ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทามมมมม๊ายยยยย ง๊าาาา
ทำไม ลานสนทนาธรรมเพิ่งจะบรรเจิตในยุคนี้....
ตอนที่เอกอนเริ่มปฏิบัติ ตอนนั้นการสื่อสารยังไม่เป็นอย่างนี้....และเอกอนก็ยังฐานะค่อนไปในทางอนาถา..
ไม่มีตังค์จะเข้าชั่วโมงเน็ต ไม่มีตังค์จะติดเน็ต ไม่มีตังค์จะซื้อคอมพิวเตอร์
ปฏิบัติอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว ไม่มีคนให้ปรึกษา
พระอาจารย์ไหนเก่ง ก็ไม่รู้ ถึงรู้ ก็ไม่มีตังค์นั่งรถไปหา
อิอิ
แต่ดูทุกวันนี้สิ่ .... โหยยยย
คุณปลีกเชื่อมั๊ย ว่าเอกอนปฏิบัติมา
เอกอนผ่านปิติ ยังไม่รู้เลยว่านั่นคือ ปิติ
รู้แต่ว่า มันเกิดอาการบางอย่าง แล้วมันก็ไป
เอกอนไม่รู้เลยด้วยว่า ตัวเองเข้าสมาธิได้ลึก
และก็ถอนสมาธิอย่างกระทันหัน ลุกเดินไปเลย
เดินไปได้แค่ ไม่เกินสิบเก้าก็ออกอาการ
เมื่อไฟธาตุดับ เหมือนหัวเทียนบอด เกือบมั่วไม่รอด แล้วมันก็ผ่านไป
ก็คำถามที่คุณเคยถามเอกอน ว่า งั๊นเอกอนเคยได้ญาน อะไรนั่นน่ะ
เพราะความที่เอกอนดุ่ย ๆ มาแบบมั่ว ๆ ไม่รู้อะไรเลย
ญาน เญิน อะไร เอกอนไม่รู้
เหมือนกับคนหลงป่า เห็นผลไม้ชนิดหนึ่งก็เก็บมากิน และรู้อยู่แค่นั้น
แต่ไม่รู้เลยว่านั่นเขาเรียก ส้มโอ
จนกระทั่งเดินออกมาจากป่า เจอผู้คน
ที่กล่าวถึงส้มโอ แต่มันก็ไม่ทำให้เอกอนเข้าใจคำเหล่านั้นได้เลย
ผลไม้ ที่เอกอนเคยได้กินในคราวนั้น
กับส้มโอ ที่เอกอนได้รับฟังในคราหลัง ๆ
กลายเป็นสิ่งสองสิ่งที่ อยู่ต่างหากจากกัน
ไม่ใช่สิ่งเดียวกัน และไม่มีอันจะเป็นสิ่งที่เชื่อมโยงกันได้เลย
ราวกับว่า สิ่งที่ล่วงเลยมาแล้ว ซึ่งเราไม่ได้สนใจคำเรียกชื่อมันไปซะแล้ว
แต่ก็ต้องเรียนรู้ เพื่อใช้มันในการสื่อสาร น่ะ
อย่างเจตสิกเอกอนอ่านคำอธิบายความหมายตามตำราไม่เข้าใจนะ
จนกระทั่งเจอป๊ะป๋าจารย์ ชี้นำไป
แล้วเอกอนก็ทำความรู้สึกไปตามเส้นทาง จึงพอจะร้องอ๋อ นั้นเรียก เจตสิก
และหลาย ๆ อย่าง
สภาวะบางอย่างมันเป็นสภาวะที่รู้สึกพิเศษ แต่เพราะเอกอนไม่รู้
ด้วยความที่ไม่รู้ เราก็ไม่ได้ให้ความสำคัญ และละเลย
และคำตอบที่เอกอนเคยตอบ
"เอกอนรู้แต่ว่า เอกอนต้องสูญเสียอะไรไปบ้าง" นั่นคือ
คือ สูญเสียมันไปอย่างที่ไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าได้มันมา
มันคล้ายกับว่า เอกอนได้รับจดหมายจากเพื่อนที่ไม่ชอบหน้าเขานัก
และเพื่อนส่งเงินมาในซองด้วย หนึ่งพัน
ด้วยความที่ไม่ชอบหน้า (เพราะเจอทีไรชอบมารบกวนยืมเงิน)
เอกอนก็หยิบมาดูแบบลวก ๆ ไม่อยากจะสนใจ กลัวโดนยืมเงินอีก
และไม่สังเกตเห็นเงินในนั้น
เมื่ออ่านจบก็ขยำทิ้ง
จนเมื่อหลายปีผ่านไป ก็เจอเพื่อน และเพื่อนก็พูดถึง จม.
และเงินที่ส่งไปด้วย (ใช้หนี้)
ดังนั้น มันไม่มีการดีใจ หรือ เสียใจ ต่อการได้มา หรือเสียไป
...
เอกอนเห็นจุดบอด ที่มันล่วงเลยไป
เมื่อมาเห็นภาพ....ผู้ปฏิบัติที่เข้ามาคอยให้คำแนะนำซึ่งกันและกัน
อย่างคุณอินทรีย์ คุณปลีก (และอีกหลาย ๆ คนที่เอกอนนั่งมองแล้วก็ชื่นชม)
เอกอนนึก "ดีจัง...ผู้ปฏิบัติคอยเข้ามาช่วยเหลือแบ่งปันกันเช่นนี้"
อุ่นใจ อุ่นใจ
)
)
