พระอาจารย์มั่นท่านเน้นว่า ญาณเหล่านี้มันน่าคิดจริง ๆ เพราะมัน
วิเศษแท้ ทั้งเยือกเย็น ทั้งสว่างผ่องใส ทั้งรู้อะไรที่เป็นอดีต อนาคต
ตามความประสงค์ ผู้ที่ไม่เข้าใจความจริงที่ไปติด ณ ที่นี้ เราจะสังเกต
เห็นได้ตรงที่เกิดทิฐิขึ้นมาอย่างหนึ่ง คือการถือตัวว่าดีกว่าใคร ๆ ไม่ว่าผู้นั้นจะเป็น
ครูบาอาจารย์ เพื่อนสหธรรมิก หรือ ศิษย์
หาว่าศิษย์สู้เราไม่ได้ ใครก็สู้เราไม่ได้ ทิฐิชนิดนี้เมื่อเกิดขึ้นแล้วจะไม่รู้ตัว

และท่านก็อธิบายว่า การหลงตัวด้วยญาณนี้มันละเอียดนัก
เราจะสังเกตได้อีกอย่างหนึ่งคือ การขาดจากความรอบคอบบางสิ่งบางประการ
เพราะความถือตัว

ท่านพระอาจารย์มั่นกล่าวว่า บุคคลผู้ซึ่งปฏิบัติจนได้ญาณขั้นนี้
แต่ทำให้เสื่อมไป เปรียบได้กับมีสมบัติล้ำค่ามหาศาลอยู่กับตัวแต่รักษา
เอาไว้ไม่ได้ หรือไม่รู้จักใช้สอยให้เกิดประโยชน์ขึ้นมา ก็นับว่าเป็นเรื่อง
ที่น่าเสียดายอย่างยิ่ง

พระอาจารย์มั่นกล่าวว่า มันต้องเสื่อม มันจะคงตัวอยู่ได้ตลอดไปหาได้ไม่
แต่ต่อไปก็เลือนเข้า ๆ กลับกลายเป็นความนึกคิดโดยอาศัยสัญญาเก่า
นี่คือความเสื่อมแห่งญาณ
ลูกศิษย์ก็มีหลายรูป ที่ต้องเสื่อมลงจากญาณเหล่านี้อย่างน่าเสียดาย
ดังนั้นเพื่อป้องกันการเสื่อม จึงต้องรีบดำเนินจิตเข้าสู่อริยสัจเสียเลย
เพราะความที่จิตเข้าสู่อริยสัจได้แล้ว มันก็ห่างจากความเสื่อมไปทุกที ๆ
ท่านยกตัวอย่างว่าท่านหนูใหญ่ อายุคราวเดียวกับท่านอาจารย์ฟั่น อาจาโร
ไม่พยายามดำเนินจิตเข้าสู่อริยสัจ แต่ว่ามีญาณแหลมคมดี เอาแต่ญาณภายนอก
อย่างเดียวจึงเสื่อมได้

ภายหลังญาณก็เสื่อมถอย
จากคุณธรรมส่วนนี้โดยไม่รู้สึกตัว ปักหลักยืนหยัดสู้กับกิเลสต่อไปไม่ไหว
ในที่สุดจำต้องลาสิกขาบท กลับคืนไปอยู่ในฆราวาสวิสัย เป็นทาสกิเลส
ต่อไปอีกอย่างน่าเสียดาย