อนุโมทนาด้วยครับในการปฏิบัติ

การปฏิบัติ ก็ดูให้เห็นสภาวะจริงๆของกายใจ(ขันธ์๕)ที่เกิดขึ้น
ให้เห็นถึงความไม่น่ายึดมั่นถือมั่น โดยน้อมลงในความเป็นทุกข์ ไม่เที่ยง ไม่ใช่ตัวตน
ถ้าให้ผมสรุปการปฏิบัติก็คงจะมีเท่านี้สั้นๆ แต่เป็นหนทางที่จะสามารถหลุดพ้นได้

สติและสมาธิที่ดีควรเป็นกลางๆ ไม่ขี้เกียจและก็ไม่ตึงจนเกินไป
แต่ผมก็ขี้เกียจอยู่บ่อยๆครับ

กลาง ๆ ..นี้..กระผมมีความเห็นว่า..กลางแต่ละท่าน..ไม่เหมือนกัน

แต่..ตรงกลางของแต่ละท่านนั้น..อยู่ตรงที่..ทำแล้ว..เจริญขึ้น..นี้ใช้ได้

แม้จะเป็น คน ๆ เดียวกัน..แต่..บางช่วง..ต้องห่ามรุ่งห่ามค่ำ..จึงเจริญ

บางช่วง..ก็ให้กายให้ใจสบาย ๆ ..จึงเจริญ

ตรงกลางนี้..ของยากจริง ๆ ..ต้องมีสติจึงรู้ได้

อันนี้ก็ไม่รู้ว่าถูกหรือผิด..นะครับ

คิดถึงพี่ทักทายค่ะ พอได้อ่านสิ่งที่ผู้ปฏิบัติคุยกันแล้ว รู้สึกว่า ว่านคงหากไกลจากการหลุดพ้นจากทุกข์ ก็จะขอตามไปห่างๆ นะคะ

จะตึงจะหย่อนก็ไม่สำคัญเท่า
รู้หรือไม่ว่า ใครที่ตึง ใครที่หย่อน
พิจารณากายใจบ่อยๆครับ จะแจ้งในสภาวะธรรมชาติของสรรพสิ่งได้

ของดีที่จะทำให้คุณทักทายพ้นทุกข์ ก็อยู่ในกายใจของคุณทักทายนั่นแหละครับ
ให้หาในกายใจของเรานี้ พิจารณาบ่อยๆนะครับ จะได้หาเจอเร็วๆ
(พ้นทุกข์ไม่ใช่สามารถดับทุกข์ได้ทั้งหมด แต่สามารถดับตัวตนจากทุกข์ได้ทั้งหมด)
ผมขอตัวไปหาของดีก่อนนะครับ



หวัดดีครับคุณกบ
ผมเห็นว่าถ้าปฏิบัติแบบหามรุ่งหามค่ำแล้วไม่เดือดร้อนใครก็ปฏิบัติได้ครับ แต่ส่วนมากถ้าสมาธิไม่ดีจริงมันก็จะเป็นการทำลายสุขภาพ
ถ้าปฏิบัติแบบกายใจสบาย ๆ แล้วไม่เืดือดร้อนใครก็ปฏิบัติได้ครับ แต่ส่วนมากสมาธิกับสติก็จะเกิดน้อยไป
ความเป็นกลางในการปฏิบัติ ให้ใช้หลักการดำเนินตามองค์มรรคอยู่เป็นเนือง ๆ โดยผลที่เกิดจากการดำเนินไปนั้นไม่เดือดร้อนตัวเองและผู้อื่นน่ะครับ ถึงจะเรียกว่าครบทั้งทาน ศีล ภาวนา
ส่วนจะเจริญหรือไม่ก็ไม่ต้องเป็นกังวล เพราะเมื่อครบทั้งทาน ศีล ภาวนาแล้ว สติ สมาธิ ปัญญา ก็ย่อมจะเจริญอย่างแน่นอนครับ

ความคิดมีพลังส่งผลต่อตัวผู้คิดเองได้นะครับ..คุณใบว่าน
ดังนั้น..ห้าม..คิดว่า..คงหากไกลจากการหลุดพ้นจากทุกข์..อีก

หลวงพ่อท่านสอนว่า..เกิดเป็นคนนี้ยากนัก..แล้วยังเกิดมาพบพุทธศาสนากับทั้งได้นับถืออีก..นับว่ายากแสนยาก..(นับดู..ชาวพุทธ / คนทั้งโลก..)..ดังนั้น..บุญของเรามากแล้ว

จะเห็นว่า..คุณใบว่าน..ไม่ได้ห่างไกลจากการพ้นทุกข์เลย..ใกล้มาก ๆ ด้วยนะ..แค่..ผลิกไปมองอีกหน้าหนึ่งเท่านั้นเอง..ด้วยการมองดูตัวเอง..มองดูความยากลำบากทั้งหลายที่เราเจอมันมา..คิดดูว่า..ถ้าเราเกิดมาเจออย่างนี้อีก..จะเอาไหม??

ถ้าไม่เอา..ก็ต้องไม่เกิดอีก..พระพุทธเจ้าสอนวิธี..ไม่เกิดอีก..นี้กับเรา

การไม่เกิดอีกนี้..จะเอาไหม??..ถ้าเอา..ก็ทำตามวิธีของพระพุทธองค์..วิถีของอริยะสัจจ 4

อย่างแรกก็..มองดูความยากลำบากทั้งหลายที่เราเจอมันมา..คิดดูว่า..ก็เพราะเราเกิดถึงได้เจอมัน..หากเราไม่เกิดความยากลำบากทั้งหลายก็ไม่มีกับเรา..ถ้าไม่เอาทุกข์..ก็ต้องไม่เกิดอีก

ทบทวนไปมาดูดี ๆ ..ทบทวนตอนใจสบาย ๆ..จะดี..จนget..หากยังไม่ Get..ก็ลองมาคุยกันใหม่

แต่อย่างหนึ่งอย่าให้ลืมคือ..บุญของเรามากแล้ว..พร้อมแล้ว..เพียงพอแล้วที่จะทำตามพระพุทธเจ้า..ที่กำลังทุกข์อยู่ก็คิดซะว่า..กำลังใช้เศษของหนี้เก่า ๆ ..คืนเขาเท่านั้น

เป็นกำลังใจให้..นะครับ

ขอบคุณท่านกบฯ และพี่ทักทาย ที่ช่วยชี้แนะ สิ่งที่ดีให้นะคะ ใบว่านจะนำไปปฏิบัติ เพื่อจะได้อยู่กับเวลาที่เหลือโดยทุกข์น้อยลง
เป็นบุญที่ได้พบทุกข์ครั้งนี้ เพราะทำให้ได้พบกับธรรมะ และกัลยาณมิตร ว่านจะปฏิบัติดู หากมีข้อสงสัยจะรบกวนขอคำแนะนำอีกนะคะ

ถ้ายอมรับในทุกข์ที่เกิดขึ้นว่าไม่ใช่เราได้มากเท่าไร แสดงว่าตัณหาก็ลดลงเท่านั้น
ตึงมี หย่อนมี แต่ให้เห็นว่า มีโดยความเป็นธรรมชาติของมันอย่างนั้น
มีในความที่เกิดขึ้นแล้วก็ดับไป

ความละเอียดของทุกข์นี้ไม่ใช่แค่ เวทนาทุกข์(ความรู้สึกทุกข์)
แต่เป็นรูปนามทั้งปวง หรือ แม้แต่ความว่าง
ถ้าไม่มีขันธ์๕ จะไม่ทุกข์ นั้นก็ใช่ครับ
แต่ถ้ามีอุปปาทานยึดในขันธ์อยู่ก็ยังต้องเกิดมามีทุกข์เพราะมีขันธ์เรื่อยไป
ต่อเมื่อดับอวิชชาแห่งจิตหมดสิ้นแล้ว ไม่มีอุปปาทานระหว่างจิตกับขันธ์แล้ว จึงจะไม่กลับมาเกิดอีก

เราจึงต้องปฏิบัติเพื่อดับอวิชชาและอุปปาทานที่ยึดมั่นถือมั่นในรูปนามทั้งปวง
แล้วรูปนามที่จะต้องละความยึดมั่นถือมั่นก็คือ ขันธ์๕ ของเรานี่เอง
ถ้าแจ้งในรูปนามในกายใจของเรานี้ เราก็จะแจ้งในรูปนามทั้งหมดในสามแดนโลกธาตุ
การปฏิบัติจึงให้เพียรอยู่ในกายใจของเรา
ให้แจ้งว่ารูปนาม(ขันธ์๕)อันนี้ ไม่ใช่เราอย่างไร เป็นธรรมชาติของมันเช่นนั้นอย่างไร
จึงเป็นที่มาของหลักการวิปัสสนา ให้พิจารณารูปนาม(ขันธ์๕)ในความเป็นไตรลักษณ์
อนุโมทนากับคุณทักทายด้วยครับ