..ผงไม่เข้าตาใคร..ใครเล่าจะรู้..จะเข้าใจเรา..จะเห็นใจเรา..
...กมฺมุนา วตฺตตี โลโก...สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม...

...ก็จะขอก้มหน้ารับ...กรรม...หากการกระทำครั้งนี้ของผมผิดพลาด...
...กรรม...คือ...การกระทำ...ผลจากการกระทำของเรา...ก็จะก่อให้เกิดผล...กรรม..แก่เราในวันข้างหน้า...
...กาลเวลาจะพิสูจน์...ครับ...
...คนเรา คงมีดี กับ ไม่ดี อยู่ในตัวตน ทุกคนเสมอกัน...

...หากผมมีบุญกุศลกับเค้าบ้าง ก็ขอให้ได้พบกับความสุขความเจริญในวันข้างหน้า...
...แต่หากผมเป็นคนบาป...ก็จะพยายามทำบุญกุศล...สร้างแต่ความดี...
(ไม่ได้คิดว่า จะไปทำดีลบล้างความไม่ดีนะครับ...เพราะดีก็ส่วนดี ไม่ดีก็ส่วนไม่ดี...ทำดีก็ได้ดีไป..ทำไม่ดีก็รับผลไม่ดีไป..)

ติดตามอ่านมาหลายวัน เรายังไม่ได้คิดตำหนิอะไรคุณนะ...
และก็ยังไม่เห็นว่าสัญชาตญาณดิบของคุณเป็นสิ่งที่ ผิดปกติ...
เพียงแต่มองเห็นว่าคุณเสียสมดุลเกี่ยวกับเรื่องประมาณนี้...
และคุณก็ระบายออกผิดที่...
เอ่อ...จริง ๆ อาจจะถูกที่นะ แต่คุณใช้สำนวนที่ไม่เหมาะกับสถานที่..น่ะ

จริง ๆ เราอยากจะมองเจตนาการตั้งกระทู้ของคุณในแง่ที่ว่า
คุณต้องการเสวนาเพื่อแลกเปลี่ยนมุมมอง ปรึกษาปัญหาจริง ๆ...

ลองทบทวนเจตนาของการตั้งกระทู้ของคุณอีกครั้ง
และลองใช้สำนวนใหม่...
บางที เพื่อน ๆ ธรรม อาจจะเห็นประเด็นที่จะช่วยชี้นำสิ่งดี ๆ ให้กับคุณได้...นะ
ไหน ๆ ก็มาแล้ว ก็อยากให้คุณได้เก็บเกี่ยวมุมมองดี ๆ กลับไป...หน่ะ..

เพราะผงไม่เข้าตาใคร เขาจึงไม่รู้ แต่ผงเข้าตาคุณอยู่ จึง"ต้องรู้" แล้วยังต้องรู้ว่าตาที่มีผงเข้านั้น ย่อมยังความเจ็บเคืองมาสู่เจ้าของตลอดเวลา ถ้าไม่รีบเอาออกจะได้ตาที่บอดตลอดกาลในสังสารวัฏอันหาเบื้องต้นที่สุดไม่เจอนี้..เรื่องที่ตาจะหายบอดโดยไม่มีเหตุปัจจัยรองรับนั้นไม่ใช่ฐานะที่จะเป็นได้ครับ..

ส่วนข้อธรรมที่ยกมาว่า.."กมฺมุนา วตฺตตี โลโก...สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม."..ก็ไม่ได้หมายความว่า ท่านจงงอมือแลเท้าปล่อยตนไปตามกระแสกรรมเถิด เกิดมาเป็นอย่างนี้แล้วก็ปล่อยมันตามยถากรรมเพราะแก้ไม่ได้..นี่ย่อมไม่ใช่คำสอนในพระพุทธศาสนาโดยประการทั้งปวง ในทางตรงข้ามพระพุทธเจ้าทรงสอนให้ทวนกระแสกรรมอย่างยิ่ง.. ทวนถึงที่สุดคือหมดกรรมนั่นแหละ..พวกที่ปล่อยตนไปตามยถากรรมก็จะได้อัตภาพเยี่ยงสวะที่ลอยไปมาในแม่น้ำ สุดแต่กระแสน้ำจะพาไปไม่ต่างกัน..

ข้อธรรมนี้ ย่อมมีเพื่อ ๑.เตือนใจว่าจะทำกรรมใด คิดถึงผลด้วยว่าไม่ใช่ใครที่ใหนหรอกที่เป็นเจ้าของผลที่จะตามมา ผู้ทำไว้นั่นแหละเป็นเจ้าของแท้จริง ๒. มีไว้เพื่อการเจริญกุศลคือการวางอุเบกขาแก่สัตว์ผู้ทุกข์ยากลำบากเพราะไม่สามารถช่วยเหลือเขาให้พ้นวิกฤติทุกข์นั้นได้แล้ว..


...กรรม...คือ...การกระทำ...ผลจากการกระทำของเรา...ก็จะก่อให้เกิดผล...กรรม..แก่เราในวันข้างหน้า...
...กาลเวลาจะพิสูจน์...ครับ...
...คนเรา คงมีดี กับ ไม่ดี อยู่ในตัวตน ทุกคนเสมอกัน...[/quote]

ไม่ควรคิดว่าจะก้มหน้ารับกรรมอะไร.. ฟังดูคล้ายปล่อยวางแต่มันใกล้เคียงกับปล่อยปละละเลยมากเหลือเกิน..เอาเป็นว่า พึง"เลือก"ทำกรรมดีกว่าครับ .. ทีนี้จะรู้ว่าอะไรถูก ควรหรือไม่ ปุถุชนไม่อาจทราบได้แน่ ยิ่งหากไม่เคยได้สดับพระธรรมของพระพุทธเจ้าด้วยแล้ว ก็คาดเดาลูบคลำไปต่างๆนาๆจับเอาเรื่องถูกว่าผิดบ้างเรื่องไม่ควรว่าควรบ้าง จึงต้องมานั่งส่งความเห็นกันในเว็บจนป่านนี้ ทั้งๆที่พระพุทธเจ้ามีมาแล้วนับไม่ถ้วนองค์...พูดเเล้วนึกกรุณาตัวเองอยู่ครามครัน..
จึงจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องศึกษาคำสอน"ที่ถูกต้อง"ของพระพุทธเจ้าเพื่อปัญญาแยกแยะได้ในเบื้องต้นทั้งยังเป็นเกราะแก้วชั้นเลิศที่จะป้องกันเรามิให้ตกไปในลัทธิคำสอนแปลกๆที่เป็นมิจฉาทิฏฐิ..ซึ่งเป็นอันตรายยิ่งกว่าอนันตริยกรรมเสียอีก...

และเป็นความจริงว่าคนเรามีดีไม่ดีปนกันแต่ไม่เสมอกันแน่ ...คนที่เสมอกันในโลกนี้มีได้แค่๔ประเภท และเสมอกันตามระดับของท่านคือคือพระโสดา พระสกทาคามี พระอนาคามีและพระอรหันต์ เท่านั้น

หากคุณเข้าใจว่าตนเองมีดีและชั่วอยู่ ก็เห็นด้วย ทั้งเห็นต่อไปอีกว่า คุณมีกรรมดียิ่งยวดที่ทำมาแล้วแน่นอนเพราะสามารถเกิดเป็นคนได้นี่ก็นับว่าเป็นเรื่องที่ยากยิ่งนัก ต้องมีบุญจริงจึงได้เกิดเป็นคน ส่วนสัตว์เดรัจฉานสัตว์นรก สัตว์ในอบายเกิดจากบาปกรรมทั้งหลาย ..นี่แหละคือที่มาของคำสอนว่า"กมฺมุนา วตฺตตี โลโก...สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม."..

หากคุณอ่านมาจนถึงบรรทัดนี้ได้ ก็พึงปลื้มใจในบุญอันตนสั่งสมมาไว้ดีแล้วเถิดครับ เพราะหากไม่มีบุญเก่่ามาแล้วต่อให้ข้อความนี้มีอยู่คุณก็ไม่อาจแม้จะมองเห็นมันได้ อย่าว่าถึงกับต้องอ่านเลย นี้คืออำนาจของเหตุปัจจัยที่ต้องมีประกอบกันเสมอในการเห็น ได้ยิน รู้กลิ่น รู้รส รู้กระทบสัมผัสและนึกคิด..

อ้างคำพูด:

..หากผมมีบุญกุศลกับเค้าบ้าง ก็ขอให้ได้พบกับความสุขความเจริญในวันข้างหน้า...
...แต่หากผมเป็นคนบาป...ก็จะพยายามทำบุญกุศล...สร้างแต่ความดี...

คุณไม่ควรใช้ประโยคแบบ "If clause"เช่นนี้("หาก....ก็....")เพราะการกล่าวเช่นนี้แสดงให้เห็นว่าคุณปล่อยให้ตนเองอยู่ใต้อำนาจกรรมและกิเลสบงการอย่างไม่คิดขัดขืน... แต่ควรกล่าวด้วยความมั่นใจเต็มร้อยว่า..
."ผมจะประกอบกุศลทั้งปวงเพื่อความไพบูลย์เกษมแก่ตนทั้งในโลกนี้แลโลกหน้าจนกว่าจะสามารถทำประโยชน์อย่างยิ่งคือการกำจัดกิเลสอาสวะได้หมดสิ้นไม่ต้องมาวนในสังสารทุกข์นี้ได้ในที่สุด.."

นี่หมายถึงการตั้งเข็มทิศให้ตนใหม่ ว่าจะไม่ลอยเป็นสวะไปตามยถากรรม..การตั้งตนไว้ชอบ คิดแก้ไขตนเองเป็นเรื่องจำเป็นและเป็นศักยภาพของคนครับ ไม่มีคำว่าสายเกินไปที่จะแก้ไขสิ่งที่ไม่ถูกต้อง..

ที่จริงคุณไม่ผิดหรอกที่มีอาการเช่นนี้และไม่แปลกด้วย แต่นี่คือโทษของวัฏฏะครับ เพราะพอกุศลส่งผลก็หลงระเริงบันเทิงจนสุดสวิง แล้วก็ทำบาปซ้ำ แล้วๆเล่าๆเพื่อจะกลับไปสู่แหล่งเดิมที่จากมา วนอยู่เช่นนี้แหละ..

เวลานี้ หากคุณยังลงเรื่องลามกตามเว็บต่างๆอยู่ พึงยุติเสียทันที ใช้เวลาในเว็บหาธรรมะอ่าน อะไรไม่เข้าใจให้ถามกัลยาณมิตรในที่นี้ มีหลายท่านที่มีความรู้สามารถเกื้อกูลได้.......พยายามผ่อนคลายอารมณ์ง่านด้วยการออกกำลังกายให้มาก ที่วัดพระอาจารย์พยอมมีกิจกรรมแบกปูนทรายอยู่ ไปเป็นจับกังกุศลนั้นผลไม่ธรรมดาครับ และแก้โรคนี้ได้ชะงัด...สำรวมหูตาให้ดี เห็นผู้หญิงที่ถูกอารมณ์ให้คิดถึงภาพคนตาย ที่ตับไตไส้พุงเละเทะ หรือคิดว่านั่นคือมารดาของเรา ก็ได้ อารมณ์พลุ่งพล่านจะลดลงได้บ้าง นี่คือวิธีล้างสันดาน(Nature) ที่สะสมมานานนน....จนแก่กล้าเรื่องกามารมณ์..หรือถ้ายังมีอารมณ์อยู่ก็กำกับความคิดว่า [b][color=#FF0000]เพราะความง่านของเราอย่างไร้ขอบเขตนี้ ในอนาคตเราจะได้เกิดเป็นสัตว์เพศเมีย จะถูกตัวผู้อื่นๆมารุมง่านแลง่วนอยู่แน่นอน..ความปลอดภัยแลที่พึ่งจะอยูไหนหนอ.. ดังนี้ ความรักตัวย่อมปรากฏขึ้นควบคุมให้ความคิดนั้นหยุดลง..

ไม่เริ่มวันนี้แล้วจะไปดีได้หรือ จริงใหมครับ
ขอเป็นกำลังใจแก่ทุกท่านที่มีทุกข์คล้ายๆกรณีนี้ครับ ขอปัญญาจากข้อเขียนของข้าพเจ่าพึงมีแก่ธารณชนที่ได้พบเห็น เพื่อความพ้นทุกข์ทั้งในปัจจุบัน และอนาคตของชนทั้งปวงทั่วกัน กุศลใดที่เกิดจากการนี้ขออุทิศแก่เจ้าของกระทู้ผู้เป็นปัจจัยแก่การเขียนของข้าพเจ้า และเพื่อนกัลยาณมิตรในที่นี้โดยทั่วกัน

...เสื่อม...

ขออนุโมทนาสาธุกับเมตตาจิตของท่าน -dd- ค่ะ

ถาม – การเขียนข้อความหรือนำเสนอเนื้อหาอะไรผ่านอินเตอร์เน็ตโดยใช้นามแฝง ถือเป็นกรรมหรือไม่? เพราะไม่มีใครรู้จักชื่อเรา ไม่มีใครเห็นหน้าเรา ไม่มีใครได้ยินเสียงเรา เหมือนเราไม่มีตัวตน



ตอบ - ผมเห็นว่าคำถามนี้จะนำไปสู่ความเข้าใจเรื่องกรรมได้ลึกซึ้งขึ้น เพราะคนส่วนใหญ่ยังนึกว่าการก่อกรรมเป็นเรื่องที่ต้องโชว์ตัว โชว์เสียง หรืออย่างน้อยก็ต้องมีชื่อแซ่ของเจ้าตัวปรากฏเป็นที่รับรู้เสียก่อน ความเข้าใจดังกล่าวนั้นคลาดเคลื่อนนะครับ กรรมนั้นคือเจตนา ต่อให้คุณนอนคิดร้ายอยู่บนยอดเขา ไม่มีใครเห็น คุณก็ทราบชัดอยู่แก่ใจ และสามารถสำเหนียกรู้สึกได้ว่าใจคุณดำมืดเพราะโดนเมฆหมอกอกุศลทาบทับแล้ว

สำหรับกรรมที่ทำอยู่ในใจจริงๆ มีผลกระทบกระเทือนต่อจิตใจคุณเองคนเดียวนั้น เรียกว่า ‘มโนกรรม’ สำหรับมโนกรรมนั้นจะสำเร็จสมบูรณ์เต็มขั้นในทันทีที่ตั้งใจคิดและมีความยินดีกับความคิดนั้น

หากจะพูดว่ามโนกรรมคือกรรมที่ก่อแล้วยังไม่ทันส่งผลกระทบดีร้ายกับผู้อื่นก็คงได้ ตัวอย่างเช่นคุณคิดจะด่าเขา แต่ระงับใจไม่ด่า อย่างนั้นก็เป็นเพียงมโนกรรมอันเป็นอกุศล มีผลให้จิตคุณทุกข์ร้อนอยู่คนเดียว ยังไม่เป็นวจีกรรม ยังไม่มีเสียงกระทบหูใครให้ใจเป็นทุกข์ขึ้นมา



แต่หากคลื่นความคิดแรงจนทะลักรั้วกั้น หลุดจากสมองไปกระทบผู้อื่น ไม่ว่าจะทางภาษาพูดหรือภาษาเขียน ทำให้เขาเกิดความเข้าใจว่าคุณคิดอย่างไร ตรงนั้นจัดว่าเป็นวจีกรรมได้หมด พูดง่ายๆว่า ‘ภาษา’ นั่นเองคือเครื่องมือก่อวจีกรรมของมนุษย์


ฉะนั้นคุณจะแอบเขียนอะไรทางอินเตอร์เน็ตโดยใช้นามแฝงเฉพาะกิจ ไม่มีใครอื่นรู้เห็น ไม่มีใครรู้จักเลย แม้เพียงครั้งเดียวก็นับว่าสร้างวจีกรรมไปแล้วหนึ่งครั้ง และกรรมก็จะติดตามคุณเป็นเงาตามตัว ไม่ผิดต่างไปจากกรรมอื่นๆที่กระทำโดยเปิดเผยหน้าตาตัวตน เจตนาเกิดขึ้นที่จิตของคุณ กรรมก็เกิดที่จิตของคุณเช่นกัน เพราะกรรมคือเจตนา

เจตนาคือกรรม ดังที่พระพุทธองค์ทรงตรัสว่าบุคคลคิดแล้วจึงก่อกรรมทางกาย วาจา ใจ

อินเตอร์เน็ตเปิดโอกาสให้เราเห็นอะไรหลากหลายจริงๆ แม้แต่การทำงานของกรรม อย่างเช่นที่ผมรู้จักหลายๆคน เห็นกรรมทางวาจาของเขาในเบื้องต้น แล้วได้เห็นพัฒนาการหรือความเสื่อมทรามทางจิตใจในเวลาต่อมา เป็นไปตามวิธีคิดเขียนให้ดีให้ร้ายแก่ผู้อื่น

ผู้ก่อความวุ่นวาย นานไปย่อมมีจิตใจที่วุ่นวาย ปั่นป่วนเหมือนพายุ และแสดงแนวโน้มที่จะฟุ้งซ่านแส่ส่ายไปในเรื่องเหลวไหล พูดจาจับต้นชนปลายไม่ติดมากขึ้นเรื่อยๆ

ผู้ก่อกระแสความเยือกเย็น นานไปย่อมมีจิตใจเยือกเย็น สงบราบคาบผาสุก และแสดงแนวโน้มที่จะแน่วนิ่งหนักแน่นในเรื่องเป็นเหตุเป็นผล พูดจามีต้นมีปลายมากขึ้นเรื่อยๆ


บอกได้เลยครับว่าวจีกรรมที่เกิดขึ้นในโลกอินเตอร์เน็ตนั้น อาจจะให้ผลเร็วและแรงเสียยิ่งกว่าวจีกรรมที่เกิดขึ้นในโลกความเป็นจริงเสียอีก

ที่เป็นเช่นนี้เพราะอะไร? เพราะบนอินเตอร์เน็ตอาจมีผู้รับคำพูดของคุณจำนวนมาก ขอให้ลองนึกดู หากคุณพูดเบาๆว่า ‘ไอ้โง่’ ก็อาจมีคุณคนเดียวในโลกที่ได้ยินเสียงอกุศลของตัวเอง แต่ถ้าคุณพิมพ์คำว่า ‘ไอ้โง่’ ลงในกระทู้ของเว็บบอร์ดที่มีผู้เข้าเยี่ยมชมคับคั่ง คุณไม่มีทางปรับให้ดังหรือเบาได้ตามใจชอบได้เลย

คุณทำอกุศลกรรมกับคนแบบไม่เลือกหน้าเข้าแล้ว คำด่านั้นอาจทำให้คนนับพันนับหมื่นเกิดความแสลงใจ ความแสลงใจของคนนับไม่ถ้วนนั่นแหละ จะย้อนกลับมาก่อเหตุให้คุณแสลงใจยิ่งกว่าพวกเขาได้

ผมเห็นแล้วนึกเสียดายครับ หลายคนยังเป็นเด็ก และมีความสนุกที่จะขีดเขียนข้อความฝากไว้ในอินเตอร์เน็ตด้วยความคึกคะนอง บางทีไม่รู้ตัวเลยว่าเอาอนาคตมาทิ้งเสียด้วยการสนทนาแบบไร้หน้าไร้เสียงนี่เอง

โอกาสก่อกรรมในยุคไอทีของพวกเรานี้ มีได้เป็นร้อยเป็นพันเท่ามากกว่ายุคอื่นครับ กระดิกนิ้วง่ายๆไม่กี่ที ผล(กรรม)อาจใหญ่หลวงยิ่งกว่าพยายามพูดในห้องประชุมใหญ่หลายๆอาทิตย์เสียอีก หากจิตตั้งไว้ดีแล้วก็สบายตัวไป แต่หากจิตยังตั้งไว้ในมุมมืด อย่างนั้นก็คงน่าเป็นห่วงหน่อยล่ะ


ที่มาwww.dungtrin.comและhttp://www.gmwebsite.com/Webboard/Topic.asp?TopicID=Topic-071229235122696


viewtopic.php?f=4&t=25080