พี่ก็เคยเป็นค่ะ ตอนผิดหวังในความรักเสียใจเป็นปีเลยค่ะ แต่พอเวลาผ่านไปแล้วพ้นจุดนั้นมาได้แล้วตอนนี้ก็เริ่มเข้าใจอะไรมากขึ้นค่ะ พี่ไม่ได้ผิดหวังแค่ครั้งเดียวนะ 3 ครั้งแล้วละ
แต่ละครั้งก็เจ็บเหลือเกิน เพิ่งมารู้ทีหลังว่าที่เจ็บมากเพราะเรายึดติด เราคาดหวังนั่นเอง พี่เข้าใจว่าคุณยังคงเสียใจอยู่เป็นธรรมดาค่ะ ตอนนี้พี่แนะนำให้สวดมนต์ทุกคืนนะคะ สวดเสียงดังๆ ไปเลยค่ะ หลังสวดมนต์แล้วก็แผ่เมตตาแล้วอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้เขานะ อุทิศให้เขามีความสุข ช่วงแรกพี่เชื่อว่าสวดมนต์ไปคงร้องไห้ไปชัวร์ แต่พยายามทำให้ได้นะคะสักสองเดือนน่าจะดีขึ้นบ้าง หรือหาซีดีธรรมะมาฟังก็ดีนะมีพระดีๆ ตั้งหลายองค์ที่น่าฟังหาโหลดได้เยอะแยะค่ะ แล้วคิดเสียว่าเรากับเขาคงไม่ใช่คู่กัน ถ้าคู่กันแล้วต้องไม่แคล้วกันหรอกค่ะ ถ้าใช่ยังไงสักวันเขาก็ต้องมีเหตุให้กลับมา แต่ถ้าไม่ใช่ก็ต้องมีเหตุให้เลิกกันค่ะ เหมือนกับที่บุญกรรมจัดสรรให้เรามาเจอะเขาน่ะค่ะ แล้วถึงเวลาถ้าไม่ใช่ก็จัดสรรให้มีเหตุแยกกันไปนะคะ บุญรักษานะคะ รักษาใจตัวเองให้ได้นะคะ แล้วมันก็จะผ่านพ้นไปนะคะ เมื่อก่อนเราก็ไม่เคยมีเขานะ เขาเข้ามาในชีวิตเราแค่ชั่วคราวนะ ตอนนี้ก็แค่เขาก็ออกไปจากเรา เราก็อยู่เหมือนที่เราเคยอยู่ไปนะ เดี๋ยวก็พรุ่งนี้แล้วนะ 
ยังไงรักตัวเรา รักพ่อแม่เรามากๆ นะ นึกถึงพ่อแม่เข้าไว้นะ สู้ๆ ค่ะ
กลับมาอ่าน คำถามของคุณ ทำอย่างไรให้ปล่อยวาง (ภาษาธรรมก็คือละตัวตน ของตน หรือตัวกู ของกู) 
