หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ
วัดอรัญญบรรพต
ต.บ้านหม้อ อ.ศรีเชียงใหม่ จ.หนองคาย
เมื่อทำบ่อยๆเข้าไป
จิตใจมันตั้งมั่นเป็นปกติได้แล้ว
เช่นนี้ไม่ว่าอิริยาบถไหน
ยืนอยู่ก็ดี เดินไปก็ดี นั่งอยู่ก็ดี นอนอยู่ก็ดี
มันก็รู้ตัวอยู่ว่า จิตใจสงบอยู่ คือ
"สงบจากราคะ"
ความกำหนัดยินดีไม่มี
"สงบจากโทสะ"
ความโกรธความพยาบาท
จองล้างจองผลาญผู้อื่นไม่มี
"สงบจากโมหะ"
การที่จะหลงเห็นผิดเป็นชอบไปอย่างอื่นก็ไม่มี
นี่เมื่อตนเห็นตนอยู่อย่างนี้
จิตเห็นจิตว่า กิเลสเหล่านี้
ครอบงำจิตใจไม่ได้อยู่อย่างนี้นะ
ความสงบมันก็สม่ำเสมอไป
แม้ว่าจะคิดอ่านการงานอะไรบ้าง
มันก็ไม่ได้เสื่อม ความสงบนั้นมันก็ไม่ถอน
มันก็ตั้งมั่นอยู่อย่างนั้นแหละ
คำว่า "จิตถอนจากสมาธิ" นั้นหมายความว่า
จิตถอนไปสู่อารมณ์แห่งความรัก
อารมณ์แห่งความชัง อารมณ์แห่งความหลง
ความมัวเมาไปในเรื่องที่ไม่เป็นสาระประโยชน์
อย่างนี้นะขอให้พากันพิจารณาดูให้ดี
ผู้รู้แจ้งทั้งหลายนั้น
จะไม่ต้องคิดอะไรเลยอย่างนี้...ไม่ใช่
ท่านก็คิดอยู่นั่นแหละ
แต่ท่านคิดอยู่ในความสงบ
อยู่ในความรู้เท่า
คิดอะไรแล้วก็แล้วไป ไม่ยึดถือ
ไม่ดีใจไม่เสียใจกับเรื่องสมหวังและไม่สมหวัง
จะได้อะไรมาสมหวังมากมายก็ดีใจ
จิตใจก็เป็นกลางอยู่
อะไรเสียหายไป...ผิดหวัง
ไม่ได้สมหวัง...ก็ไม่เสียใจ
เพราะเห็นแจ้งอยู่แล้วว่า
ทุกสิ่งทุกอย่างมันไม่เที่ยงไม่ยั่งยืน
แล้วจะให้มันได้สมหวังอะไรมา
ทุกอย่างจะได้มาแต่ที่ไหน
ในเมื่อสิ่งนั้นๆเป็นของไม่เที่ยงไม่ยั่งยืนแล้ว
ความรู้ความเห็นอันนี้มันแจ่มแจ้งอยู่ในใจเสมอแล้วอย่างนี้
มันก็ทำความรู้สึกอันนี้ให้สม่ำเสมอไปได้
นี่ต้องให้เข้าใจคำว่า
"จิตเป็นสมาธิสม่ำเสมอไป"
มันก็เป็นอย่างนี้แหละ
คำว่า "จิตถอนจากสมาธิ"
ก็ได้ชี้แจงให้ฟังแล้ว
ที่มา : ส่วนหนึ่งจากพระธรรมเทศนา
https://www.youtube.com/watch?v=p-DBQ1rSEaw
ประวัติและปฏิปทา “หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ”http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=13&t=20708
รวมคำสอนและประมวลภาพhttp://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=72&t=43689
