สวัสดีค่ะ คุณทักทาย และคุณมานิตา
ขอบคุณมากจริงๆที่ให้กำลังใจ

รับรองกับตัวเองได้ว่าไม่เคยกอล่อกอติกหรือคิดแย่งเลย
แค่คิดในใจคนเดียวโดยไม่เคยแสดงอะไรให้เขารู้ด้วยซ้ำ
แค่นี้ก็รู้สึกแย่แล้ว และมีแต่ความน้อยใจ
อาจจะเพราะเราถูกเลี้ยงมาแบบผู้หญิงโบราณ
จริงอย่างที่คุณบอกว่าปกติถ้าคนอื่นทำผิดเราจะให้อภัยได้ง่ายๆ
แต่พอตัวเองทำอะไรผิดโดยเฉพาะเรื่องรักๆ แบบนี้จะรู้สึกว่าเป็นเรื่องใหญ่
คิดว่าอาจจะเป็นเพราะไม่เคยที่จะกล้าเล่าเรื่องเหล่านี้ให้ใครฟัง
และไม่ได้แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับใคร ก็เลยรู้สึกว่าเป็นเรื่องน่าอาย
คิดว่าถ้าได้คุยกับคนที่มองโลกในแง่ดีอย่างคุณทักทายบ่อยๆ
ก็คงจะค่อยๆเปลี่ยนได้ ถ้าคุณทักทายไม่เบื่อเสียก่อน
กำลังพยายามอยู่นะคะ

ขอบอกจากใจจริงเลยว่าการที่คุณเข้ามาตอบ มาให้กำลังใจ
เป็นการทำบุญที่ยิ่งใหญ่มากสำหรับดิฉัน
ถ้าไม่ได้กำลังใจจากกัลยาณมิตร ดิฉันคงแย่กว่านี้มาก

ขออนุญาตแสดงความคิดเห็นดังนี้

คุณเป็นคนที่มีค่า ทั้งตั้งแต่ก่อนและหลังมาเจอเค้า มีค่าทั้งตั้งแต่ก่อนและหลังมาชอบเค้า ค่าของคุณไม่ได้ขึ้นอยู่กับการตอบรับใดๆของเค้าไม่ว่าทั้งในทางบวกหรือทางลบ ค่าของคุณเป็นสิ่งที่อยู่กับตัวคุณมาอยู่ก่อนและไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปอย่างใดเลย

คุณเอาค่าของตัวเองตั้งเงื่อนไขไว้กับการตอบสนองของคนๆนึง ให้การตอบสนองของเค้าชี้เป็นชี้ตายกำหนดค่าของตัวเอง การที่คุณรู้สึกไร้ค่าเกิดมาจากคุณจับเงื่อนไขเหล่านั้นมาครอบความคิดทั้งหมดของคุณไว้

มนุษย์ส่วนมากมักไม่รู้จะดูค่าของตัวเองจากตรงไหน เลยมักดูจากการตอบสนองของคนอื่นว่าเค้าจะแสดงการ “ให้ค่า” ต่อเราออกมามากน้อยเพียงไร มนุษย์มีการตั้งระดับความพอใจของคุณค่าที่ตัวเองหวังจะได้รับไว้ล่วงหน้า ดังจะเห็นได้ว่าถ้าคนอีกคนแสดงการให้ค่าออกมาน้อยกว่าที่หวังไว้ เจ้าตัวก็จะทุกข์ขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด ดังที่คุณพูดไว้ว่า “รู้สึกไร้ค่าที่ไม่ได้รับเลือก”

คุณเองได้เอาตัวเองมาวางไว้ในตำแหน่ง “ตัวเลือก”ในชีวิตของเค้า ซึ่งมองแค่มุมมองตรงนี้ก็เห็นได้ว่า คุณเป็นคนลดคุณค่าของตัวเองด้วยตัวเอง และกำลังเสียใจในความรู้สึกไม่มีค่า ซึ่งจริงๆแล้วตัวคุณเองเป็นคนริดรอนมันจากตัวเองไป

การตำหนิและกล่าวด่าโทษตัวเองเปรียบเหมือนการระบายออกซึ่งความน้อยใจ ว่า “ฉันนี้ไม่ดีพอ ไม่มีค่าพอที่จะได้รับความรักจากคนๆนึง” ลองนึกถามตัวเองว่า คุณค่าของตัวคุณตลอดเวลาที่อยู่บนโลกนี้มา นิยามของมันคืออะไร? คือการได้เป็นผู้ถูกเลือกจากผู้ชายคนนึง หรือคือการที่คุณสามารถทำอะไรต่อตัวเองและคนอื่น ได้มอบความรัก รอยยิ้ม ความเมตตา ความอบอุ่นให้แก่หลายๆชีวิตที่ผ่านมา

ถ้าจะแก้ปมเหตุของการรู้สึกไม่มีค่า ตลอดจนการแสดงออกในการด่าว่าตัวเองทุกครั้งที่คุณไม่ได้รับการตอบสนองดังใจหวัง ก็ต้องมองย้อนกลับไปว่า คุณนิยาม “คุณค่า” ของตัวเองไว้กับอะไร

หากคุณลองสังเกตให้ดี จะเห็นว่าที่จริงแล้ว คุณค่าของตัวคุณไม่ได้น้อยไปกว่าใคร มองแค่ใน community นี้ แม้คนที่ไม่เคยรู้จักคุณ แต่พวกเค้ามากมายก็ยังเห็นคุณค่าของตัวคุณ ซึ่งน่าเสียดายหากคุณจะไม่ลองยอมถอดเงื่อนไขลงวาง และได้เห็นคุณค่าของตัวเองเหมือนคนรอบข้างได้เห็นบ้าง

การที่คุณตำหนิกล่าวโทษตัวเองก็ไม่ต่างอะไรกับการทำร้ายตัวเอง เปรียบเหมือนคนเป็นโรค ต่อให้มียาดีแสนวิเศษณ์ขนาดไหน หากเจ้าตัวนึกทำร้ายตัวเองโดยการโยนยาทิ้งไปอยู่ทุกวันแบบนั้น ยังไงก็ไม่มีวันหายจากโรคได้ การที่คุณทำร้ายตัวเองว่าตัวเองหน้าด้านหรือไม่มีค่าอยู่ทุกวัน เมื่อทำจนนานวัน มันก็จะลงรากไปสู่จิตใต้สำนึก และกลายเป็นความเชื่อของคุณในที่สุด ดังนักคิดและผู้มีธรรมหลายท่านเคยกล่าวไว้ “คุณเชื่ออะไร คุณก็จะเป็นอย่างนั้น”

ส่วนตัวแม้ไม่รู้จัก ก็ไม่เชื่อว่าคุณไม่มีค่า และไม่เชื่อว่าคุณหน้าด้าน ไม่เชื่อว่าคุณไม่มีดี ไม่เชื่ออะไรอย่างนั้นเลยซักนิดเดียว แล้วตัวคุณล่ะ เชื่อว่าตัวเองเป็นยังไง?

ขอเอาใจช่วย เป็นกำลังใจให้ และเชื่อในตัวคุณมากๆเช่นเดียวกัน เชื่อว่าคุณจะผ่านพ้นเรื่องราวเล่านี้ไปได้ด้วยความเข้มแข็งจากข้างใน และเติมเต็มความรักและคุณค่าทั้งหมดของคุณได้ด้วยตัวคุณเอง

สวัสดีค่ะ คุณ Alone Wolf
อ่านข้อความของคุณแล้ว น้ำตาซึมรู้สึกเหมือนมีแสงสว่างส่องเข้ามาสู่ใจ
คุณพูดถูกทุกอย่าง ก่อนหน้านั้นก็เคยภูมิใจที่ตัวเองทำอะไรต่ออะไรสำเร็จหลายอย่าง
แต่พอจิตตกก็ไม่มีพลังเลย ไม่สามารถเห็นทางสว่างเลย

จริงที่ว่า “คุณเชื่ออะไร คุณก็จะเป็นอย่างนั้น”
อยากจะขอคำแนะนำว่าเราจะเริ่มฝึก รักและเห็นคุณค่าตัวเองได้อย่างไร
ดิฉันเพียรพยายามหาจากหนังสือหรือบทความจากในเว็บต่างๆแต่ก็ไม่เจอ
ถ้าคุณจะกรุณาแนะนำก็จะเป็นพระคุณอย่างสูง

หวังว่าคงจะได้รับคำแนะนำดีๆจากคุณอีก

ขอขอบคุณจากใจและ ขออนุโมทนาในบุญที่คุณได้อนุเคราะห์ให้ดิฉันได้เห็นแสงสว่าง

ขอบคุณ คุณyadamaya ที่รับฟังความคิดเห็น

ส่วนตัวเชื่อว่า ทุกอย่างเริ่มต้นจาก “ความเชื่อ” ถามตัวคุณเองก่อนว่า “คุณเชื่อว่าตัวเองมีค่ารึเปล่า?” หากคุณตอบว่า “ไม่เชื่อ” อาจต้องลองถามลึกไปกว่านั้นว่า ที่ว่าไม่เชื่อคือไม่เชื่อเลยว่ามีค่า หรือ ที่จริงลึกๆแล้วเชื่อว่า “มี” แต่ไม่สามารถรับว่ามีมันได้เต็มปาก จนกว่าจะมีคนๆนึงมา “รับรอง” หรือยืนยัน (ในกรณีของคุณก็คือการได้รับความรักตอบจากคนที่คุณรู้สึกดีด้วย) ว่าคุณ "มีค่า" ก่อนคุณถึงจะเชื่อได้ว่าตัวเองมีค่า

ถ้าเป็นอย่างนั้นลองถามตัวเองอีกครั้งว่า คุณคิดว่ามันยุติธรรมแค่ไหนในการให้คนอื่นมาเป็นผู้ประเมินค่าชีวิตของคุณ? และที่สำคัญ..คนที่สร้างเงื่อนไขการประเมินค่าแบบนี้คือใคร? คือตัวคุณเองใช่รึเปล่า?

จากที่คุณบอกว่าเมื่อก่อนสามารถทำอะไรสำเร็จได้เองหลายอย่าง คุณภูมิใจในตัวเอง คุณมีความสุขกับมัน คำตอบก็อยู่ในประโยคของคุณแล้วว่า ตัวแปรสำคัญในการสร้างคุณค่าให้ชีวิตคุณคือ การที่คุณทำอะไรได้ด้วยตัวเอง และภูมิใจกับความสำเร็จหลายๆอย่างของคุณ

คุณสามารถพึ่งพาตัวเองได้ดี และมีความสุข ภูมิใจกับมัน จนกระทั่งคนอีกคนเข้ามามีบทบาทแชร์การพึ่งพาตัวเองออกไปจากตัวคุณ การที่เค้ามาอยู่ข้างๆ ความอบอุ่นใจที่คุณได้จากเค้า ในทางกลับกันอาจไปกระตุ้นสิ่งที่อยู่ในใจเรื่องการไม่มีคู่ครองของคุณและกลับทยอยเพิ่ม sense ของการพึ่งพาคนอื่นในตัวคุณให้มากขึ้น

นานวันเข้าคุณก็เคยชินกับการมีอยู่ของเค้า การพึ่งพาเค้าในด้านจิตใจ เค้าเป็นความแข็งแรง ความอบอุ่นในใจคุณ ความเคยชินตรงนี้ทำให้คุณเริ่มลืมการสร้างกำลังใจให้ตัวเอง ลืมการพึ่งพาจิตใจของตัวเอง ลืมไปว่าก่อนหน้านี้คุณมีความภูมิใจและมีความสุขกับสิ่งเหล่านั้น ซึ่งเกิดมาได้จากตัวของคุณเอง แท้จริงแล้วตัวคุณรู้จักการสร้างคุณค่าให้ชีวิตเป็นอย่างดีมาตลอด แต่เพราะอะไรวันนึงคุณถึงคิดว่าจะกลับไปเป็นคุณคนเดิมนั้นไม่ได้อีก? เพราะความเชื่อว่าทำไม่ได้รึเปล่า?

หากมองในแง่ของธรรมมะ(ส่วนตัวก็ไม่ชำนาญเรื่องนี้ ปัจจุบันก็มีความสนใจกำลังศึกษาอยู่) ความรักเป็นกิเลสอย่างหนึ่ง หากวันนี้นิยามความสุขของคุณคือการสมหวังในรัก ต่อเมื่อคุณสมหวัง ก็ไม่ได้หมายความว่าความสุขจะเต็มตื้นอยู่ระดับนั้นตลอดไป คุณก็ยังคงต้องเจอทุกข์จากความรักในแง่มุมอื่นอยู่ดี ซึ่งหลักฐานก็มีให้เห็นในบอร์ดความรักนี้มากมาย ดังนั้นการสมหวังในรักจึงไม่ใช่คำตอบของความสุขที่แท้จริงและคุณค่าในชีวิตของคุณ ลองถามตัวเองดูอีกครั้งว่า เป็นการสมควรไม๊หากคุณจะไปนิยามคุณค่าทั้งหมดของชีวิตคุณไว้กับสิ่งนี้ ?

ข้อเน้นอีกครั้งว่าทุกอย่างขึ้นอยู่กับความเชื่อ ถามตัวเองดูว่า วันนี้คุณเชื่อว่าตัวเองเข้มแข็งรึยัง? แม้จิตใจอาจจะเข้มแข็งไม่ได้เร็วอย่างใจต้องการ แต่อย่างน้อยเพียงแค่คุณโปรแกรมความคิดต่อตัวเองในแง่ดี ใส่ความเคารพตัวเองไปวันละนิด นานวันเข้าจิตใต้สำนึกของคุณก็จะเรียนรู้และส่งเป็นความรู้สึกที่ดีต่อตัวเองได้ในที่สุด

อย่างที่พระอาจารย์หลายท่านกล่าวไว้ “เราปลูกต้นอะไรเราก็ได้ต้นแบบนั้น” คุณอยากมีความสุข อยากเข้มแข็ง คุณก็ต้องใช้เมล็ดเหล่านั้นปลูกลงไปในจิตสำนึกของคุณ นอกจากนี้หากมีเวลาคุณอาจลองไปอยู่ในฐานะ “ผู้ให้พึ่งพา” เช่นการช่วยเหลือเด็กพิการ อ่านหนังสือให้คนตาบอด หรืออะไรก็ได้ที่เติมความรู้สึกด้านลบต่อตัวเองของคุณให้ตื้นขึ้น บทบาทนี้จะทำให้คุณเห็นออกมาโดนธรรมชาติเลยว่าแท้จริงคุณมีความเข้มแข็งและมีค่ามากแค่ไหน

การคิดวนคิดซ้ำในเรื่องที่บั่นทอนตัวเอง เช่น ทำไมเค้าไม่รักเรา เราไม่มีค่าพอให้เค้ารัก เราดีไม่พอที่เค้าจะเลือก เหล่านี้คือการสร้างความเชื่อในฝั่งตรงข้ามแก่ชีวิตคุณ และที่สำคัญมันเป็นความสำคัญผิดที่คุณมีต่อตัวเอง หากละได้ก็อยากเป็นกำลังใจให้ละ แต่หากยังมีแว่บเข้ามาคิดอยู่ อยากแนะนำการตามดูจิตของท่านปราโมทย์ http://www.wimutti.net ซึ่งเชื่อว่าเป็นประโยชน์ต่อคุณมาก

ไม่แน่ใจว่าความคิดเห็นเหล่านี้จะตรงและพอเป็นประโยชน์แก่คุณมากน้อยแค่ไหน ยังไงขอเอาใจช่วยให้คุณผ่านพ้นไปได้ และที่สำคัญเชื่อมากๆว่าคุณทำได้

ขอให้คุณyadamaya หลับฝันดี

ขอบคุณที่กรุณาสละเวลาตอบ
ตั้งใจอ่านคำแนะนำนี้ทบทวนหลายรอบ และพยายามให้เวลาตัวเองค้นลงไปลึกๆในใจตามคำถามของคุณและนี่คือสิ่งที่อยู่ในใจ

ตอนเป็นวัยรุ่น ต้องออกจากโรงเรียนมาทำงานตั้งแต่จบ ป7. เพราะพ่อป่วยไม่สามารถทำงานหาเงินได้ ดูเผินๆเราก็พึ่งพาตัวเองได้ดี สามารถต่อสู้ทำงานหาเงินส่งตัวเองเรียนจนจบปริญญาตรี แต่ลึกๆในใจแทนที่จะภูมิใจ กลับสงสารตัวเองที่ไม่ได้เรียนสบายๆแบบเด็กคนอื่นๆ เพราะ มันเหนื่อยมากและไม่เคยได้ใช้ชีวิตแบบเด็กวัยรุ่นเลย เวลาทั้งหมดในชีวิตมีแต่ความรับผิดชอบเรื่องเรียน และทำงานหาเงินเพื่อจ่ายค่าเล่าเรียน

แต่สิ่งที่แลกมาคือความก้าวหน้าในหน้าที่การงาน เพราะเคยชินกับนิสัยที่ทำงานใดก็จะทุ่มเทเกินร้อย และก็เริ่มเรียนรู้ที่จะภูมิใจตัวเองแทนการสงสารตัวเอง และแม้จะภูมิใจในตัวเองแต่ลึกๆในใจก็ยังรู้สึกต้องการความรัก ต้องการการปกป้อง และสิ่งที่เป็นจุดอ่อนมากที่สุดคือ ขาดความกล้า ความเด็ดขาดในการตัดสินใจ

จนวันหนึ่ง เขาในฐานะเจ้าของกิจการที่เพิ่งเริ่มก่อตั้ง ชวนให้มาเป็นผู้จัดการฝ่ายขาย จากความใกล้ชิดที่ต้องออกไปพบลูกค้าด้วยกันตลอด ทำให้เห็นความกล้า ความเด็ดขาดในการตัดสินใจของเขาที่เราไม่เคยมีและโหยหามาตลอด

ตลอดเวลา4-5 ปีที่ผ่านมา เมื่อเกิดปัญหาในบริษัท คนที่แก้ปัญหาไม่ใช่เขาแต่เป็นเรา การที่เขาแค่อยู่ตรงนั้น เราก็จะรู้สึกได้รับการปกป้องและมีความกล้าที่จะตัดสินใจ และก็แก้ปัญหาได้สำเร็จทุกครั้ง แต่ยิ่งสามารถแก้ปัญหาได้มากเท่าไร เราก็ยิ่งรู้สึกต้องพึ่งพิงทางใจจากเขามากเท่านั้นโดยไม่รู้ตัว

จริงๆแล้วเราอาจจะไม่ได้รักเขาแบบชู้สาวก็ได้ แต่อาจจะรักความกล้า และพึ่งพิงความกล้าของเขาที่ทำให้เราสามารถแก้ปัญหาต่างๆได้มากกว่า จนวันหนึ่งเมื่อเรารู้สึกว่าจะต้องเสียเขาไป เราก็กลัวว่าจะสูญเสียความกล้านั้นไปด้วย และกลัวว่าจะไม่สามารถแก้ปัญหาได้โดยลำพัง

ขอบคุณสำหรับคำถามที่กระตุ้นให้คิดทบทวน และเมื่อแยกแยะได้ ก็เห็นความจริงว่าความกลัวว่าจะต้องสูญเสียความกล้านั้นไป เป็นความคิดที่ผิด ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เราก็สามารถซึมซับประสบการณ์จากการแก้ปัญหาต่างๆได้ และสักวันเราจะสามารถพัฒนาคุณสมบัตินี้เป็นของเราเอง โดยไม่ต้องพึ่งพิงความกล้าจากเขาอีกต่อไป

สิ่งที่คิดว่าต้องให้ตัวเองอีกอย่างคือการเมตตาตัวเอง ซึ่งได้เรียนรู้จากกัลยาณมิตรทุกท่านในเว็บนี้
และจะพยายามปลูกเมล็ดพันธุ์ความคิดด้านบวกอย่างที่คุณแนะนำ

ขอยืนยันด้วยความขอบคุณว่าคำแนะนำของคุณมีค่ามากๆๆ และที่สำคัญคือเชื่อว่าตัวเองสามารถทำได้

ดีใจนะที่คุณ yadamaya เป็นคนที่รักเป็น
รู้จักความรัก อย่างที่คุณทักทายบอก อย่าหวัง อย่าอยาก
เรารักก็ให้รู้ว่าเรารัก ความรักไม่ใช่เรื่องเสียหายนิค่ะ
ถ้าดิฉันเป็นเขา ดิฉันจะดีใจที่มีคนมารักดิฉัน และรักมากด้วย
เพิ่มมาอีก 1 คน เรารัก และใช้ความรักที่มีต่อเขาในทางที่ถูก
ไม่ใช่คนหน้าด้านอย่างที่คุณกล่าวหาตัวเองหรอกค่ะ
ขอให้คุณผ่อนคลาย กับความรู้สึกที่เกิดขึ้น
เพราะถ้ายิ่งคุณไปกำหนดมันมากมันก็จะยิ่งทำให้คุณรู้สึกแย่ ๆ กับตัวเองนะ

สิ่งที่คุณทำดีแล้ว ขอให้ยึดมั่นและทำต่อไปนะค่ะ

ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจที่กัลยาณมิตรทุกท่านให้มา
สัญญาว่าจะรักตัวเองและเยียวยาตัวเองใให้เข้มแข็งในเร็ววัน

ขออนุโมทนาบุญที่ทุกท่านได้ช่วยเหลือแบ่งปันความรัก ความเข้าใจ

ดีใจที่มีโอกาสได้รู้จักผู้หญิงเก่งอย่างคุณ yadamaya

ขอเป็นกำลังใจให้ และขออนุโมทนาบุญกับคุณ yadamaya, คุณทักทาย, คุณนนนน ตลอดจนกัลยาณมิตรในกระทู้นี้ทุกท่าน

พระอารย์คเวสโกเคยบอกว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ให้บอกตัวเองว่า โชคดี ขอบคุณ

วันนี้ความทุกข์ทำให้รู้สึกว่า
โชคดี ที่ได้รู้จักกัลยาณิตรทุกท่านบนเว็บนี้
ขอบคุณ คำแนะนำและคำถามโดนใจของคุณ Alone Wolf ที่ทำให้ได้ใคร่ครวญ และรู้จักตัวเองมากขึ้นว่า คิดอย่างนี้ ทำอย่างนี้ เพราะอะไร
ขอบคุณ สำหรับกำลังใจจากคุณ ทักทาย คุณนนน คุณมานิตา คุณเพชร คุณแม่ลูกสามและกัลยาณมิตรทุกท่าน

หากมีคำแนะนำหรือข้อคิดดีๆ ยินดีน้อมรับด้วยความขอบคุณ

มีเส้นทางเดินแต่ไร้เพื่อนร่วมทางที่ดีนั้นน่าเสียดายนะครับ
อนุโมทนากัลยาณมิตรทุกท่านครับ

ความรักไม่เลือกเพศ วัย เชื้อชาติ ศาสนาหรอกครับผมว่า ขอให้รักที่เกิดขึ้นเป็นสิ่งที่ดีงาม
เป็นรักที่ปราศจากความใคร่เป็นเบื้องต้น ขอให้เป็นรักที่มีแต่เมตตาต่อกัน ปรารถนาดีต่อกัน
ทำแต่สิ่งที่ดีต่อกัน การรักเขาข้างเดียวก็ไม่ใช่ปัญหาเลย เป็นอีกหนึ่งแรงใจให้ครับ