.......

- บางครั้ง เกิดอาการคัน พอเกา นึกว่าจะหาย อืม รู้สึกว่ามันเพลินดี ก็เกาต่อ

ยิ่งเกา ยิ่งคัน ยิ่งคัน ก็ยิ่งเกา คัน ๆ มัน ๆ ยังไงก็ไม่รู้

- เคยเห็นสุนัข มันแทะกระดูก แทะอยู่ได้ทั้งวัน ไม่มีเนื้อให้กิน ก็แทะ มันก็รู้ ไม่มีเนื้อ มีแต่น้ำลายออกมา

แต่ก็แทะ นอนแทะ เราเคยคิดว่ามันโง่ มาคิดอีกที เราเองก็ไม่แตกต่างกัน

"ปวดท้องอยากเข้าห้องน้ำ ปวดมาก ๆ พอได้ระบายออกมา ก็มีความสุขเหมือนกัน ยิ่งได้ระบายออกมาหมด โอว ทำไมมันถึงโล่งอย่างนี้ พอมานึกดู ความทุกข์มันลดลง เราก็หลอกตัวเองว่ามีความสุข"

ในโลกนี้ "มีแต่ทุกข์มาก กับทุกข์น้อย"

.......

ผมว่าคุณน่ะตั้งเงื่อนไขเยอะไปนะ

ลำพังชีวิตตามปกติธรรมดา คนอื่นก้มาตั้งเงื่อนไขมากอยู่แล้ว
นี่เรายังเพิ่มเงื่อนไขให้ตัวเองอีก เพิ่มให้แฟนอีก

เรามองว่า เรื่องนิดหน่อย ทำไมทำให้ไม่ได้
เขาก็คิดว่า ก็เพราะนิดหน่อยนั่นแหละ ทำไมต้องทำให้มันเป้นเรื่องใหญ่ หยุมหยิม
นี่ก็คารังคาซังเพราะ "ไม่ยอม" ต่างคนต่างไม่ยอม
ถูกทั้งคู่นั่นแหละ แต่ถ้าจะไปต่อ มันต้องมีคนเสียสละสักคนนึงนะ
มันถึงจะยืด

ช่วงนี้ยิ่งเป้นช่วงอันตรายจะขาดกันแหล่มิขาดกันแหล่ ยิ่งต้องทำอะไรให้มันง่ายๆ
หัดลืมๆให้มันเยอะ ลืมบ่อยๆ อยู่กับปัจจุบัน
ไม่ใช่เรื่องเมื่อวานจบไปแล้ว ยังไม่จบ

ตาบอดบ่อยๆ นะ
มีความลับของผู้ชายนะ ผู้ชายเรานี่หน้าใหญ่ เกียรติเยอะ ศักดิ์ศรีมาก
เรื่องจะมายอมเสียหน้า ยอมรับผิด ยากกกก
เวลาคุณทะเลาะกันนะ ปล่อยให้เขาถูกไปเลย เราเฉยๆ อยากบ่นอยากด่าก้ยอมมันไป
ปล่อยเขาเป้นผู้ชนะไป แล้วเดี๋ยวเวลาเขาหาย self จัดแล้ว เขาจะคิดได้เอง
เวลาผู้ชายงี่เง่านะ ให้ตาบอดเอาไว้
เวลาผู้ชายทำตัวน่ารัก ให้ทำตาโตๆ พูดบ่อยๆถึงความน่ารักของเขาอันนั้น ยอมันเข้าไป ให้พอดีๆนะ อย่าเยอะ ขี้คร้านผู้ชายจะมากองแทบเท้านะ
ผู้ชายก็เหมือนเด็กผู้ชายนั่นแหละ
แต่ทุกครั้งที่ทำอย่างนี้ ให้คิดเสมอนะว่า
ธรรมชาติคนเราไม่ชอบให้ใครมาจิกเรื่องความไม่น่ารักของตน
ตรงกันข้าม คนเราทุกคนต้องการให้คนอื่นชอบ คนอื่นยอมรับ และเห้นแต่ความน่ารักของตน
ใจเขาอย่างไร ใจเราก้อย่างนั้น

ถ้าไม่หมั่นคิดอย่างนี้นะ เราจะกลายเป้นนางมารร้าย
เพราะยิ่งชนะใจคนอื่นได้แล้วยิ่งมั่นใจ self จัด
กุมผู้ชายได้แล้วก้ยิ่งกระหยิ่มยิ้มย่องว่าบังคับได้ รู้จุดอ่อนผู้ชาย
สุดท้ายนางมารร้ายไม่เหลือใครเลยนะ เพราะไม่ได้รักด้วยความเข้าใจ แต่รักด้วยเล่ห์กล
สุดท้ายจะแพ้ภัยตัวเอง สำคัญนะ
ผู้ชายแก่ไปข้างหน้า ยังแต่งงานได้เป้นสิบๆคน
ผู้หญิง โดยเฉพาะสังคมไทย ยิ่งแก่ไปข้างหน้า ทางมันยิ่งริบหรี่ๆ
ผุ้หญิงเสียเปรียบทุกทางโดยธรรมชาติสังคมไทยอยู่แล้ว


คนเราอยู่ด้วยกันบ่อยๆ ใกล้ชิดกันมากๆ มันก้ทะเลาะกัน
อย่าว่าแต่แฟน เพื่อนก็เมหือนกัน คลุกคลีกันมากมันกระทบกระทั่งกันเป้นธรรมดา

ถ้าเราโมโหจริงๆ ทนไมไ่ด้ก้ไปหาอะไรทำอย่างอื่นก่อน อย่าคุยกันต่อ หยุด จบ
กี่วันช่างวัน ตอนไหนหายโกรธหายตึงแล้วค่อยโทร แล้วลองหยั่งๆดุว่าอารมณ์ปกติพอใช้ได้ไหม
ถ้ายุ่งถ้าอะไรอยู่ก้บอกว่า ไม่มีอะไร คิดถึง เด๊่ยวโทรมาใหม่ตอนว่างๆ
คราวที่สองนี่ ผู้ชายไม่ยุ่งแล้ว รับประกัน รอบแรกมันแกลั้งยุ่ง หยั่งเชิงเรา
พอรอบแรกมันได้ยินคำว่าคิดถึงแล้ว มันก้รู้แล้วว่าเรามาง้อ
รอบสองนี่รับแน่นอน ถ้ายังยุ่งอยู่ ก้หยอดอีก หยอดจนมันหายยุ่งนั่นแหละ
(แต่อย่าไปหลุดถามว่า"ยุ่งเรื่องอะไร" อีกนะ ไปทำตัวทนายอีก จบกัน )
อารมณ์ดีแล้วก็หัดแอ๊บแบ๊วใส่ซะ ชวนหัวชวนขำหน่อย
เปิดประตูให้หมามันมีทางออกทางลงมั่ง ไม่งั้นมันกัดเอา

ถ้าคนนี้เรารักเขา เขาก้รักเรา ก็โชคดีมากแล้วนะ
ถ้าจะคบกันต่อ ก็ต้องมีการเสียสละ
ต้องมีสักคนที่ยอมๆมากกว่าอีกคน
มันไม่ยอมช่างมัน เรายอมก้ได้วะ ให้คิดไปอย่างนี้

..

เหมือนรู้คำตอบที่ตนถามแล้วนะนี่ แต่.. แต่ทำไมไม่รู้..
เหมืิอนไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร..แต่.. แต่ก็รู้นี่นา...

ลองทำสิ่งตรงข้าม หรือหวังสิ่งตรงข้ามที่หวังดูครับ เผื่อจะเบาขึ้น...เป็นกำลังใจให้ครับ

ถ้าเกิดความทุกข์ในการคบกัน แสดงว่าเกิดความไม่สมดุลขึ้นแล้ว
เราต้องการมากไปหรือเขาให้น้อยไป อันนี้ต้องคิดให้รอบคอบแล้วตอบตัวเอง
เรามากเราก็พยายามลดลง เขาน้อยก็พยายามพูดกันให้เข้าใจ

สิ่งที่ยากคือการที่จะทำให้คนอื่นเป็นไปอย่างใจเราต้องการ
เพราะแม้แต่ตัวเราเองยังบังคับไม่ให้ทุกข์ไม่ได้ แม้พยายามจะเปลี่ยนแปลงแล้วก็ยังทำได้ยาก
ประสาอะไรกับคนอื่น ยิ่งถ้าเค้าไม่คิดที่จะเปลี่ยนอะไรด้วยแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึง

ถ้าเลือกที่จะอยู่และเค้าไม่ปรับเปลี่ยนอย่างที่เราต้องการ(ซึ่งยาก) เราก็ต้องปรับตัวเองเท่านั้น
ถ้าคิดว่ายากเกินไปหรือทำไม่ได้แน่นอนอันนี้ก็น่าลำบากใจเพราะไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว
ไม่ว่าอะไรถ้าไม่มีความสมดุล ต่อให้ยื้อสักเท่าไร สักวันมันก็ล้ม อยู่ไม่ได้
หรืออยู่ได้ก็ต้องอยู่ด้วยความทุกข์อย่างไม่หยุดหย่อนในความไม่สมดุลนั้น

ให้กำลังใจครับ





คนดุก็แอบน่ารักเป็น

เข้ามาดูในครั้งนี้ก็รู้สึกขอบคุณทุกๆท่านมากนะคะที่ร่วมพูดคุยและให้คำแนะนำกัน ขอขอบคุน คุณพงพัน คุณdd คุณชาติสยาม และ คุณเวโรจนมุเนนทระ
เป็นอย่างยิ่งรู้ประทับใจกับถ้อยคำอันคมคายจนบางทีก็แอบงงเล็กน้อยนะคะ จะพยายามเฉยให้มากขึ้นนะคะ จะพยายามลดให้มากขึ้น
จะลองทำตามคำแนะนำของคุณชาติสยามดูนะคะ อย่างน้อยการที่มีคนมาตอบแล้วเราได้เข้ามาอ่านมันทำให้สบายใจขึ้นเยอะเลย ทำให้รู้ตัวในมุมมองของคนอื่นมากขึ้น

และอยากสอบถามว่า ในเว็บนี้เราสามารถเปลี่ยนยูสเซอเนมได้ป่าวคะ คือ คิดว่าชื่อ saisawan บางทีมันจะยาวไป เลยอยากจะเปลี่ยนยังไงก็แนะนำด้วยนะคะ

ขอขอบคุณทุกๆท่านค่ะ

ถ้าจำไม่ผิด คุณสายสวรรค์ เคยมาตั้งกระทู้รอบหนึ่งแล้วใช่ไหมค่ะ?? (ถ้าจำผิดต้องขอโทษที)

จากที่คุณบอกเล่ามา จริงๆมันก็ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ
มันเป็นเรื่องของการ "วางใจ"
วางใจให้มันนิ่งๆ ไม่ได้เท่านั้นเอง

ดิฉันเข้าใจว่าคุณประสบเหตุการณ์มา
ความทรงจำมันย่อมไม่สูญหายไปง่ายๆหรอกค่ะ
อะไรที่เคยเกิด มันก็อยู่ในความทรงจำอยู่แล้ว

แต่ คุณไปดึงมันออกมามากเกินไป
ดิฉันอยากจะให้คุณลองตรองดูนะคะ ว่าสิ่งใดที่ทำออกไปแล้ว มันเปราะบาง
อยากจะแนะให้ "ลด" ตรงนั้นลงเสีย

การจากลาในครั้งแรก มันน่าจะเป็นบทเรียนให้เรารู้จักดำเนินชีวิตต่อไปบ้างนะคะ
ดิฉันคิดว่าสิ่งที่คุณควรทำ คือการปล่อยวาง และ นิ่งสุขุม

คนที่เคยรักกันแล้วจากลากัน แล้วก็กลับมาหากันใหม่ จะเจอสภาวะแค่ 2 เรื่องคือ
1. กลับมาแล้วไม่ดีขึ้น เพราะมัวแต่ไปลากเหตุการณ์และตัวตนในอดีตมาทำร้ายเวลาในปัจจุบันไม่เลิก
2. กลับมาแล้วดีขึ้น คือคนที่รู้จักเรียนรู้ความผิดพลาดที่เกิดขึ้น รู้ว่าปัญหาเกิดที่ตรงไหน ก็เลี่ยงเสีย เรียนรู้คุณค่าของเหตุผลของการที่จะกลับมารักกัน

คุณสายสวรรค์ ล่ะคะ...ได้เรียนรู้ ปรับปรุงอะไรไปบ้างไหม ในช่วงเวลาที่ได้จากกันไปนะค่ะ
ไอ้ที่เป็นอยู่ก็ขออย่าไปจุดปะทุให้มันมากขึ้น กลับไปบ้านลองไปนั่งทบทวนดูนะคะ
ว่า เหตุผลที่เรากลับมาอยู่ด้วยกันในครั้งนี้เพื่ออะไร

เพื่อจะดูแลกัน วางใจกัน รักกัน
หรือ
จะกลับไปเป็นแบบเดิม แล้วก็เตรียมจบแบบเดิม

คุณสายสวรรค์ ไม่ต้องไประแวงอะไรให้มันเป็นทุกข์หรอกค่ะ
ทำตัวเราให้ดีที่สุดก็พอ
แล้วสิ่งดีๆมันจะตามมาเอง
โดยที่เราไม่ต้องไปวิ่งตามให้เหนื่อย

โชคดีนะคะ