การปล่อยวางเราจะปล่อยได้ เราต้อง “เห็นโทษ” ของมัน
เห็นโทษของการไปแบก ไปยึดไว้มันจึงหนัก
พอปล่อยวางได้แล้วมันก็เบา มันก็สบาย
มีอยู่ทั้งหมดแต่ไม่ยึด ไม่แบกมันไว้มันก็สบาย
นี่แหละที่เราหลงอดีต หลงปัจจุบัน หลงอนาคต
พิจารณาเถิด ในอดีตก็ไม่มีเรามา ปัจจุบันก็มีอยู่แค่ชั่วคราวโดยสมมติ
และอนาคตก็ไม่มีเรา
ด้วยความที่เราไปยึดของสมมติชั่วคราวในปัจจุบันนั่นแหละ
เราถึงไปฝืนธรรมชาติ เราถึงทุกข์กันอยู่ทุกวันนี้

เพราะฉะนั้นการปฏิบัติเราไม่ได้ไปเอาอะไร
ถ้ายังเอาอยู่ก็ยังไปนิพพานไม่ได้
เพียงแต่ไม่เอามันทั้งหมด ไม่เอาขันธ์ ๕ ไม่ยึดขันธ์ ๕
หาเราไม่เจอในรูป หาเราไม่เจอนาม หาเราไม่เจอในสมมติทั้งปวง
จึงเป็นวิมุติหลุดพ้น

เห็นแล้ว....บางอย่างก็วางได้
บางอย่างก็ยังจำต้องถือไว้...เพราะหน้าที่

กะลัง ลด ละ สละ วาง อยู่น่ะค่ะท่านพงพัน
เรื่อยๆ เมื่อใด....ก็เมื่อนั้น



ขออนุโมทนาสาธุการอย่างยิ่งยวดกับธรรมที่นำมาแสดง
...และสวัสดีปีใหม่ไทย "ท่านพงพัน" ด้วยค่า