ขอเป็นกำลังใจให้อีกนะค่ะ อย่าเพิ่งท้อค่ะ สู้สู้ค่ะ พนา

วันนี้ลางานไปเยี่ยมเขามาค่ะ อาการเหมือนจะแย่กว่าเดิมคะ
อาทิตย์ก่อนยังจำหนูได้อยู่ แต่วันนี้เจอหน้าก็ไม่รู้จักกันคะ
ต้องถามซ้ำๆ เขาพิจารณาและทบทวนอยู่นาน จนจำได้
แต่พูดไม่รู้เรื่อง จับต้นชนปลายไม่ถูกเลย เพ้อเจ้อ
ทำให้คิดอะไรได้หลายอย่างว่าคนเราดิ้นรนอยากมีอยากได้
ทำทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองมี อยากมีบ้านหลังโตๆ มีรถ
มีเงินมีทอง อยากโน้นอยากนี่ แต่ก็ไม่โอกาสที่จะใช้
บั่นปลายชีวิตที่สุขสบาย กลับต้องมาเป็นคนเสียสติ
ได้แต่เสียดายอนาคต เสียดายความสามารถของเขา
อนิจจังสังขาร ทุกอย่างมันไม่เที่ยงจริงๆคะ
หนูไม่หวังแล้วคะว่าอาการเขาจะดีขึ้น ไม่อยากผิดหวัง
ไม่อยากคาดหวังอะไรเลย ขอทำหน้าที่ต่อเขาให้ดีที่สุด
แค่นั้นค่ะ

ใจเย็นๆไว้นะคะ อาจจะไม่ได้แย่อย่างที่เราคิดก็ได้
แล้วคุณหมอว่าอย่างไรบ้างคะ
พี่ขอเป็นกำลังใจและยืนเคียงข้างน้องแสงนะคะ


อนิจจัง.....ชีวิตก็เป็นเช่นนี้เอง
อยากให้สามีพี่มารับรู้เรื่องแบบนี้บ้างจัง
เผื่อว่าเขาจะสำนึกได้ คิดกลับตัวกลับใจ
ละอบายมุข กระทำกรรมดี

คุณหมอขอดูอาการอีกสักระยะ หนูก็ได้ถามว่าจะเบลอนานแค่ไหน
คุณหมอก็บอกว่าให้ค่อยเป็นค่อยไป อาจจะอีกอาทิตย์หรือสองอาทิตย์
ยังบอกแน่ชัดไม่ได้ แต่หมอบอกให้ใจเย็นๆ คะ หมอบอกเป็นผลจาก
การช็อคไฟฟ้าก็จะแล้วแต่คนบางคนก็เบลอไม่นานบางคนก็นานหน่อย
แล้วแต่ สภาพตอนนี้ดูไม่ได้เลยคะ ทรุดโทรมแล้วมาก ผอมเหลือตัวนิดเดียว
เมื่อก่อนหนักเกือบ70 น้ำหนักชั่งวันนี้เหลือ 55 โล ตกใจมากกก
หน้าไม่ถามก็ตอบคะ หนูคิดว่าอย่างไรเขาต้องอยู่รพ.อีกระยะ(น่าจะยาวหน่อย)
กว่าจะกลับมาพักฟืนที่บ้านได้ จริงๆแล้วก็ไม่อยากให้เขาอยู่รพ.สักเท่าไรหรอกคะ
สภาพไม่น่าอยู่เลย สิ่งแวดล้อมก็มีแต่คนป่วย(บ้า) บ้าน้อยบ้ามากปะปนกันไป
สภาพจิตใจก็แย่ตามไปกันหมด แม้แต่คนไปเยี่ยมก็รู้สึกแย่ไปด้วยคะ

พูดจริงๆนะครับ ที่คุณแสงอาทิตย์ไม่หวังเพราะไม่อยากผิดหวังผมก็ว่าดีนะครับที่คิดอย่างนั้น
แต่ก็น่าจะมองโลกแง่ดีเอาไว้ด้วย ในฐานะที่ผมมีประสบการณ์ตรงเรื่องการรักษาโรคซึมเศร้า
ยารักษาโรคพวกนี้มันก็เหมือนเรื่องมหัศจรรย์นะครับ ผมยังจำครั้งแรกที่กินยาต้านความเศร้าได้อยู่เลยว่า เมื่อชั่วโมงก่อนยังรู้สึกว่ากำลังจะตายทำไมมันเศร้าแล้วก็หดหู่อย่างนี้ แต่พอกินยาเข้าไปความรู้สึกนั้นหายไปเสียเฉยๆ แล้วอาการผมก็ดีขึ้นเรื่อยๆ ทำไมสามีของคุณแสงอาทิตย์จะดีขึ้นบ้างไม่ได้ละครับ อย่างน้อยวันนี้เขาก็ได้อยู่กับหมอที่เคยรักษาคนเป็นแบบนี้มาแล้วเป็นพันๆ
เดี๋ยวถ้าผมไปเจอหมอของผมอีกทีจะลองถามเกี่ยวกับการรักษาด้วยไฟฟ้า เผื่อจะได้อะไรเป็นประโยชน์มาเล่าให้คุณแสงอาทิตย์ฟังบ้าง

ขอบคุณ คุณสำนึกแล้วด้วยนะคะ
ที่ตั้งใจเป็นธุระให้คะ คืออาการของ
คุณสำนึกฯ น่าจะเป็นในระยะไม่นาน
การรักษาจึงเห็นผลเร็ว แต่เครสของ
เราคุณหมอคิดว่าน่าจะเป็นมานานแต่
เขาเก็บอาการและควบคุมได้ พอมาหลุด
จริงๆก็เลยรักษายากคะ ความรู้สึกคิดว่า
เขาไม่น่าจะกลับมา100%แล้วล่ะคะ
คงต้องดูแลกันไปแบบนี้ ขอบคุณคะ

ก็อีกละครับ ผมก็ว่าดีที่เราไม่ตั้งความหวังเอาไว้
เคสของสามีคุณแสงอาทิตย์คงต้องเทียบกับรุ่นน้องผม อันนั้นหมอก็บอกว่าเขาน่าจะเป็นมาตั้งแต่เด็กๆแล้วแต่เก็บเอาไว้เหมือนกัน คือเขาเป็นคนรักพ่อมากแล้วพ่อมาตายตอนเขายังเด็ก เขาคงได้รับผลกระทบที่รุนแรงมากแต่เก็บเอาไว้ แม่ของเขาเล่าให้ฟังว่าชอบเห็นเขาเข้าไปนั่งอ่านหนังสือในที่แคบๆ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไร แล้วสุดท้ายเขาก็มาระเบิดเอาตอนอยู่มหาลัย ผมเป็นคนอุ้มน้องเขาเข้าโรงพยาบาลเองเลย ตอนนั้นพาไปรักษาที่ศิริราช ผมไม่รู้ว่าเขารักษาด้วยกินยาหรือด้วยไฟฟ้าแบบสามีของคุณแสงอาทิตย์ แต่ก็อย่างที่เล่าให้ฟังนะครับว่าตอนหลังเขาก็ออกมาได้
เราไม่ได้หวังแต่ก็อย่าหมดกำลังใจนะครับ

ทุกข์ที่สุดจะเกิดจาก ความยึดมั่นถือมั่นที่สุด สิ่งใดที่เรารักมากยึดมากว่าเป็นตัวเราหรือของเรา สิ่งนั้นถ้าขาดหายไปจะทำให้ทุกข์ถึงที่สุด ถ้าเรารักความสวยงาม เมื่อเสียโฉมจะทุกข์ที่สุด ถ้าเรารักสามีหรือภรรยา เมื่อเขานอกใจ หรือเสียเขาไปจะทุกข์ที่สุด ถ้ารักลูก ลูกหายหรือพิการหรือตายจะทุกข์ที่สุด ถ้ารักยศถาบรรดาศักดิ์เมื่อสูญเสียจะทุกข์ที่สุด ถ้ารักตนเอง เมื่อทราบว่าตนป่วยเป็นมะเร็ง เป็นเอดส์ หรือโรคที่รักษาไม่หายก็จะทุกข์ที่สุด

แต่ถ้าเราไม่มีสิ่งนั้นเลย ก็ไม่มีอะไรจะทุกข์กับสิ่งนั้น ไม่มีลูกก็ไม่ทุกข์กับลูก ไม่มีแฟนก็ไม่มีทุกข์จากแฟน ไม่มีทรัพย์สิน ก็ไม่ทุกข์กับทรัพย์สิน หรือถ้าเรามีแต่ทำใจไว้เสมือนไม่มี หรือทำใจไว้ว่าของที่มีมันไม่เที่ยงย่อมแปรปรวนไป ก็จะทุกข์น้อยลง ยิ่งยึดมั่นได้น้อยลงเท่าไรก็ทุกข์น้อยลงเท่านั้นเป็นสัดส่วนไป เมื่อไม่ยึดมั่นก็ไม่ทุกข์เลย หมายความว่าไม่มีอะไรทำให้ทุกข์ใจได้อีกเลย แต่ความเจ็บปวดยังมีตราบเท่าที่มีสังขารร่างกายอยู่ เพียงแต่ความทุกข์กายอันนั้น จะไม่สามารถมากินใจให้ทุกข์ใจได้เลย

ความ ทุกข์ที่เกิดขึ้น มักเป็นสิ่งสำคัญที่ทำให้คนคิดจะทำความดี เพราะธรรมชาติของเราจะหลงลืมและเพลินในสุข ซึ่งความสุขส่วนมากที่เราชอบ มักจะตั้งอยู่บนความไม่เที่ยงทั้งสิ้น พระพุทธองค์เห็นข้อนี้จึงสละทุกสิ่งออกบวชแสวงหาธรรมะ แต่อย่างเราๆ มักจะไม่คิดเรื่องนี้จนกว่าจะทุกข์ เสียก่อน เราจึงพบว่าคนจำนวนมาก ได้ประพฤติธรรมะ ได้ทำสิ่งดีๆ แก่ตนและผู้อื่นเพราะประสพกับความทุกข์มาแล้ว ดังนั้นเมื่อมีทุกข์นั่นคือเราได้อยู่ใกล้ธรรมะแล้ว ถ้าผ่านช่วงนี้ไปได้ก็มักจะมีสิ่งดีโอกาสดี และเราเองก็จะดำรงอยู่ในความดีมากขึ้น ความทุกข์และความสุขเป็นของคู่โลกเช่นนี้มาตลอด

เมื่อเราทุกข์หรือพบ คนที่ทุกข์ อย่าลืมเปลี่ยนอารมณ์ ตั้งสติหาทางแก้ไข ใช้ความดีเอาชนะสิ่งไม่ดี ทุกข์ย่อมไม่เที่ยง ย่อมผ่านไป เป็นธรรมดา และเราก็มีโอกาสที่จะได้รับสิ่งที่ดี ได้ปรับปรุงตนเป็นคนดีเสมอ หวังว่าบทความนี้จะเป็นประโยชน์กับทุกท่าน

อ่านเพื่อไว้เตือนตัวเองคะ

ขอบคุณสำหรับบทความดีๆนะคะ
กำลังทุกข์พอดีเลย ....ได้อ่านแล้วค่อยยังชั่วขึ้นค่ะ

แต่การทำใจให้ละ ความยึดมั่น ถือมั่น
มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะคะ
แต่พี่จะพยายามค่ะ เพื่อตัวเอง

ส่งความปราถนาดีและความเป็นห่วงมาด้วยค่ะ

สวัสดีคะคุณแสงหายไปนานเลยตอนนี้เป็นไงบ้างคะสบายดีหรือยังสู้ๆๆนะคะ

สวัสดีคะพี่ปลาดาว คุณจินตนา
วันนี้มีโอกาสไปโรงเจทำบุญ ก็ได้เสี่ยงกรับตั้งจิตอธิฐานถามท่านโป๊ยเซียนโจ๊วซือ
เรื่องสามีว่าจะหายหรือไม่ถ้าหายก็ขอให้กรับในมือลูกคว่ำอันหงายอันนะเจ้าคะ ปรากฏว่า
กรับในมือคว่ำอันหงายอันในครั้งเดียวเลยคะ ลูกสาวร้องดีใจใหญ่เลยคะ ต้องรีบจุ๊ปากขอโทษ
คนอื่นๆในที่นั้น ไม่รู้นะคะว่าจะหาว่างมงายหรือเปล่าแต่ที่ทำไปก็เห็นว่าไม่มีอะไรจะเสีย
ได้เข้าไปสักการะแล้วก็เลยถือโอกาสยังไงก็นับถือท่านด้วยใจที่บริสุทธิ์ ก็แอบมีความหวัง
ขึ้นมานิดหนึ่งคะ ส่วนลูกดีใจออกนอกหน้ามากกกก อิ่มบุญพร้อมอิ่มใจกันสองคนแม่ลูกเลยคะ
ทานเจกันนะคะ เอาบุญมาฝากทุกๆท่านด้วยค๊า

อนุโมทนากับบทความดี ๆ ที่คุณแสงอาทิตย์นำมาฝาก และขอให้สิ่งดีทั้งหลายจึงมีแก่คุณ

เราเชื่อว่าหมดผลกระทบของไฟฟ้าพักฟื้นแล้ว เขาจะดีขึ้นมาเยอะมาก

เคยเจอคนกินยาสลายลิ่มเลือดในสมอง เหมือนคนปัญญาอ่อนเลย พอหมดฤทธิ์ยาก็หายมาได้

ถ้าภาวนาให้เขาหาย เขาจะหาย

อ่านเรื่องของคุณแล้ว(อ่านบางหน้านะ) คิดถึงคำว่า"กรรมติดจรวด" เหลือเชื่อจริงๆ