ต้องบอกไว้ก่อนเลยครับว่า ผมเป็นคนชอบคิดอะไรไปก่อน ชอบสันนิษฐานว่ามันต้องเป็นแบบนั้น
แล้วที่สำคัญ ส่วนใหญ่มันตรงกับที่ผมคิดเสมอ... บางครั้งผมก็ไม่อยากจะคิด แต่มันก็เหมือนมีอะไรดลใจมาสะกิดให้รู้สึก ว่ามันต้องเป็นแบบนั้น แล้วมันก็จริงซะด้วย

แล้วยิ่งผมมาเจอเหตุการณ์เมื่อไม่นานมานี้ด้วย ทำให้ผมจิตตกมากขึ้นไปอีก

คือเพื่อนผมชื่อบีเค้าประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต ซึ่งทำให้ผมแทบช็อค เพราะผมมีความรู้สึกว่าเค้าอายุยังน้อย
ผมมีเพื่อนอีกคนชื่อเอก ซึ่งเค้าชอบบี บีจะเป็นคนโทรหาเอกก่อนตลอด ง้อก่อนตลอด หาเรื่องคุยก่อน แต่เอกเค้าไม่เคยบอกความรู้สึกกับบีเลยสักครั้งว่าเค้ารู้สึกยังไง แต่ไม่ใช่ว่าบีไม่มีใจนะ ผมว่าบีก็มีใจด้วย แต่ด้วยความที่เพื่อนผมปากแข็งไงเลยไม่พูดความรู้สึกออกไป อาจจะเป็นคนเย็นชาด้วยซ้ำ ทุกครั้งที่เอกมาปรึกษาผม ผมก็บอกทุกครั้งว่าให้บอกไปเหอะว่าคิดไง ก่อนมันจะสาย อย่าใจร้ายกับเค้านักเลย เค้าอุตส่าห์ยอมง้อก่อนตลอดทั้งๆที่เค้าไม่ได้ผิด ทั้งๆที่ไม่ได้เป็นไรกับแก.. ผมบอกว่าถ้าไม่รีบบอก ระวังเหอะจะมานั่งร้องไห้น้ำตาเช็ดหัวเข่า เพื่อนผมยังไม่ทันได้บอก ก็เกิดเหตุการณ์แบบนี้ซะก่อน .. แน่นอนมันทั้งเสียใจ และโกรธตัวเองมาก
ผมก็ไม่รู้จะบอกเค้ายังไง.. ก็ตอนนี้ทุกอย่างมันสายเกินไปแล้วจริงๆ สายที่จะพูด
ผมก็เลยบอกมันว่า อย่างน้อยบีก็ให้บทเรียนแกนะ ว่าอย่าปากแข็ง คิดจะทำอะไรให้รีบทำ

เชื่อมั้ยครับว่า หลังจากเกิดเหตุการณ์นี้ ผมเป็นคนขี้ระแวงมากขึ้น(กว่าเดิม) ขนาดแม่ผมไปทำงาน กลับช้า ผมก็ต้องโทรตามแล้วโทรตามอีก ทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยเป็นแบบนี้ ถ้าแม่ยังไม่ถึงบ้าน ผมจะนั่งไม่ติดเลยครับ ถ้าแม่ไม่รับสาย ผมจะส่งข้อความไปแทน ไม่ใช่เท่าแต่กับแม่นะครับ ผมรู้สึกห่วงทุกคนในครอบครัวผม ผมกลัวว่าเค้าจะจากผมไปเร็วเหมือนเพื่อนผม ก่อนหน้านี้ผมไม่เคยเป็นขนาดนี้มาก่อน เวลาพ่อหรือแม่โทรมา บางครั้งที่ผมเห็นมิสคอลขึ้นว่าไม่ได้รับ ผมไม่ค่อยจะโทรกลับหรอกครับ แต่ตอนนี้แค่เห็นเบอร์เข้ามาผมก็กดรับทันที
แล้วยิ่งผมโทรหาแฟน ถ้าแฟนไม่รับสาย ผมจะคิดไปต่างๆนาๆเลยนะครับ ว่าเค้าจะประสบอุบัติเหตุมั้ย ถ้าเค้าเป็นอะไร ผมจะรู้มั้ย ผมระแวงมากอ่ะครับ ระแวงจนทะเลาะกัน กลัวทุกครั้งที่เค้ากลับบ้าน กลัวว่าเค้าจะไม่กลับมาหาผม
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมโทรหาแฟน แล้วเค้าไม่รับสาย(ตั้งแต่เมื่อคืน) แน่นอนครับ ผมระแวง เป็นห่วง กลัว ยิ่งเค้าต้องเดินทางไกลอีก (ผมว่าข่าวอุบัติเหตุทางรถยรต์ในช่วงนี้มากเกินไป จนทำให้ผมเกิดอาการแบบนี้ก็เป็นได้) ผมพยายามทำใจให้นิ่งเข้าไว้ ส่งข้อความไปหา พยายามใจเย็นๆ จนเมื่อตอนบ่ายสองกว่าๆ โทรสับผมดังขึ้น เบอร์ที่ผมเห็นไม่ใช่เบอร์แฟนผม แต่เป็นเบอร์แปลก ใจผมวูบทันที มือสั่นเลยครับ คิดว่าเป็นโรงพยาบาลสักแห่งโทรมา (เป็นเอามาก) แต่ปลายสายโทรมาขอสายแม่ผม ตอนนั้นผมอยากจะด่าเค้ามากเลย โทรมาไม่ดูเวลา หึหึ จนเมื่อกี้เค้าเพิ่งรับสายผม ผมก็คุยกับเค้าดี เค้าบอกว่าเค้าอยู่งานเลี้ยง เราคุยกันพักนึง แล้วก็วาง มันทำให้ผมสบายใจขึ้น พอผมกลับมานั่ง ผมก็คิดได้ว่า เอ๊ะ!! งานอยู่แถวไหน ไกลจากบ้านมั้ย ไปกับใคร ดื่มแอลกอฮอร์รึป่าว เค้าอ่ะไม่น่าจะดื่ม แต่คนที่ขับรถอ่ะจะดื่มรึป่าว นั่นไง ผมเลยโทรกลับไปอีกครั้ง เค้ารับสาย.. ผมถามเพียงว่า งานอยู่แถวไหน เค้าบอกอยู่แถวบ้านนี่แหละ แต่ผมไม่กล้าถามมาก เดี๋ยวโดนด่า ฮ่าๆๆ

ผมเบื่อมากเลยครับ ที่มานั่งระแวงเรื่องบ้าบออย่างนี้

ถ้าอยากหายจากอาการดังกล่าว...แนะนำให้ "เจริญมรณานุสสติ" นึกถึงความตายเป็นอารมณ์
เรื่องของความตาย และการพลัดพราก สูญเสียสิ่งอันเป็นที่รัก เป็นของธรรมดา ของสัตว์ที่เกิดมา
เมื่อมีความเกิดมาได้แล้ว ก็ต้องตายในที่สุดเหมือนกันหมด....

มนุษย์เห็นความตายของคนอื่น..เป็นเรื่องปกติธรรมดา รู้และเข้าใจว่าธรรมชาติมนุษย์ต้องตาย
แต่ถ้า..ความตายและการพลัดพรากมาถึงตนเอง คนใกล้ชิด คนในครอบครัว คนทึ่ตนรัก
ย่อมพยายามดิ้นรนทั้งกายและใจเพื่อฝืนกฏเกณฑ์ของธรรมชาตินั้น ...และสิ่งที่ตามมาก็คือ
ความทุกข์นั่นเอง ....ดังนั้นเราจึงควรจะฝึกเจริญมรณานุสสติไว้

ธรรมย่อมรักษาผู้ปฏิบัติธรรม