ตอบ คุณ taktay

เห็นด้วยมาก ๆ ครับ ว่า หนีความคิดตัวเองหนียากมาก เวลาพยายามหลบ เลี่ยง และหนี เจ็บปวดและเป็นทุกข์มากเลย

วันนี้ปล่อยเฉย ๆ พยายามคุยเฉย ๆ คุยเรื่องงานเท่านั้น รู้สึกสบายใจขึ้น แต่ก็พยายามไม่คุยเกินเลย ไม่ถลำกลับไปเหมือนเดิม เท่าที่หยั่งดูทำแบบนี้ วันนี้รู้สึกดีขึ้นจากเมื่อวานที่จมอยู่ในความทุกข์และนอนทั้งวัน ไม่อยากทำอะไร

แต่ปัญหาคือ ไม่รู้จะทำแบบนี้ได้นานไหม กลัวอาการขึ้น ๆ ลง ๆ ครับ

ยังไงก็จะลองประยุกต์ใช้วิธีของหลาย ๆ ท่านที่แนะนำ สลับกันไปตามความเหมาะสม หวังว่า เวลาจะเป็นยาที่ดีที่สุดที่จะช่วยรักษาให้ครับ

เป็นกำลังใจให้ผ่านไปได้ (จริงๆก็ผ่านกันได้ทุกคนน่ะล่ะ)

ใครๆก็พลัดพรากอ่ะค่ะ ไม่จากเป็นก็ต้องจากตาย
วันใดวันหนึ่งเรากับเขาก็ต้องแยกกัน เราแค่แยกกันเร็วเท่านั้น

ใครๆก็เคยเสียใจ และคนอีกจำนวนมากก็ล้วนแต่เคยผิดหวังในความรัก

แล้วที่เราคิดว่า พอไม่มีเขาเราจะอยู่เพื่ออะไร
ถามหน่อยว่า ที่ผ่านมาเรามีชีวิตอยู่เพื่อเขาหรือคะ แน่ใจหรือคะ

เราเองก็เพิ่งทำใจได้
แต่ตอนนี้รับความจริงได้แล้วแหร่ะ เขาไม่รักเรานินา...
หรือแม้แต่เคยรักก็เลิกรักได้ รถยนต์ของเราใช้มาสิบกว่าปียังอยากซื้อใหม่เลย เบื่อ อิๆๆ
ของมันเปลี่ยนแปลงได้นะคะ อะไรมันก็ไม่แน่

-----------------------

เห็นด้วยอย่างยิ่งเลยครับ มีขึ้น ๆ ลง ๆ แน่ ความสุขและความทุกข์นี้ไม่ยั่งยืนจริง ๆ สุขได้ชั่วครู่ ซักพักก็กลับมาทุกข์ ทุกข์แล้วก็มีสุข เอาอะไรไม่แน่ไม่นอน รู้ทั้งรู้นะว่า นี่เป็นเพราะใจเราคิดไปเอง แต่ทำไมยังหลอกตัวเองให้เจ็บอยู่ได้...ตอนนี้ก็รอเวลา และก็พยายามไม่ฝืนอะไรมากมาย ลองปล่อยมันไปตามกระแสดูครับ...

----------------------------------

ขอบคุณมากครับ ผมก็พยายามคิดเหมือนกันว่า ซักวันก็ต้องจากกันอยู่ดี จากกันวันนี้ดีกว่า เพราะยังไม่ได้ผูกพันอะไรกันมากจน "อยู่ไม่ได้เพราะไม่มีเธอ"

นอกจากนี้ก็ทราบดีว่า ผมยังโชคดีกว่าหลาย ๆ คน ที่เจอหนักกว่า จริง ๆ น้องเขาอาจจะเจ็บและทุกข์กว่าผมก็เป็นได้ พยายามคิดแบบนี้และเข้มแข็ง

และประเด็นที่ว่า "พอไม่มีเขาเราจะอยู่เพื่ออะไร" ผมก็ถามตัวเองตลอดเหมือนกันว่า ทำไมต้องจริงจังอะไรมากมายขนาดนั้น ปล่อยวางได้ก็ดี ที่ผ่านมาก็อยู่มาได้โดยไม่มีเขา คงเป็นเพราะเคยพลาดไปในอดีตที่เคยคิดว่าอยากจะทำอะไร ๆ ให้เขาตลอดเวลา พอไม่มีเขา ก็เลยไม่รู้จะทำสิ่งเหล่านั้นไปทำไม เพราะเคยทำเพื่อเขามาตลอด ผมคงต้องใช้เวลาปรับตัว ปรับความคิด หาอะไรทำใหม่ ๆ คงต้องใช้เวลา แต่หวังว่าจะไม่นานมากจนเกินไป...

ของพวกนี้คิดได้กันทุกคนอ่ะ แต่มันต้องให้เกิดขึ้นในจิตในใจจริงๆนะถึงจะคิดตก
การทำใจไม่ใช่การหลอกตัวเองว่าหายเศร้าละด้วยการไปร่าเริงลันล้า นั่นมันทำให้วุ่นวายหนักไปอีกนะเราว่า

เราเองกว่าจะสงบใจได้ก็เกือบปีเลย งืม คือ เราคิดถึงเขาแทบทุกเรื่อง แทบตลอดเวลาอ่ะจริงๆ
แบเรานั่งคุยกับแม่อยู่งี้ อยู่ๆตาเราก็เหมือนจะร้องไห้ คือ ตาแดงๆขึ้นมา แม่บอกว่า ทำไมจะร้องไห้อ่ะลูก แม่ก็สงสารเราที่เราบ้าบอกับคนแปลกหน้าได้มากมายอย่างนั้น งืม ๆ

กว่าจะรู้สึกว่า อ่ะ นี่ไง เราอยู่ได้ กล้าคิดถึงเขาโดยไม่กลัวความเจ็บปวด (คือ คิดถึงแบบทบทวนเรื่องราว ไม่ใช่คิดถึงแบบเพ้อเจ้อ) แล้วก็สามารถฟังเพลงบางเพลงที่เราเคยรู้สึกว่าเพลงนี้มันสื่อถึงตัวเขาได้โดยไม่ร้องไห้ ไม่มีคำถามว่า ทำไมๆๆๆๆๆๆไม่รักเรา และก็อภัยได้ ไม่โกรธ ไม่แค้น อะไรอีก ไปที่ไหนเจอคำที่เหมือนชื่อเขาเราก้ไม่ต้องหลบตาหรือแกล้งไม่เห็น หรือเห็นแล้วก็ไม่สะเทือนใจอีก ฯลฯ

พูดมาทั้งหมดจริงๆแค่ ยอมรับความจริง ประโยคเดียวก็พออ่ะนะ

ยอมรับความจริงได้ว่าเธอเคยรักเราในอดีต ปัจจุบันไม่แล้ว ยอมรับตรงนี้ให้ได้ก็ผ่านล่ะ

------------------
ดีจริง ๆ ครับที่ได้สนทนากับคนที่ผ่านมาแล้ว ช่วยได้เยอะมากจริง ๆ ทำให้ไม่มองโลกแคบ ๆ คิดว่าเรื่องตัวเองหนักหนา...

ผมได้ฟังมา หลายคนใช้เวลาหลายเดือน หรือ เป็นปี กว่าจะไม่แสลงใจที่ได้เจอเรื่องเก่า ๆ ชื่อของเขาคนนั้น และอะไรที่สะกิตใจ อยากให้ถึงวันนั้นเร็ว ๆ เหมือนกันครับ

เห็นด้วยครับว่าต้องยอมรับความจริง และไม่หนีปัญหา และเวลาคิดก็คิดทบทวน คิดในเชิงบวก ผมโชคดีที่ไม่ึถึงกับนั่งร้องไห้ อย่างมากก็ใจลอย...แสดงว่าน่าจะผ่านไปได้นะ...

สวัสดีค่ะ คุณjoeyboy2

ความรักความผูกพันแนบสนิท
ยิ่งใกล้ชิดยิ่งลุ่มหลงเสน่หา
ปล่อยตัวใจมืดมิดปิดบังตา
เมื่อถึงคราจำพรากจากเจียนตาย
เปรียบรักดังกุหลาบมีหนามติด
เคลือบแฝงพิษให้ลวงตาพาพิสมัย
ดุจน้ำค้างเพริศแพร้วในพงไพร
ยามอโณทัยกระจ่างฟ้าพามลาย
ให้เหลือเพียงรอยรักสลักจิต
รำพึงคิดเพรียกหาทิวาหวาน
ดังโซ่ตรวนจองจำจิตวิญญาณ
พันธนาการเวียนว่ายในสาคร

ความผูกพันนี่แหละที่ทำให้เราเป็นทุกข์ แต่ถ้าเรารู้เท่าทันความจริงของโลกและชีวิต
สิ่งใด ๆ ล้วนไม่เที่ยงปรวนแปรและเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา...เราก็จะไม่อยาก
ไปยึดถือสิ่งใดเอาไว้เพราะรู้ว่ายิ่งยึด ยิ่งอยาก ยิ่งทุกข์ นั่นเอง....

...เวลาจะทำให้คุณผ่านพ้นความเศร้าโศกไปได้เอง...แต่ที่สำคัญกว่า..ในภายภาคหน้า
คุณจะต้องประสบพบเจอกับเหตุการณ์พลัดพรากอีก...และอาจจะหนักหนาสาหัสกว่าครั้งนี้อีก
คุณคิดว่าคุณจะ "วางใจอย่างไร" อันนี้สำคัญกว่า...
คุณคิดว่าคุณจะเอาประโยชน์อะไรได้จากประสบการณ์ครั้งนี้ของคุณ?

-----------------------

สวัสดีครับ คุณปลีกวิเวก

ผมก็พยายามให้เรื่องนี้เป็นบทเรียนชีวิตครับ ไม่น่าที่จะทุ่มเทหรือปล่อยให้ผูกพันแบบนี้เลย
ถ้าผ่านช่วงนี้ไปได้ คราวหน้าจะไม่เผลอแบบนี้อีกครับ

เข้ามาให้กำลังใจค่ะ
ดิฉันก็เคยผ่านเหตุการณ์นี้ ที่ทำงานเดียวกัน เจอกันบ่อย
แถมต้องเห็นเค้าเดินกับแฟนเค้าอีก คงไม่ต้องบรรยายว่ามันเจ็บจี๊ดแค่ไหน
แต่ตอนนี้รู้สึกขอบคุณเค้าที่ทำให้เราได้รู้ทุกข์หนักครั้งนั้น
ไม่งั้นเราก็คงยังใช้ชีวิตตามกิเลสผลักดันต่อไป
ทุกวันนี้เจอกันก็ไม่มีอะไรแล้ว ต่างคนต่างยิ้มให้กัน

เราต้องยอมรับความจริง และสร้างความเคยชินใหม่ที่ดีจากเดิมที่ชินกับการที่มีเค้าอยู่เคียงข้าง
แล้วความอนิจจังจะช่วยเราได้เอง

ขอบคุณ คุณ จันทร์ ณ ฟ้า ครับ

ผมเชื่อว่ามีคนที่เจอหนักและทุกข์กว่าผมเยอะเลย เขาก็ผ่านกันมาได้ แต่อยากรู้ว่ามันจะใช้เวลานานแค่ไหนกว่าจะ "ทุกวันนี้เจอกันก็ไม่มีอะไรแล้ว ต่างคนต่างยิ้มให้กัน"

และเราควรจะเป็นเพื่อนกันดีไหม หรือ ลืม ๆ กันไปเลย...

เป็นกำลังใจให้นะคะ แล้วมันก็จะผ่านไปเหมือนทุกๆสิ่ง มันจะเจ็บน้อยลงน้อยลงค่ะ ดิฉันก็พยายามอยู่เหมือนกัน สิ่งที่พอช่วยได้ก็คือ การดับอาการอยากในใจเราค่ะ มองตัวเองคุณทุกข์เพราะอะไรกันแน่ คำตอบของดิฉันคือทุกข์เพราะอยากให้มันหายทุกข์ มากกว่าความทุกข์จิงๆ ปล่อยค่ะปล่อยให้มันทุกข์ไป อย่าไปอยากให้มันหายเดี๋ยวนี้ อย่าไปกดดันตัวเอง แล้วคุณจะได้รู้ว่าจริงๆแล้ว ที่คุณรู้สึกแบบนี้ก็เพราะ ลึกๆในใจคุณอยากให้มีคนมาเห็นคุณค่าของคุณ คุณมีค่าค่ะ ไม่ต้องมีใครมาอยู่ข้างๆ คุณก็มีความสุขได้ พรุ่งนี้ก็เช้าอีกวันแล้วค่ะ มองรอบๆตัว ความสุขอยู่รอบๆตัวเรา สู้ๆนะค่ะ

ขอบคุณครับคุณดีริสา จริงเหมือนกันครับ มันอยากหายทุกข์เร็ว ๆ ไม่น่าเชื่อเลยว่าในสมองจะมีแต่เรื่องนี้ทั้งวันทั้งคืน ผมกำลังหาแนวคิดหลาย ๆ อย่างมาช่วยครับ ทุกวันนี้ก็พออยู่ไปได้ แต่ก็ยังฟุ้งซ่านอยู่ครับ แต่หวังว่ามันจะดีขึ้น ตอนนี้ไม่ห้ามตัวเองมาก พยายามปล่อยวาง แต่็ก็ยังวิ่งหาไฟอยู่เรื่อย ๆ ค่อย ๆ แตะ หยั่งดู เผื่อมันจะชินบ้าง

อีกใจหนึ่งผมคิดว่าผมทุกข์เพราะผมเป็นห่วงน้องเขามากกว่า น้องเขาคงจะทุกข์หนักกว่าผมอีกเพราะเป็นผู้หญิงตัวคนเดียว ห่วงว่าเขาจะเจ็บและทุกข์กว่าผม กลายเป็นว่าห่วงเขา ทำให้เราทุกข์มากขึ้น เพื่อน ๆ ก็บอกว่า อย่าไปห่วงเขาเลย เขาคงอยู่ได้ เขาเคยอยู่มาได้ ก็คงอยู่ได้ แต่เราก็ยังห่วงอยู่ดี...เฮ้อ...

ได้เพื่อนคุยที่อยู่ในสภาวะเดียวกันก็ดีครับ พอมีกำลังใจสู้บ้าง...

ขออนุญาตนำข้อความของคุณ dd มาเตือนสตินะคะ ดิฉันเก็บไว้อ่านเวลาที่ท้อแท้ และจิตตกค่ะ ช่วยได้มากจริงๆค่ะ ขอขอบพระคุณ คุณ dd มา ณ ทีืนี้ด้วยเลยค่ะ ...หวังว่าคุณคงจะอาการดีขึ้นนะคะ

-------------------------------------

พระพุทธองค์ทรงตรัสไว้แล้ว...การประสบสิ่งไม่รัก ก็เป็นทุกข์...การพลัดพรากจากสิ่งที่รัก ก็เป็นทุกข์.....
เมื่อเกิดมาแล้วทุกข์เหล่านั้นก็ต้องติดตามเหล่าสัตว์ทั้งหลายไป
เพราะอารมณ์ที่เหล่าสัตว์จะพึงต้องรับล้วนแล้วแต่มาจากเหตุเก่าที่ทำไว้แล้วทั้งสิ้น
หากกุศลเหตุในอดีตกำลังส่งผล บุคคลนั้นย่อมได้รับอารมณ์ที่ดีๆทั้งทางตาทางหูทางจมูก ลิ้น กาย
หากอกุศลเหตุในอดีตเขากำลังส่งผล ก็ย่อมเป็นเหตุให้บุคคลต้องต้อนรับอารมณ์ที่ไม่ดีทั้ง ๕ ทวารเหมือนกัน
ทีนี้ พวกเราทั้งหลายลงได้ยังต้องเกิดอยู่แล้วละก็ ก็ต้องทำกรรมทั้งดีทั้งชั่วไปนั่นแหละ แล้วแต่สถานการณ์
แต่โดยมากก็เป็นไปกับบาปนั่นแหละโดยมาก เพราะ พวกเราชำนาญในบาป บุญนั้นไม่ทำก็ไม่เกิดเลย บาปนั้นไม่ต้องทำอะไรนั่งเฉยๆ เราก็ทำบาปที่เป็นไปกับความฟุ้งซ่าน เป็นกันอย่างนี้ ไม่สิ้นสุดเลย
ดังนั้น เราจะได้อารมณ์อะไร อย่างไร ก็ขึ้นอยู่กับเหตุเก่าทั้งสิ้น
เมื่อ เข้าใจอย่างนี้ ใจที่จะร่ำร้องหาอารมณ์ที่ชอบใจนั้น จึงไม่ใช่ใจที่ฉลาดเพราะปรารภเอา"ผล" ไม่พิจารณา "เหตุ" ในสิ่งที่ตนไม่ได้ทำมา

ดังนั้นสัตว์โลกเมื่อเกิดมา ย่อมต้องร่ำไห้ เพราะความที่ไม่ได้ดั่งใจ ต้องพลัดพราก เป็นต้น
พึงทราบว่า นี้เป็นธรรมดา ธรรมชาติของโลก ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนแต่หมุนไปหาความแตกดับทั้งนั้น
เขาไม่จากเป็น ก็ต้องจากตาย...มีไหมว่า อยู่ด้วยกันค้ำฟ้าได้ ไม่มีเลย...
เราท่านทั้งหลาย กลับร่ำร้องในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ อาลัย อาวรณ์ไม่เลิกรา
เอาใจที่ดีกลับมาหาตัวไม่ได้ เฝ้ากอดรัดใจที่เสียอยู่นั่นเอง

เรื่องของใจเป็นอย่างนั้น ใจฉลาด กับใจที่โง่เขลา....

อย่า บอกเลยว่า คุณรักคนๆนั้นเหลือเกิน ทุ่มเททุกอย่างตามที่รำพันมา เห็นได้ว่า ก็คุณนั้นรักตัวเองเหลือเกิน รักอย่างคนเห็นแก่ตัวด้วย.... " รักตัวเองมาก" จนอยากจะให้คนอื่นมา"รักตัว" เหมือนอย่างที่ตัวเองต้องการ ดังนั้น เมื่อคุณให้อะไรๆ"เขา"ไป คุณก็หวังที่จะได้การตอบแทน แม้เป็นเพียงแค่ความรักความเข้าใจและศรัทธาก็ยังดี..?

เห็นหรือไม่? ว่าคุณไม่ได้รักใครจริงสักหน่อย คุณรักตัวเอง แต่รักไม่เป็น
คนรักตัวเองนั้นเป็นเรื่องธรรมดา ...รักอื่นเสมอรักตนนั้น ไม่มี...
ปัญหาว่า รักตนเองนั่นแหละ แต่รักไม่เป็น เพราะใจไม่ฉลาด
จึงเขลาพอที่จะปล่อยให้ความสุขหรือความทุกข์ของตนเองนั้น ขึ้นอยู่กับคนอื่น ปัจจัยอื่นตลอดเวลา....

ถ้า เป็นไปอย่างนี้ ก็ต้องเป็นทุกข์ทั้งชาติ เพราะเพื่อน หรือคนอื่นๆนั้น เขามาเป็นอารมณ์ให้เราชื่นใจชั่วครู่ชั่วยาม ไม่นานเขาก็ก็ต้องจากไป ไม่จากเป็นก็จากตาย ใช่หรือไม่?
และบางทีเราก็เหลือเกิน เรียกร้องหาความรักจากคนอื่นมากมาย เสียจน "ตนเอง" และ"คนอื่น" เขาเป็นทุกข์เดือดร้อน ..เราก็ไม่เคยรู้เลย ไม่เคยนึกถึงด้วยซ้ำ...
เราจึงชื่อว่า เป็นคนทำร้ายตนเองและคนอื่นตลอดเวลา....
เขาเป็นทุกข์ เขาก็ต้องแก้ทุกข์ของเขา
เขาอยู่กับเรา เขาไม่มีความสุข เขาก็ต้องไปแสวงหาจากที่อื่น คนอื่น เป็นเรื่องธรรมดา
จะเอาอะไรในโลกนี้ไปยืนยัน บังคับให้คนอื่นมารักเรา ภักดีเราได้ตลอดเวลาเล่า?
ทีตัวเราเองยังไม่รักตัวเองเลย แต่เรากลับบังคับให้คนอื่นเขารักเรา ตลกไหม?
หากเรารักตัวเอง เราต้องไม่ทำตัวเองให้จมอยู่กับทุกข์อย่างนี้
ต้องรู้จักเหตุผล และพร้อมยอมรับทุกกรณี
เขาไม่รักเราแล้ว จะบังคับให้เขารักจะได้ที่ไหน?
การ เฝ้าโหยหาเพราะเยื่อใยที่อาวรณ์ เพราะใจเราบังคับ อยากให้ได้ดั่งใจนั่นแหละ บีบใจเราเองเหลือเกิน เรื่องนี้ ขอโปรดได้กลับมารู้ตัวเถิด

เรื่องของใจ ไม่มีใครบังคับบัญชาได้ เพราะเขาเป็นอนัตตา...
คุณกลับจะทำเรื่องฝืนธรรมชาติ พยายามโดยไม่รู้ตัว หวังที่ให้เหมือนเดิม ขอให้เหมือนเดิม...
หาก คุณคิดว่า คุณจะบังคับใจคนอื่นได้ ก็พึงบังคับใจตนเองให้ได้เสียก่อนเถิด...บังคับอย่าให้เขาเจ็บ อย่าให้เขาเศร้า อย่าให้เขาทุกข์...ลองดูหน่อยเป็นไรว่าจะบังคับได้ไหม?
ก็ใจของตัวเองยังบังคับไม่ได้เลย แต่กลับอาจเอื้อม อยากจะไปบังคับคนอื่น จะทำได้อย่างไรกันเล่า?
ลองคิดดูให้ดีๆเถิดหนอ...

ประโยชน์ อะไรที่เฝ้าชะแง้แลหายกับวันคืนที่ล่วงไป อารมณ์ที่เป็นอดีตนั้นจบลงไปแล้ว ไม่มีวันหวนกลับหรอก..ทำวันนี้ให้ดีที่สุด เพราะในอดีตทำเหตุไว้ไม่ดี จึงต้องทุกข์ใจอย่างนี้ แล้ววันนี้หรือวันไหนๆ ก็ยังเพียรทำเหตุใหม่ที่ไม่ดีอีก ทำแล้วทำเล่า ทำเหมือนเดิมจนชำนาญ ยังโศกยังเศร้าเป็นไปกับโทสะเนืองๆ แต่เวลารับผลก็ไม่ยอมรับว่าทำไว้ไม่ดี
เวลาทำเหตุก็ทำ"เหตุเสีย" แต่เวลารับผล จะเลือกเอา"ผล" ที่ดี เรื่องนี้จะมีมาแต่ไหน?

ไม่มีอะไรเที่ยงหรอก รักได้ ก็เกลียดได้ เป็นธรรมดา เราเองทำปัจจัยให้เขารักเราดีพอหรือยัง?
เอาละดีแล้วที่เกิดเรื่องอย่างนี้ จะได้มีเวลากลับมาพิจารณาการกระทำของตนเองอย่างถี่ถ้วน
ต้องพร้อมที่จะรองรับวันใหม่ ใจใหม่ เพื่อนใหม่ได้แล้ว..
บาง ทีนะ อะไรที่ดีๆกำลังจะมาหาคุณอยู่แล้ว แต่เพราะ"ใจเสีย"ด้วยความ"เสียใจ" โอกาสที่ดีๆนั้นก็เป็นอันหลุดลอยไป เหตุใหม่เสียอีกแล้ว!

เขาไม่รักเรา เราก็ต้องรักตัวเอง ต้องเกื้อกูลร่างกายและจิตใจของตนเองให้ดีที่สุด คนฉลาดจะต้องทำอย่างนี้
ผลทั้งหลายย่อมตรงกับเหตุ ดังนั้น ถึงเวลาแล้วที่คุณจะต้องสร้างเหตุใหม่ อันได้แก่บุญทั้งหลายนั่นเทียว
ก็บุญนั้นนั่นแหละ ย่อมอุปการะให้คุณได้พบเจอคนที่มีใจบุญ มั่นคงกับท่านได้ ข้อสำคัญ ทำบุญให้ถูกบุญด้วยนะ..

ข้อ แรก ยุติความทุกข์ความเศร้าโศกให้หมดไป ปรับพื้นที่ใจให้ผ่องใสเพื่อรองรับบุญที่จะเกิดขึ้น ดุจชาวนา ปรับพื้นที่ดิน กำจัดวัชพืช เพื่อรอวันหว่านเมล็ดพืชพันธ์ดีนั่นเทียว
หากที่ดินรกเรื้อ หรือใจเศร้าหมอง ก็ย่อมไม่อุปการะแก่บุญใหม่ เหตุใหม่ที่ดีให้เกิดขึ้นได้เลย
จึง หวังว่า นับแต่นี้ไป คุณจะเป็นคนใหม่ ที่มีใจฉลาด รู้จักรักตัวเอง ไม่ต้องพึ่งรักจากคนอื่น เพราะมี"เพื่อนที่แสนดี" คนใหม่ คือใจที่ฉลาดรู้จักคุณค่าของตัวเองนะครับ

---------------------------

ช่วงที่แย่มากๆ น้ำตาพร้อมจะไหลตลอดก็ 4เดือนค่ะ
ถ้ายังไงลองsearchเรื่อง เหตุเกิดจากความรัก มาอ่านดูนะคะ
ในลานธรรมจักรนี่ก็คุ้นๆว่ามีlinkอยู่