.
"มีสติอยู่ คือภาวนาอยู่"
" .. "สตินี้ คือความระลึกได้" เมื่อเราจะพูดอะไรทำอะไร ต้องรู้ตัวเราทำอยู่ เราก็รู้ตัวอยู่ ระลึกได้อยู่อย่างนี้ "คล้าย ๆ กับเราขายของอยู่ในบ้านเรา เราก็ดูของของเราอยู่" คนจะเข้ามาซื้อของหรือจะมาขโมยของของเรา ถ้าเราสะกดรอยมันอยู่เสมอ เราก็รู้เรื่องว่า คน ๆ นี้มันมาทำไม "เราจับอาวุธของเราไว้อยู่อย่างนี้ คือเรามองเห็น" พอขโมยมันเห็นเรา มันก็ไม่กล้าจะทำเรา
"อารมณ์ก็เหมือนกัน ถ้ามีสติรู้อยู่ มันจะทำอะไรเราไม่ได้" อารมณ์มันจะทำให้เราดีใจอยู่อย่างนี้ตลอดไปไม่ได้ มันไม่แน่นอนหรอก เดี๋ยวมันก็หายไป จะไปยึดมั่นถือมั่นทำไม อันนี้ฉันไม่ชอบ อันนี้ก็ไม่แน่นอนหรอก ถ้าอย่างนี้ อารมณ์นั้นมันก็เป็นโมฆะเท่านั้น เราสอนตัวของเราอยู่ เรามีสติอย่างนี้ เราก็รักษาอย่างนี้เรื่อย ๆไปทำเรื่อย ๆ ไป ตอนกลางวัน ตอนกลางคืน ตอนไหนๆก็ตาม
"เมื่อเรายังมีสติอยู่ เมื่อนั้นแหละเราได้ภาวนาอยู่" การภาวนาไม่ใช่ว่า เราจะนั่งสมาธิอย่างเดียว ยืนเดินนั่งอยู่เราก็รู้จัก นอนอยู่เราก็รู้จัก เรารู้จักตัวของเราอยู่เสมอ จิตเรามีความประมาทเราก็รู้จัก ไม่มีความประมาทเราก็รู้จักของเราอยู่ ความรู้อันนี้แหละที่เรียกว่า "พุทโธ" เรารู้เห็นนาน ๆ พิจารณาดี ๆ มันก็รู้จักเหตุผลของมัน มันก็รู้เรื่อง .. "
หนังสือ การปล่อยวาง หลวงปู่ชา สุภทฺโท
http://anuchah.com/letting-go/
