"จิตอิ่มอารมณ์"
" .. "กิเลสเป็นตัวฟืนตัวไฟ ธรรมนี้เป็นน้ำดับไฟ" เวลาเจริญขึ้นมาก ๆ จิตใจจากความสงบแล้วเป็นสมาธิแน่นหนามั่นคง พอจิตแน่นหนามั่นคงแล้วอยู่ที่ไหนสบายหมด เช่น นั่งอยู่เฉย ๆ ไม่ให้คิดมันก็ไม่คิด มันดื่มด่ำอยู่กับความรู้อยู่อันเดียว "เอกัคตาจิต เอกัคตารมณ์" ได้แก่จิตที่เป็นสมาธิแล้วนั้นแล แน่นปึ๋งอยู่งั้น "จะคิดปรุงอะไรนี่มันรำคาญ มันไม่อยากคิด"
ทั้ง ๆ ที่แต่ก่อนไม่ได้คิดไม่ได้ รำคาญ "ถ้าได้คิดเพลินไปอย่างนั้น ถือว่าสบาย" แต่ความจริงไม่สบาย มันดีดมันดิ้น ทีนี้พอจิตเป็นสมาธิแล้วมันสบาย ไม่ดีดไม่ดิ้น พอคิดปรุงเรื่องอะไรไม่อยากคิดรำคาญ "จิตที่เป็นสมาธิแล้วรำคาญในความคิด ท่านจึงเรียกว่า จิตอิ่มอารมณ์" .. "
หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน
