ทุกข์ใจ เขียน:
สวัสดีคุณทักทาย คุณบอกว่าสาวน้อย เราว่าคุณพิมม์ตกคำว่าเหลือ ระหว่างคำว่าสาวกับคำว่าน้อย
เราคิดว่าเราไม่ตามคุณทักทายไปอเมริกาดีกว่า ไกลเหลือเกิน เมื่อเช้าเราเข้าไปอ่านหัวข้อที่คุณทักทาย ถาม-ตอบ เกี่ยวกับวิธี เดิน-นั่ง-ยืน ดูคุณทักทายเอาจริงเอาจังมาก อย่าซีเรียสมากนะเดี่ยวปวดหัว แล้วตกลงคุณจะกลับเมืองไทยเมื่อไหร่ รวยแล้วกลับเถอะ ลูกๆคิดถึง ถ้าเรามีโอกาสจะเมล์ไปปรึกษาปัญหาหัวใจนะ ตอนนี้กำลังตาลาย เพราะอ่านวิธี เดิน-นั่ง-ยืน ที่คุณสงสัย อ่านอยู่เป็นชั่วโมงขอพักเดี๋ยว
เราคิดว่าเราไม่ตามคุณทักทายไปอเมริกาดีกว่า ไกลเหลือเกิน เมื่อเช้าเราเข้าไปอ่านหัวข้อที่คุณทักทาย ถาม-ตอบ เกี่ยวกับวิธี เดิน-นั่ง-ยืน ดูคุณทักทายเอาจริงเอาจังมาก อย่าซีเรียสมากนะเดี่ยวปวดหัว แล้วตกลงคุณจะกลับเมืองไทยเมื่อไหร่ รวยแล้วกลับเถอะ ลูกๆคิดถึง ถ้าเรามีโอกาสจะเมล์ไปปรึกษาปัญหาหัวใจนะ ตอนนี้กำลังตาลาย เพราะอ่านวิธี เดิน-นั่ง-ยืน ที่คุณสงสัย อ่านอยู่เป็นชั่วโมงขอพักเดี๋ยว
สวัสดีค่ะคุณทุกข์ใจ อ่านสำนวนแล้วรู้สึกคุณดีขึ้นมากแล้วนะค่ะ ดีแล้วค่ะ
เราย้ายกระทู้ไปที่ "สนทนาพองยุบ" ดีกว่าไหมค่ะ? ที่นั่นมีอะไรดีๆเยอะเลยค่ะ ก็ไม่ได้ซีเรียสอะไร
มากมาย ทำไปตามสบายๆ เลิกงานแล้วทำก่อนนอน เพียงแต่ประคองไว้ว่า "ทำทุกวัน" กลัว
จิตมันตื่น เพราะพื้นนิสัยแล้วเป็นคนที่ดื้อมากๆ ไม่ชอบทำตามคำสั่ง ไม่ชอบทำอะไรที่ "จะต้อง
ทำ" อาจารย์สอนดีมาก นอกจากจะเอาใจใส่เราแล้วยัง ใจเย็นมากๆ เหมือนพ่อค้าขนมเบื้องเลย
คือค่อยๆเซาะ ไม่ให้แผ่นขนมแตก ตอบคำถามทุกประโยค พอรู้ว่าเราท้อก็จะชม พอรู้ว่าเราเหิมก็จะกด ท่านฉลาดสอนมากค่ะ ทักทายเป็นคนที่จำอะไรไม่ค่อยได้
เมื่อก่อนเป็นคนหัวดีนะ จำได้แม่นมาก ตั้งแต่เจอมรสุมชีวิต ทำให้เสียหลักไปมากเลย ทำใจให้
ลืมความทุกข์ ที่นี่มันก็ติดเลยไม่จำอะไรสักอย่างเลย ลืมรวมกันไปหมดโดยอัตโนมัติค่ะ
นอกจากอาจารย์แล้ว ยังมีท่านผู้รู้ เข้ามาให้กำลังใจและคำแนะนำเยอะเลยค่ะ ถ้าทำวิธีนี้ไม่เข้าใจ
ก็ลองทำตามวิธีของท่านอื่นบ้าง ก็ได้ผลนะ เรื่องบางเรื่องท่านนี้แนะนำเราไม่เข้าใจ แต่ไปเข้า
ใจข้อความอีกท่านหนึ่ง ช่วยได้มากเลยค่ะ อย่าอ่านทีเดียวหมดสิค่ะ อ่านพอจำเข้าใจแล้วปฏิบัติ
แล้วค่อยกลับมาอ่านต่อ ทักทายใช้วิธีนี่แหละค่ะ บางกระทู้อ่านตั้งสามสี่ครั้ง ถึงเข้าใจก็มี อย่างไร
เสียการอ่านก็ยังสู้ปฏิบัติไม่ได้ รู้ลึก รู้นานด้วย "เราไปเป็นลูกศิษย์" ที่กระทู้นั้นกันดีกว่าค่ะ
อนุโมทนา เจริญในธรรม
คุณเป็นเหมือนดิฉันมากเลยเหมือนกันเลยสามีบอกว่าต้องรับผิดชอบลูกชายที่เกิดขึ้นมองเขาจะแคร์ทางนั้นมากกว่าเราที่คุณเล่ามาเหมือนกันทุกอย่างเลยจริงๆ คุณต้องไม่คิดมากตอนนี้ดิฉันยังทำใจไม่ได้มากเพราะเพิ่งผ่านมาได้ 1 เดือนเต็มๆแต่ซักวันคงทำได้คุณต้องคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติไม่ได้มีเราคนเดียวที่เจอปัญหานี้ขอบอกว่าดิฉันเจอเหตุการณ์ที่เหมือนคุณทุกอย่างเลยแรกๆไม่มีใครทนได้เหมือนจะขาดใจรับไม่ได้จริงๆเวลาจะช่วยได้อย่าปล่อยให้ตัวเองอยู่คนเดียวให้คิดว่าเราอยู่กับเขาแค่เป็นเพื่อนเพื่อนไม่มีสิทธิ์ที่จะไปหวงว่าตัวเขาเป็นของเราเพื่อนไม่มีสิทธิ์ที่จะรับรู้เรื่องส่วนตัวบางเรื่องของเขา บางที่การที่เราไม่รู้เรื่องของเขาบ้างจะรู้สึกดีขึ้นอย่างไปสนใจเขาทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำ การไปนั่งกรรมฐานถ้าจิตใจไม่ป่อยวางกลับมาก็เป็นเหมือนเดิมดิฉันลองแล้วไม่ได้ผลต้องดับไฟที่ใจเราก่อนค่อยๆคิดนึกถึงเรื่องที่ดีพอจะยึดเหนียวจิตใจเราได้เข้าไว้เวลาจะช่วยให้ดีขึ้นค่ะ ดิฉันไม่รู้ว่าจะสามารถแนะนำคุณได้มากน้อยเพียงไรเพราะตัวดิฉันเองก็เจอเหตุการณ์เหมือนคุณให้รู้ว่าไม่ได้มีเราคนเดียวที่เจอ 
คุณทุกข์ใจค่ะดิฉันจะบอกว่าคุณทำถูกแล้วค่ะที่แผ่นเมตตาให้เขาและอย่าลืมคำท้ายด้วยว่าขอให้เราเจอเขาในชาตินี้ก็พออย่าได้เจอกันในชาติหน้าและต่อๆไปเลย.....สาธุ แต่อีกใจหนึ่งดิฉันก็แอบเข้าข้างคุณมานิตาว่าทำไมต้องไปสงสารเขาด้วยเขาทำกับเราเจ็บขนาดนี้แล้ว....สับสนกับความคิดตัวเองจริงๆค่ะขอโทษด้วยนะค่ะอาจจะไม่ใช่คำแนะนำที่ดีแต่แวะมาทักทายค่ะไม่ว่ากันนะค่ะ... 
