(ตัดเอาเฉพาะสาระลงก่อน ที่เป็นหลักวิธีชาการลงทีหลัง...ที่อ้างอิงส่วนใหญ่ตัดออก ลงบ้างเท่าที่เห็น
สมควร)
สรุปลักษณะการถือศีลพรตที่เป็นสีลัพพตปรามาสได้ว่า
เป็นการถือด้วยโมหะ หรือด้วยตัณหาและทิฏฐิ ซึ่งแสดงออกในรูปของการถือโดยงมงาย
ไม่เข้าใจความมุ่งหมาย สักว่าทำตามๆกันไปอย่างเถรส่องบาตร บ้าง
ถือโดยหลงผิดว่า ศีลพรตเท่านั้น ก็พอให้ถึงความบริสุทธิ์หลุดพ้น
หรือถืออย่างเป็นพิธีรีตองศักดิ์สิทธิ์ว่า ทำไปตามนั้นแล้ว ก็จะบันดาลผลสำเร็จให้เกิดเอง บ้าง
ถือโดยรู้สึกว่า เป็นข้อบังคับลอยๆ เป็นเครื่องบีบคั้นขืนใจ ไม่รู้ว่าจะทำไปเพื่ออะไร
เพราะไม่เห็นโทษของสิ่งที่พึงงดเว้น ไม่ซาบซึ้งในคุณของการละเว้นสิ่งที่ชั่วเลว และการที่จะทำ
ตามข้อปฏิบัตินั้นๆ จำใจทำไป ไม่เห็นประโยชน์ บ้าง
ถือเพราะอยากได้เหยื่อล่อเช่นโชคลาภ กามสุข เป็นต้น บ้าง
ถือเพราะมีความเห็นผิดในจุดหมายว่า ศีลพรตทำให้ได้เป็นนั่นเป็นนี่ บ้าง
ถือแล้วเกิดความหลงตัวเอง มีอาการยกตนข่มผู้อื่น บ้าง
| ไฟล์แนป: |
|
1229109494-104.jpg [ 76.18 KiB | เปิดดู 4078 ครั้ง ] |
