รำ ลึ ก คุ ณ ข อ ง พ ร ะ พุ ท ธ เ จ้ า
พระราชสังวรญาณ (หลวงพ่อพุธ ฐานิโย)
วัดป่าสาลวัน อ.เมือง จ.นครราชสีมา
เพื่อจะเป็นการปลูกฝังความรู้สึกหรือเจตนางดเว้นจากบาปความชั่ว
จนถึงขั้น เป็นเองโดยอัตโนมัติ
ท่านจึงมีวิธีให้ฝึกฝนอบรมสมาธิวิปัสสนา
เพื่อสร้างสมรรถภาพทางจิตให้มีความเข้มแข็ง
สร้างสติปัญญาให้ว่องไวรู้เท่าทันเหตุการณ์ต่างๆ
อันจะเป็นเหตุประทุษร้ายคุณงามความดีให้เสื่อมสูญ
ดังนั้น เราจึงพากันมารำลึกถึงคุณของพระพุทธเจ้า
อิติปิ แม้เพราะเหตุนี้
โส ภะคะวา พระผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์นั้น
อะระหัง เป็นพระอรหันต์ผู้ไกลจากกิเลส ผู้หักกิเลสกงกรรมสังสารวัฏได้โดยเด็ดขาด
สัมมาสัมพุทโธเป็นผู้ตรัสรู้ชอบได้โดยพระองค์เอง โดยไม่มีครูสั่งสอน
วิชชาจะระณะสัมปันโน พร้อมด้วยวิชชา ความรู้แจ้งเห็นจริง และจรณะ การดำเนินข้อวัตรปฏิบัติที่ถูกต้อง
พระพุทธเจ้า
โลกะวิทู พระองค์เป็นผู้รู้แจ้งซึ่งโลก คือรู้ว่าโลกคือเบญจขันธ์ของเหล่านี้เราได้มาด้วยบุญ
ดังนั้น เบญจขันธ์คือร่างกายของเรานี้
เรามีมือมีไว้สำหรับไหว้พระ เรามีมือไว้สำหรับทำประโยชน์
เรามีหู ตา จมูก ลิ้น กาย และใจ
เอาไว้สร้างประโยชน์ สร้างคุณงามความดี
ได้ชื่อว่าเป็นผู้ใช้โลกของตนให้คุ้มค่า
การเกิดมาเป็นมนุษย์นี่แสนยาก แสนลำบาก
ต้องประกอบด้วยคุณธรรม คือ ศีล ๕ และกรรมบถ ๑๐
ในเมื่อได้มาแล้วเช่นนี้ เราก็ควรจะใช้โลกคือเบญจขันธ์ของเรานี้
ให้เกิดประโยชน์โดยความเป็นธรรม
อันนี้เป็นความรู้แจ้งโลกของพระพุทธเจ้า
อะนุตตะโร ปุริสะทัมมาะสาระถิ พระพุทธเจ้าเป็นสารถีคือเป็นครูสอน
เป็นผู้ฝึกอบรมอย่างยอดเยี่ยม ไม่มีใครจะยิ่งไปกว่า
สัตถา เทวะมะนุสสานังพระองค์เป็นครูสอนเทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย
ดังนั้น เราปฏิญาณตนถึงพระองค์ท่านว่าจะรับเอาพระองค์ท่านเป็นครู
เป็นผู้สั่งเป็นผู้สอน
เราก็ต้องปฏิบัติตามคำสอนของพระองค์โดยเคร่งครัด
พุทโธ พระองค์เป็นผู้รู้ พระองค์เป็นผู้ตื่น พระองค์เป็นผู้เบิกบาน
ภะคะวาเป็นผู้แจก ผู้จำแนก คือแจกคำสอนให้เป็นประโยชน์แก่ประชุมชน
ชี้แนะแนวทางแห่งบาปบุญคุณโทษ ประโยชน์และมิใช่ประโยชน์
นี่คือคุณของพระพุทธเจ้าที่เราสวดเราเจริญอยู่ทุกวันๆ
และอีกข้อหนึ่งคือ
สุคะโต เป็นผู้เสด็จไปดีแล้ว
พระพุทธเจ้าเสด็จไปที่ไหนก็ทำประโยชน์แก่ที่นั่น
เมื่อเวลาอยู่ก็มีผู้ยินดี เสด็จหนีไปก็มีผู้อาลัยไยดีคิดถึง
นี่เป็นคุณของพระพุทธเจ้าที่เราเจริญอยู่ทุกวันๆ
(ที่มา : “ศิษย์พระพุทธเจ้า” ใน รักษ์วงศ์กรรมฐาน
โดย พระราชสังวรญาณ (หลวงพ่อพุธ ฐานิโย), หน้า ๒๐-๒๑)