เรื่องมีอยู่ว่า เราอยู่กะแม่กันแค่ 2 คน พ่อแม่เราแยกทางกัน พ่อเราเป็นเป็นคนมีฐานะพอควร แต่แม่ไม่ค่อยมีเท่าไหร่ พอเราเริ่มโตก็เลยมาอยู่กะแม่เพราะอยากให้ท่านสบาย เราเริ่มหาเลี้ยงให้เงินท่าน และพยายามให้ท่านหยุดทำงานตั้งแต่เราอายุประมาณ 18 ปี รักท่านมาก แต่บางครั้งก็อาจติดขัดบ้างเล็กน้อย จริงๆแล้วเรามี พี่อีก 2 คน แต่พวกเขาแทบไม่ได้ช่วยอะไร เวลาแม่โทรไปให้เขาช่วยพวกเขามักจะมีคำพูดที่ไม่ดีกลับมา เราเลยบอกแม่ว่าถ้าอยากได้อะไรก็บอกเราจะพยายามหาให้ แม่เราเป็นคนที่คิดเล็ก คิดน้อย และมีคำพูดประชดประชันอยู่บ่อยๆ จึงทำให้อยู่กับใครได้ไม่นาน นอกจากเราและเพื่อนสนิทท่านอีกคน บางครั้งเราอึดอัดและเสียใจมากกับคำพูดของท่าน
เราก็ปรึกษากับน้าที่เป็นเพื่อนสนิทกับแม่ บางครั้งพอน้าคนนี้โดนบ้างก็มาปรึกษาเรา สลับกันไปมา
ขอเล่าย้อนนิดนึงเมื่อก่อนเราหาเงินได้พอสมควรเราก็รีบหาซื้อบ้านเพื่อให้แม่อยู่ในที่ๆสบายกว่าเดิม
จนมาถึงช่วงนี้ เราเริ่มติดขัดก็เริ่มเครียดก็หวังแต่ว่าแม่จะเข้าใจและเป็นกำลังใจให้ เราอยากให้แม่อยู่ใกล้ๆคอยให้กำลังใจเรา แค่นั้นเราก็มีแรงสู้ต่อไปแล้ว แต่มันไม่ได้เป็นอย่างที่คิดไว้ พอแม่รู้ว่าเราติดขัดแม่ก็เครียดและมีคำพูดบวกกับสีหน้าที่ทำให้เราเสียใจอย่างที่สุด จนเราท้อแท้มาก ตอนนี้เราเครียดมากเหลือเกิน วันก่อนเราขอคุยกับท่าน แต่ท่านไม่ยอมคุย มีแต่คำพูดสุดแสนจะเจ็บปวด เรานึกว่าเมื่อขอคุยแล้วจะดีขึ้นเพราะเราไม่อยากเครียด สู้เอาเวลาเครียดไปคิดทำมาหากิน ต่อสู้ชีวิตดีกว่า แต่แล้วมันกลับทำให้เลวร้ายลงกว่าเดิม เราร้องไห้ใจแทบขาดต่อหน้าท่าน แต่ท่านก็ไม่หาย เราคงเป็นลูกที่แย่สำหรับท่านมาก
เราชอบนะกะการไปวัดทำบุญ ถือศีล เราว่าสงบดี มีความสุข แต่เราไม่เข้าใจแม่เราขอเราไปถือศีลทุกๆเดือน เดือนละ 1 สัปดาห์เป็นอย่างต่ำ ทำมาแล้วหลายปี แต่ทำไมท่านไม่เย็น หรือดีขึ้นเลย (น้าที่เป็นเพื่อนท่านก็เห็นด้วยกะเรา) การพูดจาทำร้ายจิตใจคนก็ผิดศีลไม่ใช่หรือคะ เฮ้อ ! เสียใจจัง
.
......ขอบคุณท่านที่อุตส่าห์อ่านมาซะยืดยาวนะคะ ก็คนมันเครียดอ่ะ หาทางออกไม่ได้อ่ะค่ะ... 
.
คนไร้สาระมาให้กำลังใจ และมีข้อคิดเล็ก ๆน้อย ๆ มาฝาก
ขอให้กำลังใจดว้ยคนน่ะค่ะ แนะนำให้ทำอะไรเอาใจท่านบ้าง
หายโกรธค่ะ
เราอ่านเรื่องของคุณแล้วคิดว่าสิ่งที่คุณเล่ามาคงเป็นแค่เพียงส่วนหนึ่งเท่านั้น ในความเป็นจริงคุณอาจจะรู้สึกกดดันและเครียดมากกว่านี้ก็ได้เพราะคุณคือคนที่อยู่ในเหตุการณ์จริง เราเข้าใจนะคะ เพราะเคยประสบปัญหาที่คล้ายกับคุณ ทั้งนี้ก็เพราะเราคิดว่าคนที่เรารักและพูดคุยด้วยได้คือคุณแม่ของเราคนเดียว เราเป็นลูกสาวคนเดียวและคุณพ่อเสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุตั้งแต่เรา ๘ ขวบ เราอยู่กับท่านสองคนเพราะคุณแม่ไม่ได้แต่งงานใหม่และไม่มีใคร คุณแม่ทุ่มเททั้งชีวิตให้กับเรา (ขออนุญาตเล่าเรื่องตัวเองนะคะ) บางครั้งเวลาเราปรึกษาท่านในปัญหาบางเรื่อง ท่านโวยวาย ไม่เข้าใจ ต่อว่าต่อขาน สิ่งที่เราทำในเวลานั้นคือ ไม่คุยต่อและขอตัวไปพักผ่อน ต่างคนต่างอยู่กับตัวเอง เราเข้าใจว่าท่านคงนอนไม่หลับเช่นกันเพราะสิ่งที่ท่านแสดงออกมาเช่นนั้นคือ ท่านคิดว่าท่านไมสามารถช่วยอะไรเราได้ ท่านโวยวายเพราะท่านเป็นห่วงเรา ท่านต่อว่าต่อขานเพราะไม่อยากเห็นลูกตัวเองเป็นทุกข์หรือผิดพลาด เราเชื่อว่าคุณแม่ทุกคนรู้สึกเช่นนั้น คุณอย่าน้อยใจเลยค่ะ ถ้าท่านไม่แสดงอะไรเลย..นั่นต่างหากที่คุณต้องคิดมากเพราะคุณจะไม่เห็นไม่ทราบถึงความรู้สึกของท่าน การแสดงออกของคุณแม่ทุกสิ่งที่ท่านแสดงออกมาเพราะความรักค่ะ แต่พื้นฐานจิตใจนั้นต่างกันด้วยองค์ประกอบหลายๆอย่าง ไม่ว่าจะเป็นสภาพแวดล้อมรอบๆตัว หรือความเครียดนั่นเอง
อามิสบูชาด้วยนิดหน่อย)
ทุกวันปกติก็ไหว้ลาแม่ก่อนไปทำงานตอนเช้าและเมื่อกลับเข้าบ้านในตอนเย็นค่ะ 
ตอนนี้เราเริ่มนิ่งแล้วเนื่องจากแยกจากท่านซักระยะที่ต้องแยกเพราะที่ผ่านมาเวลาเกิดปัญหาแม่ชอบออกไปข้างนอก ครั้งนี้เราก็เลยออกเองมาอยู่บ้านญาติไม่ไกลจากท่านเท่าไหร่ ท่านจะได้ไม่ต้องเดินทาง(ท่านชอบประชดอ่ะ) กะว่าแยกกันซักพัก อาจจะดีขึ้น เราเข้าใจท่านนะแต่ที่เราเครียดเพราะไมท่านไม่เข้าใจเรา และที่ท่านไปถือศีลทุกครั้งจะไม่มีปัญหาเรื่องไรเลย เราเป็นคนไปส่งด้วย การเงินก็ไม่ค่อยติดขัด ถ้าติดขัดท่านจะไม่ไปอ่ะ เราไม่ได้โกรธท่านหรอกที่ท่านโมโหเรา ว่าเรา มันเปงแค่การไม่เข้าใจท่าน น้อยใจท่น ท่านมีอิทธิพลกะเรามากแค่ท่านมองค้อนเราๆก็คิดมากแล้วว่าเราไปทำไรให้อีกเนี่ย ส่วนเรื่องเขียนใส่กระดาษบอกความในใจนั้นเคยทำแล้วท่านก็เขียนตอบกลับมาอย่างเจ็บแสบ เฮ้อ.......... เราอยากให้ท่านเปิดใจรับฟังเวลาที่ผิดใจกัน หรือไม่ก็ว่าเรา เสร็จแล้วซักระยะก็น่าจะหายหรือคุยกันดีๆ นี่เวลาเปงที่เปงอาทิตย์ๆ หรือเปงเดือนๆ เราก็แค่อยากระบายอ่ะ 
ความตอนหนึ่งจาก "กุหลาบประดับดวงใจ" โดยท่าน ติช นัท ฮันห์ : เขียน