บางครั้ง เราคิดว่านี่คือทางตันของชีวิตแล้ว เพียงเพราะเราปิดกั้นตัวเองไว้ด้วย"การเป็นทาส"ทางอารมณ์ (หรือเวทนา) ขณะที่เราปล่อยให้"อารมณ์"(หรือเวทนา)มาเป็นนาย เราจะถูกลากไปกระทำสิ่งที่ไม่ควรได้อย่างน่าประหลาดใจ แม้ความมีศักดิ์ศรีก็ยังยอมเอาไปแลก "อารมณ์" (หรือเวทนา)นี้เมื่อเขามีบทบาทนำ ความมีสติยับยั้งจะหนีไปทันที..แต่เราท่านทั้งหลายก็เคยเป็นเช่นนี้และยังคงจะเป็นต่อไปไม่มากก็น้อยตามระดับของปัญญาที่ได้รับทางธรรม ..

ขออนุโมทนาที่คุณอ๊อฟสามารถฉุดสติกลับมาได้บ้างแล้วในเวลานี้ บทเรียนที่ได้รับจากความบิดเบี้ยวของความรักครั้งนี้ นอกจากจะใช้เตือนตนในการเลือกรักครั้งใหม่แล้ว ควรอย่างยิ่งที่จะใช้เป็นเครื่องเตืิอนใจเราให้ระมัดระวังในการล่วงศีลทุกๆข้อด้วยว่าผลแห่งการล่วงศีลใดๆย่อมนำมาซึ่งทุกข์สาหัสไม่แพ้กันเลย...

จากสิ่งที่เกิดแก่คุณอ๊อฟ พอจะอนุมานได้ว่ามาจาก"เหตุ"คือการล่วงศีลข้อ ๒,๓และ๔ จึงต้องมาพบเจอชายที่จิตใจโลเล ต้องเสียทรัพย์ ทั้งถูกประนามด้วยถ้อยคำที่ไม่ดี ..บาปเก่าเ่ราแก้ไม่ได้ เเต่เราสามารถทำ"เหตุ"ใหม่ที่ดี "ในปัจจุบัน"ได้ เมื่อเหตุดี ผลที่ดีย่อมตามมาในอนาคต ขอให้หมั่นเจริญกุศลทั้งปวงให้ถึงพร้อมสม่ำเสมอ เวลานี้เป็นโอกาสของบุญกุศลแล้ว..คนทำดีย่อมอยู่เป็นสุข คนชั่วนั้นเขาจะเดือดร้อนใจเสมอแม้ภายนอกอาจเสแสร้งแสดงว่ามีสุข แต่ในใจลึกๆแล้วเดือดร้อนเป็นอันมาก ...

การให้อภัยเป็นสิ่งที่ไม่นำความเดือดร้อนมาให้ ขอให้แยกเหตุกับผลให้ถูก ...เราให้อภัยเขาด้วยปรารภว่า เขาได้กระทำบาปกรรมแก่เรา ผลแห่งบาปใหม่กำลังรอเขาอยู่หนอ เขาย่อมทุกข์เช่นเดียวกับที่เราเป็นหนอ ถ้าว่าเขาเกิดมาเป็นญาติแก่เรา มีฐานะเป็นบิดามารดาพี่น้องฯลฯ เราคงไม่อยากให้เขาประสบความทุกข์เช่นนี้เป็นแน่..พระพุทธเจ้าทรงตรัสว่า สัตว์ทั้งหลาย ที่ไม่เคยเกิดมาเกี่ยวข้องกันนั้น "ไม่มี"...ดังนี้*

*อ่านพระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๖ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๘ สังยุตตนิกาย นิทานวรรค

http://84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=16&A=5000&Z=5008&pagebreak=0


ขอแสดงความยินดีกับการได้"เกิดใหม่"ในเส้นทางธรรม ขอเป็นกำลังใจให้เข้มแข็ง และพบความสุขครับ

คุณอ๊อฟค่ะคุณมีบุญมากนะค่ะที่เพิ่งเริ่มต้นหรือยังไม่ได้นับ1เลยด้วยซ้ำไปคุณยังได้หลุดพ้นจากผู้ชายแบบนี้ถือว่าโชคดีมากเลยค่ะอย่าไปคิดอะไรเลยค่ะถือว่าฝันร้ายผ่านเข้ามาแล้วก็ให้มันผ่านไปอย่าไปจำสิ่งที่ไม่ดีที่เสียใจไว้เลยจำแต่สิ่งดีๆไว้ ดิฉันเข้าใจว่าคุณยังไม่สามารถลืมเขาได้ที่เดียวในตอนนี้แต่จะมีซักวันที่ลืมเขาได้และเวลาที่คุณลืมมันได้คุณย้อนกลับไปคิดถึงตัวเองคุณจะมองว่ามันน่าตลกมากทำไมตัวคุณทำไปได้โทรไปง้อเขาทำไมทั้งๆที่รู้ว่าโทรไปแล้วต้องเจ็บผู้ชายคนนี้และแบบนี้ไม่มีค่าสำหรับคุณที่จะไปร้องไห้ให้เขาหรือเสียใจให้เขา หันมามองตัวเองและบอกกับตัวเองว่าเรามีค่ามากกว่าความเสียใจที่จะมอบให้เขา ค่อยๆคิดสติจะกลับมาที่ตัวเรานะค่ะคุณลองมองคุณอื่นๆเขามีปัญหาที่แย่และต่างจากคุณเขายังสามารถผ่านมันไปได้แล้วคุณละเราจะช่วยคุณให้พันทุกข์ค่ะเป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ

คนเดิมนั่นแหละค่ะ
ยังต้องฝึกฝนอีกมากค่ะ

ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดีนะคะ

คุณอ๊อฟค่ะ ดิฉันเข้าใจในความรู้สึกของคุณ แต่อยากให้คุณมองกลับอีกมุมมองหนึ่งว่า คุณนะเป็นคนที่โชคดีกว่าผู้หญิงหลายๆคน ที่สามารถรู้คำตอบของผู้ชายได้ คือ เค้าเองก็บอกคุณตรงๆ แต่กลับกันหลายๆ คน ที่มักจะเจอผู้ชายจะไม่เป็นฝ่ายเลือกคบคนไหนเลย จะเอาทั้งหมด ซึ่งปัญหาตรงนี้ดิฉันคิดว่า บุคคลกลุ่มนี้ทุกข์มากกว่า คือ จะตัดก็ตัดไม่ขาด เพราะเค้าไม่ยอมปล่อย และจะมีวิธีมาง้อขอคืนดี และมีเหตุผลอีกหลายๆ อย่าง เช่น มีลูกด้วยกัน แต่งงานกันแล้วอยู่กินมาหลายปีมาก ดิฉันคิดว่า ณ เวลานี้ ถ้าจิตใจคุณเข้มแข็งขึ้น ยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้น และตัดใจให้ได้ วันหนึ่งคุณจะเจอคนที่ใช่ แล้วคุณย้อนกลับมาคิดถึงอดีต คุณจะต้องขอบคุณแฟนเก่าของคุณ ที่ทำให้คุณพบเจอกับสิ่งที่ดีขึ้นในชีวิต

เป็นกำลังใจให้ค่ะ และต้องหักห้ามใจไม่ต้องโทรไปหาเค้าอีก เพื่อคุณจะได้ไม่ต้องเจ็บช้ำใจเพิ่มขึ้น

ขอบคุณคุณทักทาย เอ kanalove -dd- แม่ลูกสาม คุณเพชร และทุกๆในกระทู้ที่เข้ามาอ่าน
ขอบคุณคุณทักทายมากนะคะสำหรับวิธีการที่แนะนำให้หายจากความคิดถึงนะคะ คุณ -dd- ที่ทำให้ดิฉันกระจ่างแจ้งถึงเหตุที่เกิดและยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้น คุณแม่ลูกสามที่ช่วยให้ดิฉันรู้จักคุณค่าของตัวเอง คุณเอที่ทำให้ดิฉันนึกขำตัวเองนี่บ้าสิ้นดี คุณเพชรที่ช่วยให้ดิฉันรู้สึกว่าดิฉันไม่ได้โชคร้ายเลย กำลังใจจากคุณแทนขวัญ ดิฉันซาบซึ้งและดีใจมากค่ะที่ได้รู้จักกับทุกท่านในลานธรรมแห่งนี้ เพราะทำให้ดิฉันรู้สึกว่าดิฉันไม่ได้อยู่คนเดียว ยังมีผู้คนอีกมากมายที่ประสบกับทุกข์เหมือนอย่างดิฉัน และทุกๆ ประสบการณ์ของทุกท่านเป็นคำแนะนำและเตือนใจดิฉันได้อย่างดี

รู้สึกอายจังเลยค่ะ ที่ปัญหาตัวเองนิดเดียวแค่นี้เองแต่กลับฟูมฟายเสียสติมากมายเหมือนคนบ้า ทั้ง ๆที่ทุกๆท่านก็มีปัญหามามากกว่าของอ๊อฟอีกค่ะ ตอนนี้อ๊อฟก็เดินทางมาเกือบจะครึ่งชีวิตแล้วล่ะค่ะ (30 ยังแจ๋วนะคะ) ก็เลยคิดหวังอะไรมากจนตัวเองต้องเจ็บปวดขนาดนี้ แอบอิจฉานิดๆ ที่เห็นเพื่อนๆ แต่งงานกันหมดแล้วถ้าเป็นสาว ๆ ซัก 20 ต้นๆ ก็คงจะไม่ต้องวอรี่มากกว่านี้
อารมณ์ตอนนี้ก็ยังคิดถึงนะคะ แต่น้อยลงแล้ว เพราะด้วยงานด้วยอะไรที่เราจะต้องรับผิดชอบอีกเยอะค่ะ เพื่อน ๆสนิท ที่เรียนมหาลัยด้วยกันก็นัดเจอกัน มาเพื่อการนี้ของดิฉันโดยเฉพาะเลยล่ะค่ะ เขาบอกว่าเป็นโชคดีของเราแล้วที่เลิกกับผู้ชายพรรค์นี้ได้ อย่าไปเสียน้ำตาให้เขาอีกเลย เขาไม่รักเราก็ถือว่าเขาไม่มีบุญกับเรา จะค่อยๆคิดค่อยๆ ทำไปแต่ละวัน แต่นาที เพื่อฟื้นฟูสภาพจิตใจที่ย่ำแย่นี้ให้กลับมาเป็นคนสดใสร่าเริงอีกครั้ง

ขอบพระคุณทุกท่านอีกครั้งค่ะ

คุณอ๊อฟฟังเพลงหนุกๆ

"ซำบายที่คานทอง"

http://www.imeem.com/people/0WDjDtx/music/ddL7hpT9//


ไม่พึงคิดมากเกินไป ทำงานเก็บเงินฝากแบงค์ไว้เยอะๆ

ขอบคุณค่ะคุณกรัชกาย ช่างขยันหาเพลงได้เหมาะเจาะกับเจ้าของกระทู้นะคะ

เจ็บวันนี้เพื่อเข้มแข็งในวันหน้า โดนหลอกวันนี้ วันหน้าจะได้ไม่โดนหลอก เจ็บเพื่อที่จะเรียนรู้ความเจ็บปวด เรียนรู้ความเจ็บปวดเพื่อที่จะเรียนรู้อีกแง่หนึ่งของความรัก เรียนรู้ในความรักเพื่อที่จะกว้าไปให้ถึงรักแท้ เป็นกำลังใจให้ครับผม

เพิ่งจะเข้ามาอ่าน ขอเป็นกำลังใจให้ด้วยคนนะค่ะ... เรา 2 คน
คงเหมือนกันคือการหว่านพืชเพื่อหวังผล เฝ้าระวังแมลงร้าย
รดน้ำพรวนดิน คอยเอาใจใส่ ให้มันงอกเงยตามใจของเรา
พอดอกผลที่ได้มันกลับกลายพันธุ์ ความผิดหวังรุนแรงเลยตาม
มา... หัวใจที่แตกสลายเพราะรัก ไม่ว่า 1 ปี 5 ปี หรือ 12 ปี
มันก็เจ็บปวดเหมือนกัน อยู่ที่ว่าใครจะสามารถค้นพบต้นเหตุ
ของทุกข์ได้เร็วกว่ากัน "วางลงได้เมื่อไหร่ ก็เป็นสุขเมื่อนั้น"
ทุกข์ของดิฉันก็ยังคงมีอยู่ แต่ลดน้อยกว่าเมื่อวาน และ พรุ่งนี้
มันก็จะลดน้อยกว่าวันนี้ คุยกับ พ่อ แม่ เราเยอะ ๆ จะได้แง่คิด
อะไรดี ๆ จากท่านมากมาย บางเรื่องเราไม่เคยรู้เลยว่าเรื่องบาง
เรื่องก็เคยเกิดขึ้นกับ พ่อ แม่ มาก่อนก็มารู้ตอนเรามีปัญหานั่นหล่ะ
....ที่ใดที่เรารู้สึกว่ามีความสุข สงบ นั่นหล่ะคือบ้านของเรา....

เป็นกำลังใจให้นะคะ สักวันหนึ่งเหตุการณ์นี้จะผ่านไป
แล้ววันหนึ่ง คุณจะรู้ว่า ปัญหานี้มันเล็กนิดเดียว

มันช่วยสอนให้เราได้เรียนรู้ชีวิตค่ะ
เข้มแข็งนะคะ สู้ ๆๆๆ

ฟ้าหลังฝนย่อมสดใสเสมอ

ขอบคุณทุกท่านค่ะ...
วันนี้รู้สึกไม่ค่อยดีเลยค่ะ ยังคิดถึงเขาค่ะ เหงาก็เหงา เมื่อไหร่จะหายจากอาการนี้ก็ไม่รู้
ปกติทุกเสาร์-อาทิตย์จะไปหาเขาที่หอพักในตัวจังหวัดค่ะ บ้านดิฉันอยู่บ้านนอกค่ะ ที่ทำงานก็อยู่ที่บ้านนอก(เทศบาลตำบล) แต่ไปไม่ได้แล้วค่ะ จะเข้าไปตัวจังหวัดก็กลัวค่ะ กลัวเจอเขา เลยเลี่ยงที่จะเข้าไปอีกจังหวัดหนึ่ง

วันนี้ก็วันที่ 5 แล้วค่ะที่ไม่มีน้ำตาแล้ว จะพยายามสู้ต่อไปค่ะ

สู้เพื่อตัวเอง เพื่อคนที่รักเรา