คุณพิมพลอย เข้มแข็งมากเลย

ขอให้มีความสุขคะ

พิมเองก็เคยมีปัญหาว่าจะโทรหาเขาดีหรือเปล่า .....

สำหรับพิม ตอนแรกๆ ที่เกิดปัญหา เวลาโทรไปถ้าเขาไม่รับก็คิดไปต่างๆ นาๆ ทุกข์ขึ้นมาอีก หรือถ้าเขารับช้าก็ทุกข์ขึ้นมาอีก... ถ้าคุณยังไม่แน่ใจกับสภาพจิตใจตัวเอง พิมว่ายังไม่ต้องโทรไปหาดีกว่า เพราะมันอาจจะทำให้เราจินตนาการไปไกลจนเราเองทุกข์ขึ้นมาได้ โดยมากใจของพิมเองนั่นแหละที่จินตนาการเข้ารกเข้าพก หลงไป rate X บางทีก็ rate R ไปโน่น...

จนกระทั่ง..ช่วงหลังใจนิ่งได้มากขึ้น ประกอบกับสามีทำตัวดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด... ถ้าเขาไม่รับพิมก็ไม่ทุกข์เพราะไม่เกิน 10 นาทีเขาก็จะโทรกลับมาหาพิมเอง ... ช่วงหลังพิมก็เลยโทรบ่อยขึ้น วันละ 2-3 ครั้งค่ะ บางทีเขาก็เป็นฝ่ายโทรมาหาพิมเอง ข้อดีของการคุยกันบ่อยๆ คือความสัมพันธ์ที่ดีขึ้นค่ะ

ถ้ากลัวว่าเขาจะคิดว่าเราจับผิดเขาก็ต้องใช้คำถามให้แสดงถึงความเป็นห่วงเป็นใยสิคะ ... ความรู้สึกว่าเราอยากดูแลเขา ... อย่าใช้คำถามในแง่จับผิดก็พอนะคะ

คุณคงจะต้องพิจารณาเองว่าเวลาโทรไปหาเขาแล้วเขารำคาญไหม .... ถ้ารู้สึกว่าเขารำคาญ เราก็ถอยห่างหน่อย ... แต่ถ้าเขารู้สึกดี ... เราก็โทรได้บ่อย ... คงต้องแล้วแต่สถานการณ์ของแต่ละคู่

เอาใจช่วยค่ะ
พิม

โทรหาเขาก็รับทุกครั้งพูดดี แต่งานของเขาเป็นงานส่วนตัวบางครั้งเราโทรไปเขากำลังคุยเรื่องงานบ้าง
กำลังขับรถบ้าง แต่เราก็อยากโทรหา เขาเป็นคนที่ออกแนวลุย ๆ ค่ะ ความคิดตัวเองเนี่ยถูกหมด ดีหมด เขาไม่ค่อยชอบแนวออดอ้อน (ก็ยังข้องใจว่าแล้วไปติดเด็กเสิรฟได้อย่าง) เขาจะเฉย ๆ เวลาผิดหรือเราต่อว่าอะไรก็จะเฉย ส่วนดิฉันเองก็ออดอ้อนไมค่อยเป็น บางทีโทรหาเขาก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
เฮ้อ !!!! ทำไมหนอต้องเป็นอย่างนี้ อยู่กับอาการหวาดระแวง คิดฟุ้งซ่าน เบื่อตัวเองจัง

คุณ pra_nee คะ

พิมว่านั่นก็เป็นเรื่องที่ดีมากๆ แล้วนะคะ
ที่พิมแนะนำทั้งหมดเป็นการแก้ปัญหาทางโลกเพื่อประคับประคองสถานะครอบครัวให้อยู่ต่อไปเท่านั้นเอง

ช่วงที่พิมประสบปัญหานี้ แรกๆ พิมก็ฟุ้งเช่นเดียวกับคุณนั่นแหละ
การแก้ปัญหาในช่วงแรกๆ ของพิมทำได้โดยพยายามดับอารมณ์ที่มันฟุ้งโดยการลุกขึ้นมาทำอย่างอื่นแทน ฟุ้งเมื่อไหร่ก็ทำอย่างอื่นแทน
ต่อมาเริ่มหันมาจับหนังสือธรรมะ ช่วงแรกก็เลือกหนังสือธรรมะที่ใช้ภาษาง่ายๆ อ่านและเข้าใจได้ดี อ่านไปอ่านมาก็เริ่มเห็นอะไรจริงเหมือนกับในหนังสือบอก เริ่มรับรู้และยอมรับถึงการเปลี่ยนแปลงต่างๆ เข้าใจอะไรมากขึ้น

ต่อมาพิมเองก็เริ่มสวดมนต์ และเริ่มปฏิบัติธรรม
พิมว่าในวิกฤตก็มีโอกาส อย่างน้อยมันก็ทำให้พิมเริ่มเรียนรู้อะไรหลายสิ่งหลายอย่าง
พิมเห็น “โมหะ” ของสามี ในช่วงที่กำลังหลงเธอมากๆ
พิมเห็นถึง “โลภะ” ของเธอที่พยายามทำได้ทุกอย่างเพื่อให้สามีไปจากพิม
พิมเรียนรู้ถึง “โทสะ” ของตัวเอง ว่ามันร้อนรน กระวนกระวาย ทุรนทุราย ทุกข์ทรมานขนาดไหน
นี่เองคือ “กิเลส” พิมเริ่มเห็นได้ชัดเจน และรับรู้ว่าเมื่อไหร่ที่เราปล่อยให้ใจมีกิเลสเข้าครอบครอง ใจนั้นก็จะเต็มไปด้วยความเหี้ยมโหด เห็นแก่ตัว และทุกข์ทรมาน

การฝึกใจให้นิ่ง มันช่วยให้เราสงบขึ้น รับรู้อารมณ์ของเราได้ดีขึ้น อย่างน้อยมันก็เป็นการยากขึ้นที่กิเลสจะเข้ามาครอบครองจิตใจของเรา พิมเริ่มเรียนรู้ที่จะอยู่กับปัจจุบันได้มากขึ้น เรียนรู้ที่จะปล่อยวางได้บ้าง และใช้สติและเหตุผลเข้ามาอารมณ์ได้มากขึ้น มีความสุขมากและมีเมตตามากขึ้นด้วยค่ะ

พิม

เข้ามารอคุณพิมตั้งแต่เช้าเลย นึกว่าวันนี้คุณพิมจะไม่เข้ามาตอบซะแล้ว
ไปคุยกับคุณอ้อ กับใคร ๆ หลายคนเพื่อคลายความวิตกกังวล
ดิฉันลองสังเกตดูนะว่า พี่ ๆ น้องที่เจอเรื่องนี้
ส่วนใหญ่จะอยู่ในช่วงอายุ 35 - 44
คุณพิม คุณอ้อ 36 - 37 ใช่มั๊ย
คุณ PENYA ย่าง 40
คุณทุกข์ใจก็ประมาณ 40
ดิฉันเองก็ประมาณ 40
หรือคนวัยเราๆ นี่ มันจะหมดความน่ารัก น่าชัง
จริง ๆ เราก็ยังดูแลตัวเองดีนะ รูปร่างก็ดี
แต่งตัวเหมาะสมกับวัย หน้าที่การงาน
หรือมันจะเป็นมรสุมชีวิตของคนวัยเรา

พยายามที่จะอยู่กับตัวเองไม่ฟุ้งซ่าน แต่...........

ทำไม่ได้สักที ชักจะเซ็งตัวเองแล้ว

อาจจะใช่นะคะ... อาจจะเป็นเพราะว่าแต่งงานมานาน สามีอาจจะเริ่มชินเรา อย่าคิดว่าเราแก่ เราไม่น่ารักสิคะ .... พิมว่าถึงความรักอย่างหนุ่มสาวอาจจะจืดจางไปบ้าง แต่ความผูกพันมันก็เข้ามาแทนที่ซึ่งมันน่าจะดีกว่าด้วยซ้ำ



อย่าเพิ่งท้อสิคะ.... ช่วงแรกๆก็แบบนี้แหละค่ะ...
ลองลุกขึ้นมาออกกำลังกาย ทำอย่างที่อ้อแนะนำก่อน แรกๆ พิมก็ทำแบบนี้แหละค่ะ

เป็นกำลังใจให้นะคะ ... ขอให้ผ่านเรื่องเลวร้ายไปได้ค่ะ

พิม

คุณพิม คนเก่ง ดิฉันเข้าไปบ้านเปี่ยมสุข บ้านคุณมานิตา
เห็นคุณพิมกำลังท้อ เหงา เศร้าอยู่
เข้มแข็งนะคะ อดทน พวกเราเป็น ยอหญิง อดทน(โสภาด้วย)
ไม่ใช่ยอหญิงโสภาอย่างเดียว
พยายามอย่าให้เขาเห็นว่าเราอ่อนแอนะคะ


วันนี้รู้ดีขึ้นมั๊ยคะ
เมื่อวานคุณยังให้กำลังใจดิฉันอยู่เลย
วันนี้ต้องดีกว่าเมื่อวาน
และพรุ่งนี้ต้องดีกว่าวันนี้นะคะ


วันนี้ที่บ้านดิฉันอากาศมัวซัวเชียว
ทำเอาจิตใจก็หวั่นไหวตามไปด้วย

พี่พิมจ๋า...สู้ๆนะคะ ช่วงนี้คงเพราะพี่พิมรู้สึกเหนื่อย ก็เลยรู้สึกท้อๆบ้าง เป็นธรรมดาเนอะ ขอให้พี่พิมดีขึ้นเร็วๆนะคะ ปอนด์เป็นกำลังใจให้ค่ะ

ขอบคุณพี่ทักทาย คุณปราณี ....น้องปอนด์ อ้อ มากๆ เลยค่ะ

เอาเพลงนี้กว่านะคะพี่ทักทาย ... พี่ทักทายรู้จักหรือเปล่า...

http://www.youtube.com/watch?v=_bhXSo5U_b8

อย่ามัวแต่อยู่ในวังวนเลย... สุขก็ชั่วคราว ทุกข์ก็ชั่วคราว ทุกสภาวะที่เกิดขึ้นไม่นานมันก็ดับจงอย่าจมอยู่กับอดีด และไม่ต้องไปกังวนอะไรกับอนาคตที่ยังไม่เกิด ขอให้ตามดูตามรู้ความรู้สึกในสภาวะที่ ปรากฎในปัจจุบัน เห็นไหม..เช้านี้คุณก็ตื่นๆขึ้นก็พบกับทุกข์พอเข้าห้องน้ำก็เป็นสูข เดียวไปทำงานรถติดก็เป็นทุกข์แต่พอหลุดมาได้ก็มีสูข พองานไม่เสร็จก็ทุกข์หากเจ้านายไม่ว่าไรก็สูข พอเงินเดือนไมขึ้นก็ทุกข์ เห็นใหมหร่ะ....สูข+ทุกข์ มันเกิดดับอยู่ตลอดเวลาอยู่แล้ว เพราะทุกอย่างมันเป็นอนิจจัง ไม่เที่ยง จึงเกิดทุกข์ ขอให้ทำทานเพื่อลดกิเลส ระลึกถึงศิลทั้ง5ข้อก่อนที่จะก่อกรรม และขอให้หันกลับเข้ามามองในกายในใจของตัวเราเอง ตามรู้สภาวะที่เกิดขึ้นในปัจจุบันไปเนืองๆ รู้มั่งเผลอมั่งก็ยังดี 7วันต้องมีอะไรเปลี่ยนในกายในใจคุณมั่ง....และเมื่ออ่านตอบกระทู้นี้เสร็จก็ควรเลิกอ่าน ได้แล้วหันไปอ่านใจตัวเองแทน รับรองชีวิตคุณเปลี่ยนไป ชัวร์..
ปล. หมั่นศึกษาหาความรู้แนวทางปฏิบัติธรรมเข้าไว้นะครับ จะได้ไม่หลงทาง ในลานธรรมนี้ก็มีผู้โพลสหลักของครูบาอาจารย์ที่ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบหลายท่าน เลือกสรรค์เอาที่เหมาะกับจริตนิสัยของคุณนะ..ครับ

เจริญในธรรม ครับ..

คุยกันนานๆไปอย่าหลงประเด็นละ จะเป็นการจับกลุ่มรวมกัน เมาส์ เรื่องส่วน สามี พ่อ ผัวแม่ผัว พ่อตาแม่ยาย ไม่เว้นกระทั้งลูกตัวเอง มีผู้คนไม่น้อยเวลาเขาไปวัดก็เอาเรื่องแบบนี้ละไม่คุย สนุกปาก สนุกคำ ถ้าเป็นแบบนี้ไปวัดก็ไม่ไป โดยเนื้อหาคือวัดจิต วัดใจ ที่คลายจากการยึดติดทั้งหลาย ไม่ยึดติด และในเว็บลานธรรมนี้ก็ไม่ต่างกันเพราะทุกที่คือวัดหมด หากหมายถึงวัดจิต วัดใจ หากกันบอกกัน ช่วยกันเตือน ช่วยบอก เตือนกันก็เพื่อ ไม่ให้หลงจมปลัก ดักดาน แช่ นอนเนืองหลงสาระวนอยู่แง่มุมไหน ตามปรกติทุกข์ของทุกเรื่องย่อมดับเสื่อมในตัวมันเองนั้นเอง บ้างเรื่องอาจจะเฮิร์ทนานหน่อย แต่มันก็ดับ หายของมันเองเป็นธรรมดาอย่างนี้แต่ถ้าด่วนใจไปแก้ไข ผลักส่งหรือ กดข่มไว้ ยิ่งเป็นการส่งเสริมดีกรีทุกข์ให้มีกำลังแรงขึ้น แค่ไม่เริ่มก็จบ ไม่เป็นเหตุซ้อนธรรมชาติ ปรากฏการณ์นี้ เตือนใจสั้นๆ ไม่ต้อง ไม่อะไรกับอะไร ดับที่เหตุคือตัวตนที่จะไปดำเนินการ ไม่ใช่เป็นการไปอะไรกับอะไรกับทุกข์ กับอารมณ์ ที่เป็นธรรมชาติของมันอย่างนั้น

หากเราท่านทั้งหลายได้เขียน ได้อ่าน ธรรมที่เป็นไปเพื่อความพ้นทุกข์จริง สิ่งนี้ย่อมยังผลความสว่าง แจ่มแจ้ง เรียกว่าประโยชน์ตน ประโยชน์ท่านสมบูรณ์ แจ้งไปพร้อมกัน คือรวมกลุ่มกันแล้วสว่างไม่ต่างอะไรกับมีเทียนคนละหนึ่งเล่ม แล้วนำมารวมกันก็ย่อมมีความสว่างมากขึ้นนั้นเอง ในทางกลับกันแต่แนวมืด ทุกข์นั้นนี้ ตอกย้ำเรื่องราว ตอกย้ำตัวตน มีแต่สิ่งที่จะนำพาสาระวนเรื่องราว สรรพสิ่ง จนถึงจิตใจ ก็เรียกว่ากลุ่มมืด ไม่ก่อประโยชน์ตนท่านใดเลย การระบายก็คือตอกย้ำทุกข์ ยิ่งระบายมากก็ตอกย้ำเรื่องราวอีกเหมือนหนังฉายแล้วฉายอีก ไม่จบง่ายละอย่างนี้ ไม่แล้ว แล้วไปอย่างนี้ โดยธรรมชาติเขาระบายกันเองอยู่แล้ว แล้วเป็นแบบ แล้วๆไป จบอยู่แล้วด้วยตลอด

ก็เป็นอีกมุมมองหนึ่งนะท่าน yodchaw
แต่ในแง่มุมของการที่เราระบายท่านมองว่าเป็นการตอกย้ำ
ส่วนดิฉันมองว่าเป็นการได้เทสิ่งที่เราไม่ต้องการออกจากแก้วบ้าง
เพื่อเติมสิ่งที่ดี หรือที่เราต้องการลงไป
เป็นการช่วยลดความเครียดได้อย่างหนึ่ง
ซึ้งหากมองว่าเป็นการตอกย้ำ ทำไมเมื่อเราเล่าเรื่องนี้ซ้ำ ๆ
เมื่อหลายหนเข้า การเล่าของเรากลับไม่มีความเจ็บซ้ำเหลืออยู่เลย
หรือน้อยลง
จริงอยู่ที่ว่าไม่มีใครรับความเครียดไปแทนใครได้
แต่อย่างน้อยการได้พูด ได้เขียนออกไป ก็เป็นการยกสิ่งที่ไม่
ต้องการออกจากตัวบ้างไม่มากก็น้อย

แต่อย่างไรก็ขอขอบคุณสำหรับคำแนะนำ เพราะได้แง่คิด
มุมมองใหม่ ๆ ค่ะ

มาแต่เช้าเลยนะน้องอ้อ

เห็นด้วยกับอ้อนะ เพราะการที่เราได้เล่าหรือระบายอะไรออกมาบ้าง
มันก็ช่วยให้เราคลายความเครียด ความทุกข์ลงได้บ้าง
แล้วยิ่งได้รับกำลังใจ คำแนะนำดี ๆ
ก็ยิ่งดีไปกันใหญ่
แล้วเรื่องของเราอาจเป็นกรณีศึกษาให้กับคนอื่น ๆ ได้ด้วย
ใครที่ไม่เคยเจอเรื่องแย่ ๆ คงไม่รู้หรอกเนอะ