้ใหญ่ของคุณ
เหมือนความรักของใครอีกหลายคนที่ให้คุณด้วยความจริงใจ
คุณเคยคิดว่าสิ่งเหล่านี้สำคัญบ้างไหม
คุณเคยคิดว่าคุณดูแลพวกเขาดีพอหรือยัง
คุณให้ความสำคัญกับคน-ถูกคน หรือเปล่า
คุณให้ความสำคัญกับคนที่ให้วัตถุคุณ
มากกว่าคนที่ให้ความรู้สึกที่ดีกับคุณหรือเปล่า
สิ่งที่สำคัญมักมองไม่เห็นด้วยตาแต่ต้องมองด้วยหัวใจ
แต่เรามักไม่มีเวลาพอที่จะใช้หัวใจมอง
เรามองอะไรแค่ฉาบฉวยแล้วก็ตัดสิน
เรามองดูความรวยความจนของคน ที่สิ่งของที่เขาใช้
เรามองความดีของคน ตรงที่เขาแสดงให้เราเห็น
เรามองอะไรหลายอย่างด้วยตาแล้วเราก็ตัดสินคนเพียงแค่เวลาไม่เกิน 5 นาที
เราต้องสูญเสียมิตรที่ดีไปเพียงเพราะเราอ้างว่าไม่มีเวลา
เราไม่มีเวลาก็ต่อเมื่อเราไม่สนใจ
เราไม่ให้ความสำคัญต่อสิ่งนั้น ต่อคนๆนั้น
แต่ ถ้าลองมองย้อนดูทำไม
เราถึงมีเวลาทำอะไรมากมายหลายอย่างในแต่ละวัน
เพราะเราให้ความสนใจ ให้ความสำคัญ
ทำไมคุณไม่ลองให้ความสำคัญกับสิ่งที่คุณลืมไป
กับคนที่หวังดีกับคุณแต่คุณไม่เคยมอง
อย่า ปล่อยให้มิตรภาพดีๆต้องมีรอยร้าว
เพราะเมื่อวันหนึ่งที่คนๆ นั้นต้องจากเราไป
เราจะได้จากกันด้วยความรู้สึกที่ดี
เราจะได้ไม่รู้สึกผิด เพราะว่า
เรายังทำดีกับเขาไม่เพียงพอ
"พ่อแม่ผู้แก่เฒ่า"
@ พ่อแม่ ก็แก่เฒ่า ......จำจากเจ้า ไม่อยู่นาน
จะ พบ จะพ้องพาน ......เพียงเสี้ยววาน ของวันคืน
@ ขอเถิด ถ้าสงสาร ......อย่ากล่าวขาน ให้ช้ำใจ
คนแก่ ชะแรวัย ......คิดเผลอไผล เป็นแน่นอน
@ ไม่รัก ก็ไม่ว่า ......เพียงเมตตา ช่วยอาทร
ให้กิน และให้นอน ......คลายทุกข์ผ่อน พอสุขใจ
@ เมื่อยาม เจ้าโกรธขึ้ง......ให้นึกถึง เมื่อเยาว์วัย
ร้องไห้ ยามป่วยไข้ ......ได้ใครเล่า เฝ้าปลอบโยน
@ เฝ้าเลี้ยงจนโตใหญ่....แม้เหนื่อยกายก็ยอมทน
หวังเพียง จะได้ผล ......เติบโตจน สง่างาม
@ ขอโทษ ถ้าทำผิด ......ขอให้คิด ทุกทุกยาม
ใจแท้ มีแต่ความ ......หวังติดตาม ช่วยอวยชัย
@ ต้นไม้ ที่ใกล้ฝั่ง ......มีหรือหวัง อยู่นานได้
วันหนึ่ง คงล้มไป ......ทิ้งฝั่งไว้ กลายเป็นดิน
อ.สุนทรเกตุ
ที่มา...บ้านแห่งรัก
