อ้างคำพูด:
ตอนนี้เอาใจไปยึดติดกับคนๆ หนึ่งที่เขาจากไป
ทุกวันนี้มีแต่ทุกข์ใจ เพื่อนก็แทบจะไม่มี วันๆ ฟุ้งมากค่ะ
มีวิธีให้เราอยู่กับตัวเองแบบมีความสุขที่ไม่ต้องพึ่งพาใครหรือเปล่าค่ะ
ทุกวันนี้มีแต่ทุกข์ใจ เพื่อนก็แทบจะไม่มี วันๆ ฟุ้งมากค่ะ
มีวิธีให้เราอยู่กับตัวเองแบบมีความสุขที่ไม่ต้องพึ่งพาใครหรือเปล่าค่ะ
อ้างคำพูด:
ตอนนี้เอาใจไปยึดติดกับคนๆ หนึ่งที่เขาจากไป
ทุกข์ทางใจลักษณะนี้ต้องใช้เวลาเป็นตัวช่วยรักษา คือ รักษาเป็นครั้งเป็นคราวไป เปลี่ยนๆ บรรยากาศ
หันหาวงสนทนากับเพื่อนๆ อย่าง คห.บนแนะบ้างก็ได้
อ้างคำพูด:
มีวิธีให้เราอยู่กับตัวเองแบบมีความสุขที่ไม่ต้องพึ่งพาใครหรือเปล่าค่ะ
กายมีอาหารเป็นที่พึง ใจก็ต้องพึ่งอาหาร
ทางกายใช้อาหารหยาบ เราก็ต้องมีอาชีพมีงานทำเพื่อให้ได้เงินสำหรับซื้อหาอาหารเลี้ยงปากท้องตนและครอบครัว ดูแลชีวิตให้มีความสะดวกสบายตามสมควร อย่างที่รู้ๆกันอยู่
ส่วนนี้เรามีหรือยัง หากมีแล้วก็พึ่งตนเองได้ไม่ต้องขอใครกิน
ที่พึ่งทางใจหรืออาหารใจขอใครไม่ได้ หวังพึ่งใครก็ไม่ได้ ใครๆก็ขาด เพราะเป็นสิ่งที่ยาก
แต่มิใช่ยากเกินสติปัญญามนุษย์นะครับ เพราะพระพุทธเจ้าและสาวกก็เป็นมนุษย์อย่างเราๆท่านๆนี่เอง
มันยากเพราะต้องใช้วิริยะอุตสาหะมากกว่าปกติธรรมดา
เบื้องต้นจะแนะนำวิธีหยาบๆ พื้นๆให้ก่อน โดยไม่เสียงานเสียการที่ทำ กล่าวคือ เอางานที่ทำนั่นแหละ
เป็นอาหารของจิต เราจะหยิบ-วางอะไรแต่ละอย่างๆ ตั้งสติให้ความรู้สึกอยู่กับสิ่งที่ทำในขณะนั้นทุกๆขณะไป เรียกว่าผูกจิตไว้กับงาน
ส่วนตอนเข้านอนหากยังหวนนึกถึงอดีต ยังจมแช่อยู่กับเรื่องเก่าๆ ใช้อุบายนับเลขเอา
นับจาก 1-100 จาก 100-1 นับเพลินๆไป จนหลับ
ให้จิตมีงานทำ ไม่ให้คิดเตลิดถึงอดีต-สิ่งที่ยังไม่มาไม่มี เมื่อจิตเสพอารมณ์นั้นจนชิน
ได้กินอาหารที่เป็นปัจจุบันอย่างนั้นบ่อยๆ ก็จะไม่แสวงหาอาหารที่อื่นมาเสพ ก็จะมีความสุข
ขอบอกว่าพึงใช้ความอดทนทำ ๆ มิใช่ทำแค่วันสองวัน ไม่เห็นผลแล้วเลิกไม่ใช่นะครับ
ศึกษาวิธีใช้งานฝึกจิต ทำสมาธิลิงค์นี้ครับ
viewtopic.php?f=2&t=20241
ตนต้องเปนที่พึ่งแห่งตนให้ได้ก่อนนะครับ ต้องเข้าใจตัวเองก่อนแล้วค่อยเข้าใจคนอื่น
เข้าใจความรู้สึกนี้ดีค่ะ เพราะดิฉันก็เคยผ่านมันมาแล้วค่ะ
ต้องไม่อยู่เงียบๆ คนเดียวค่ะ 
