ที่ใดมีรัก >> ที่นั่นมีทุกข์

ที่ใดมีทุกข์ >> ที่นั้นมีธรรม

กราบอนุโมทนาบุญกับผู้เจริญในธรรมและกัลยาณมิตรอย่างสูงทุกท่านค่ะ

อ่านแล้วเริ่มปลงแล้วค่ะ รักผูกพันทำให้คนยึดติด ท่านจึงออกบวชสละความเป็นฆราวาสนี่เอง

http://music.gmember.com/Too-Much-So-Much-Very-Much-เบิร์ด-ธงไชย/Song-1004596601

หมั่นสร้างเหตุดี คือ การเจริญสติ ไม่ต้องไปวิ่งหาอะไรนอกกาย แค่รู้อยู่ในกายให้มากๆ แล้วสิ่งดีๆจะวิ่งมาหาเราเอง เพราะทุกสรรพสิ่ง ล้วนเป็นที่พึ่งพาในด้านการขัดเกลากิเลสซึ่งกันและกัน เรื่องของคู่หรือเรื่องของความรักก็เช่นกัน

เราจะพบคู่ของเรา ที่มีอะไรๆคล้ายคลึงกันหรือเหมือนๆกัน ไม่ว่าจะชีวิตส่วนตัว อาชีพถึงแม้จะแตกต่าง แต่เวลาไม่แตกต่าง ใช้ชีวิตคู่แบบเป็นอิสระ ต่างคนต่างเป็นตัวของตัวเอง เป็นอิสระ

ไม่ต้องเปลี่ยนแปลงตัวเอง ไม่ต้องไปคิดทำอะไรเพื่อหวังผลตอบแทนกลับคืนมา เมื่อไม่หวัง จึงไม่มีทั้งความสมหวังและความผิดหวัง มีแต่รับผลไปตามเหตุที่กระทำ ต่างคนต่างขัดเกลากิเลสของตัวเอง เป็นเพื่อนพึ่งพาซึ่งกันและกัน แล้วก้าวเดินไปด้วยกัน ซึ่งแล้วแต่เหตุที่ทำมาของแต่ละคนด้วย

มีใครบ้างที่อยู่คนเดียว
อย่างน้อยก็มีกิเลสเป็นเพื่อนสอง


ที่ใดมีรัก ที่นั่นไม่มีการ รังเกียจ

ขอตอบอย่างคนไม่รู้
ความรัก
เมื่อมีรักแล้ว เมื่อไม่สมหวังความรัก ความทุกข์ก็จะตามมา
ทุกข์จากความพลัดพรากจากสิ่งทีตนรัก
ความทุกข์
ความทุกข์เกิดจากอวิชชา ความรู้ไม่เท่าทันกิเลส ความรู้ไม่เท่าทันจิตของตน

หากฉันเก็บเวลาในขวดแก้ว
สิ่งที่ฉันจะทำคือสะสมคืนและวัน
ที่ล่วงเลยมานิรันดร์
เพียงรอวันจะมอบมันแก่เธอ

หากฉันทำให้คืนวันเป็นนิรันดร์
ที่จะทำให้ความหวังกลับเป็นจริงขึ้นมา
ฉันจะเก็บทุกโมงยามราวสมบัติอันล้ำค่า
จะนำมาให้แก่เธอ

หากฉันมีกล่องสักใบ ฉันจะใส่แต่ความหวัง
หากฉันมีกล่องอีกใบ ฉันจะใส่แต่ความฝัน
ที่ไม่เคยเป็นจริง กล่องนั้นคงว่างเปล่า
หากเปี่ยมด้วยความทรงจำ ที่วันนั้นมีเธออยู่

หากฉันมีกล่องสักใบ ฉันจะใส่แต่ความหวัง
หากฉันมีกล่องอีกใบ ฉันจะใส่แต่ความฝัน
ที่ไม่เคยเป็นจริง กล่องนั้นคงว่างเปล่า
หากเปี่ยมด้วยความทรงจำ

ถ้าวันนี้เพียงแค่ฉัน
มีกล่องสักใบ ฉันจะใส่แต่ความหวัง
หากฉันมีกล่องอีกใบ ฉันจะใส่แต่ความฝัน
ที่ไม่เคยเป็นจริง กล่องนั้นคงว่างเปล่า
หากเปี่ยมด้วยความทรงจำ ที่วันนั้นมีเธออยู่



http://www.youtube.com/watch?v=-skyxDbiGXY


ในดีมีเสีย ในเสียมีดี ล้วนเกิดจากความยินดี ยินร้าย ที่ยังมีอยู่

นี่แหละโลกแห่งความจริง "โลกธรรม ๘"



กรรม ได้แก่ การกระทำ เป็นเรื่องของเหตุที่กระทำ

วิบากกรรม ได้แก่ ผลของการกระทำ เป็นเรื่องผลที่ได้รับจากการกระทำตามความเป็นจริง ที่เกิดจากมโนกรรม (เจตนา) เป็นหลัก

กฏแห่งกรรม คือ กฏแห่งการกระทำ ทำอย่างไร ย่อมได้รับผล ตามความเป็นจริง ไม่ใช่ตามความคิด ที่มีความเป็นตัวตน เขา, เรา ที่ยังมีอุปทานในขันธ์ ๕ เข้าไปเกี่ยวข้องกับสภาวะหรือสิ่งที่เกิดขึ้น เช่น ถูก, ผิด, ดี, ชั่ว, บาป, บุญฯลฯ

ถูก, ผิด, ดี, ชั่ว, บาป, บุญฯลฯ คำเรียกต่างๆเหล่านี้ แตกต่างเพียงเปลือกหรือชื่อที่เรียก แต่สภาวะที่เกิดขึ้น ไม่แตกต่าง ล้วนเป็นเรื่องของเหตุที่กระทำและผลที่ได้รับ


มโนกรรม เป็นด่านแรก

เปลือกนอกที่มองเห็นของแต่ละคน ย่อมมีแต่การคาดเดา ที่เกิดจากเหตุปัจจัยที่มีกับสิ่งที่มากระทบ

ดี, ชั่ว, ถูก, ผิด, บาป, บุญฯลฯ จึงมีเกิดขึ้นเพราะเหตุนี้ แต่ไม่ใช่ตามความเป็นจริงของสภาวะที่กำลังเกิดขึ้น


เหตุทางมโนกรรม

เหตุทางมโนกรรม มีหลายระดับ เหตุของการเกิดภพชาติไม่ว่าจะปัจจุบันและเหตุของการเวียนว่ายในวัฏสงสาร

มโนกรรม (ความคิด) เป็นตัวส่งผลเป็นด่านแรก จึงมีคำกล่าวว่า กรรมนั้นๆจะส่งผลมากน้อยแค่ไหน “อยู่ที่เจตนา”


คือ ตามความเป็นจริง ไม่ใช่เรื่องบาป, บุญ, ถูก, ผิด, ดี,ชั่ว ตามความรู้สึกนึกคิดที่เกิดขึ้นของแต่ละบุคคล


ความโกรธ ความเกลียด

ความโกรธโดยทั่วๆไป อันนี้แค่โกรธธรรมดา
ถ้ามีมาก จากความโกรธ จะเปลี่ยนเป็นความเกลียด

สภาวะตรงนี้ หากยังยอมรับไม่ได้ ให้มนสิการไว้ในใจ คือ เก็บความรู้สึกเอาไว้ในใจ อย่าปล่อยให้เกิดการกระทำใดๆให้เป็นวจีกรรมหรือกายกรรมออกมา

รู้สึกอะไรอย่างไร ยอมรับไปตามนั้น รู้ไปตามนั้น นี่คือดับต้นเหตุของการเกิด ในภพชาติปัจจุบัน

อันดับต่อมา ยอมรับได้ แต่มีการปรุงแต่งต่อตามความหนาแน่นของความรู้สึกที่เกิดขึ้น ทางมโนกรรม

หากโกรธมาก เกลียดมาก อยากพูด อยากว่า อยากด่าอะไร ด่าไปเลย แต่ทำไว้แค่ในใจ อย่าปล่อยออกมาทางวจีกรรมและกายกรรม ไม่งั้นเหตุไม่จบแน่นอน ภพชาติยืดยาวเกิดต่อไปอีก เพราะอีกฝ่ายคงไม่ยอมเช่นกัน


การที่ไม่ปล่อยให้เกิดทางวจีกรรมและกายกรรม แค่กระทำให้เกิดขึ้นเพียงในใจ ถ้าถามว่ากรรมนี้จะส่งผลไหม


ตอกย้ำชัดๆเลยว่า ส่งผลอย่างแน่นอน

เพียงแต่ ถ้าไม่ต่อยอดหรือตอบโต้ออกไป เหตุย่อมจบลงโดยตัวสภาวะของเหตุนั้นๆเอง นี่เป็นการสร้างเหตุของเกิดภพชาติให้เกิดขึ้นมาใหม่ในปัจจุบันชาติ ที่เกิดจากการเพ่งโทษต่อผู้อื่นในใจ


ความพยาบาท

ความโกรธ ความเกลียดที่มีอารมณ์แรงมากขึ้น ที่เกิดจากการผูกใจเจ็บร่วมด้วย ทำให้กลายเป็นความพยาบาท ซึ่งเป็นการสร้างเหตุของของการเกิดเวียนว่ายในวัฏสงสาร ไม่ใช่แค่การสร้างเหตุของการเกิดภพชาติใหม่ในปัจจุบันเพียงอย่างเดียว


ลักษณะของความพยาบาท

ความพยาบาท มีลักษณะการแสดงออกที่ชัดเจน ได้แก่ การคิดขอให้ผู้ที่มีเหตุปัจจัยร่วม ขอให้เขาโดนอย่างที่ตนเองโดน อยากให้เขารู้สึกอย่างที่ตนเองรู้สึก อยากให้เขาเป็นอย่างที่ตนเองเป็นฯลฯ คือเป็นความอยากไปทางเพ่งโทษ มุ่งร้ายต่อผู้อื่น

ถ้าเพียงแค่คิด ยังไม่กระทำออกไป ผลที่ได้รับทันตา คือ ความทุกข์ ความขมขื่น ความคับแค้นใจยากที่จะทนได้ เหตุเพราะความผูกใจเจ็บ พยาบาทต่อผู้มีเหตุร่วม กลายเป็นความอาฆาตจองเวรไปโดยไม่รู้ตัว นี่เป็นเหตุของการเกิดในภพชาติปัจจุบัน


นอกจากความทุกข์ใจต่างๆที่ส่งผลให้ได้รับทันที เมื่อเหตุยังไม่จบ เหตุทางมโนกรรมยังมีอยู่ ผลย่อมให้ได้รับอย่างแน่นอน กรรมที่ส่งผล จะมาในรูปของเหตุที่เกิดขึ้นในปัจจุบัน สิ่งที่คิดเอาไว้ทั้งหมด ส่งย้อนกลับมาหาในรูปของเหตุ

เพียงแต่จะรู้ไหม หากรู้ ย่อมหยุดตอบโต้ ยอมเจ็บใจ แต่ไม่สานต่อ จิตที่มีความพยาบาทจะลดลง เพราะรู้แล้วว่า แค่คิด ก็ส่งผลเหมือนกัน


หลังจากเหตุนั้นจบ จะมีผู้ที่มีเหตุร่วมที่ยังมีอยู่ ส่งผลวิบากใหม่มาอีก เกิดเดิมๆซ้ำๆ จนกว่าจะยอมรับตามความเป็นจริงได้ เพียงดูสิ่งที่เกิดขึ้นไปตามความเป็นจริง รู้สึกอย่างไร รู้ไปตามนั้น สุดท้ายสิ่งที่เกิดขึ้น ดับลงไปตามเหตุปัจจัยเอง

เมื่อจิตรู้เช่นนั้นบ่อยๆ จิตจะเกิดสภาวะปล่อยวางโดยตัวของจิตเอง สุดท้าย เหตุย่อมจบลงไปด้วยเหตุปัจจัยของเหตุนั้นๆเอง โดยไม่ต้องไปแก้ไขอะไรทั้งสิ้น

ทั้งหมดนี้ เป็นทั้งการสร้างเหตุของการเกิดภพชาติขึ้นมาใหม่ในปัจจุบัน พร้อมทั้งสามารถดับภพชาติที่กำลังจะเกิดขึ้นมาใหม่





ความพยาบาทที่ส่งผลเป็นเหตุของการเวียนว่ายในวัฏสงสาร ได้แก่ การปล่อยให้เกิดกระทำออกไป ไม่ว่าจะทางวจีกรรมหรือกายกรรม เพราะ เมื่อตอบโต้ออกไป ไม่ว่าจะถูกหรือผิดตามความเป็นจริงก็ตาม

เหตุนั้นย่อมไม่จบ เนื่องจากอีกฝ่ายไม่ยอม หรือถ้าอีกฝ่ายยอมจบเอง ไม่ต่อยอด ไม่ตอบโต้ ยังไงๆเหตุนั้นๆก็ยังผลอย่างแน่นอน เพียงแต่เป็นคนใหม่ที่มีเหตุร่วมกัน


การตัดภพตัดชาติในปัจจุบัน

ได้แก่ การดับเหตุทั้งหมดที่ตนเอง



การตัดภพชาติของการเวียนว่ายในวัฏสงสาร

ได้แก่ การละความพยาบท ความอาฆาต การจองเวรไม่ยอมเลิกลา

ความพยาบาท เกิดจากกิเลสที่นองเนืองในขันธสันดาน ได้แก่ โลภะ โทสะ โมหะ ตัณหาความทะยานอยากทั้งหลาย

เมื่อไม่ได้ดั่งใจหรือแม้กระทั่งได้ดั่งใจก็ตาม ความมีอัตตาตัวตนที่มีอยู่ จิตที่มีการยึดมั่นถือมั่น เป็นเหตุให้ สร้างเหตุตามความรู้สึกนึกคิด ที่เป็นเหตุให้เกิดการเวียนว่ายในวัฏสงสารต่อไป



วิธีการตัดภพชาติในวัฏสงสาร

มีวิธีเดียวเท่านั้น คือ การทำลายอนุสัยกิเลสหรือสังโยชน์ ๑๐ ที่มีอยู่ ที่เป็นสภาวะสมุทเฉจประหาน ได้แก่ สมถะ -วิปัสสนา ในสติปัฏฐาน ๔

ซึ่งเกิดจากการฝึกจิตให้ตั้งมั่น ได้แก่ การเจริญอิทธิบาท ๔ สมาธิ (สมถะ) แล้วจึงปรับอินทรีย์ระะหว่างสมาธิกับสติ ให้เกิดความสมดุลย์ เป็นเหตุให้ สภาวะสัมปชัญญะ (ปัญญา) เกิด (สัมมาสมาธิ) ส่วนวิริยะเกิดขึ้นเองตามเหตุปัจจัย

เมื่อสภาวะสัมมาสมาธิ (ความรู้สึกตัวทั่วพร้อม ขณะจิตเป็นสมาธิ)เกิด เป็นเหตุให้สภาวะสัมมาทิฏฐิเกิด ได้แก่ การรู้ชัดอยู่ภายในกายในกาย เวทนาในเวทนา จิตในจิต ธรรมในธรรม (วิปัสสนาในสติปัฏฐาน ๔ หรือที่นำมาเรียกว่าวิปัสสนาญาณในปัจจุบัน ซึ่งได้แก่ สภาวะญาณ ๑๖ )


สภาวะทุกๆสภาวะจะดำเนินไปตามเหตุปัจจัยเอง โดยไม่ต้องทำความเพียรเพราะความทะยานอยากมี อยากได้ หรือแม้กระทั่งอยากเป็นอะไรๆในบัญญัติที่นำมาเรียกๆกัน

เหตุเพราะ เมื่อรู้ชัดตามความเป็นจริงภายในกายและจิต (สมถะ-วิปัสสนาในสติปัฏฐาน ๔) เป็นเหตุให้รู้ว่าสภาวะสมถะ/การเจริญอิทธิบาท ๔ สมาธิ -วิปัสสนาในสติปัฏฐาน ๔ มีอยู่จริง

ผลที่ได้รับ คือ ความทะยานอยากที่มีอยู่จะลดน้อยลงไปเองตามเหตุปัจจัย เหตุมี ผลย่อมมี



สภาวะทั้งหมดจบลงที่

หยุดสร้างเหตุภายนอก (ทำตามความรู้สึก/กิเลสที่เกิดขึ้นในจิต เพราะผัสสะเป็นเหตุปัจจัย)

หมั่นรู้ชัดอยู่ภายในกายและจิตเนืองๆ (สมถะ/เจริญอิทธิบาท ๔ สมาธิ-วิปัสสนา ในสติปัฏฐาน ๔)