หลังจากแต่งงานกันมาได้ 21 ปีผมก็ค้นพบวิธีใหม่ในการทำความรักให้สดใสมีชีวิตชีวาอยู่เสมอ
เพราะวันหนึ่งภรรยาผมบอกว่า ผมต้องออกเดทกับผู้หญิงคนหนึ่ง
มันเป็นไอเดียของเธอล้วนๆจริงๆนะ
"ฉันรู้ว่าคุณรักเธอ" ภรรยาผมพูด"แต่ผมรักคุณนี่" ผมเถียง
"ฉันรู้ค่ะ แต่คุณก็รักเธอคนนี้เหมือนกัน"
ผู้หญิงคนนั้นที่ภรรยาผมอยากให้ไปหาคือ "แม่"ของผมเองซึ่งเธอเป็นหม้ายและใช้ชีวิตเพียงลำพังกับสัตว์เลี้ยงมา 19 ปีแล้ว
เนื่องจากงานที่รัดตัว ทั้งเจ้านาย ลูกค้าที่ต้องรับผิดชอบและยังมีภรรยาและลูกๆที่ต้องดูแล ทำให้ผมไปเยี่ยมแม่เพียงบางครั้งบางคราวเท่านั้น
ผมตอบตกลงกับภรรยาและขอบคุณที่เธอได้ให้โอกาสเช่นนั้น
วันที่ผมโทรไปหาแม่เพื่อชวนท่านออกไปทานข้าวเย็นและดูหนังแม่ถามผมว่า "มีอะไรหรือ? ลูกสบายดีหรือเปล่า?"
แม่คิดว่าการที่ผมโทรมาหาอย่างกระทันหัน หมายความว่า "มีเรื่องไม่ค่อยดีเกิดขึ้น" ผมตอบแม่ว่า "ไม่มีอะไรครับ ผมอยากคุยกับแม่ และคงจะดีมาก
ถ้าเราได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันตามลำพังสองคนแม่ลูกบ้าง ทานข้าวด้วยกัน
สักมื้อ ดูหนังด้วยกันสักเรื่อง"
แม่นิ่งคิดไปครู่หนึ่งแล้วตอบว่า "ได้สิจ๊ะ แม่ยินดีมากเลยจ๊ะ แล้วลูกมีเวลาว่างแล้วหรือจ๊ะ หยุดงานได้เหรอ?"
เย็นวันศุกร์หลังเลิกงาน ผมขับรถไปรับแม่ที่บ้าน ผมรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยเมื่อไปถึงบ้านแม่ ผมสังเกตได้ว่า แม่เองก็ตื่นเต้นเหมือนกัน แม่สวมเสื้่อโค้ท
นั่งรอผมอยู่ที่บ้านเรียบร้อยแล้ว แม่ม้วนผมและสวมชุดที่แม่ใส่ในวันฉลอง
ครบรอบการแต่งงานครั้งสุดท้าย พลางยิ้มรับผมด้วยใบหน้าที่แจ่มใสราว
ทูตสวรรค์
แม่บอกเพื่อนๆว่า "จะออกไปเที่ยวกับลูกชาย" แม่พูดขณะที่กำลังก้าวขึ้นรถเพื่อนๆของแม่ต่างพากันประทับใจยกใหญ่
เราไปภัตตาคารที่ถึงแม้จะไม่หรูหรานัก แต่ก็ดีเยี่ยม บรรยากาศอบอุ่นสบายๆแม่ควงแขนผมราวกับว่าเป็นสตรีหมายเลขหนึ่ง
หลังจากที่นั่งเรียบร้อยแล้ว ผมต้องเป็นฝ่ายอ่านเมนูอาหาร เพราะแม่บอกว่า
"ตอนนี้สายตาของแม่อ่านได้แต่ตัวหนังสือใหญ่ๆเท่านั้น"
เมื่อผมอ่านเมนูอาหารไปได้เพียงครึ่งหนึ่ง จึงหยุดเว้นจังหวะเพื่อให้แม่เลือกรายการอาหาร ผมเงยหน้าขึ้น มองเห็นแม่กำลังจ้องมองดูผมอยู่ด้วยรอยยิ้มระลึกถึงความหลัง
แม่พูดเปรยขึ้นด้วยรอยยิ้มว่า "ตอนที่ลูกยังเด็ก แม่ต้องเป็นคนอ่านเมนูให้ลูกฟังหลายรอบ"
ผมบอกแม่ว่า "งั้นตอนนี้ถึงเวลาจะผลัดเวรให้แม่นั่งฟังสบายๆบ้างแล้ว"
ในระหว่างมื้ออาหารนั้น เราคุยกันอย่างถูกคอ ไม่ใช่เรื่องราวพิเศษอะไรเพียงแต่สลับกันถามเรื่องชีวิตของเรา เราคุยกันสนุกมากจนไปดูหนังไม่ทัน
เมื่อผมไปส่งแม่ที่บ้าน แม่พูดว่า"แล้วแม่จะออกไปเที่ยวกับลูกอีกนะ""แต่คราวนี้ลูกต้องยอมให้แม่เป็นเจ้าภาพนะจ๊ะ" "แน่นอนครับ" ผมตอบตกลง
"ดินเน่อร์เป็นอย่างไรบ้าง?" ภรรยาถามเมื่อผมกลับถึงบ้าน
อีกไม่กี่วันต่อมา แม่ผมเสียชีวิตด้วยอาการหัวใจวายเฉียบพลัน
หลายวันต่อมา ผมได้รับจดหมายพร้อมใบเสร็จจากภัตตาคารที่ผม
ณ วินาทีนั้น ผมได้เข้าใจถึงความสำคัญของการกล่าวคำว่า 
จากใจของแม่ ที่รักลูกๆสุดชีวิต 
