..
..
..กราบขออนุญาตคัดลอกมาเพื่อเป็นกรณีศึกษา
และเรียนถามบัณฑิตค่ะ
อ้างคำพูด:
นิมิตเกิดจากจิตปรุงแต่งหรือ ?
คิดว่าไม่ได้สนใจว่าจะเกิดจากความทรงจำ
หรือจิตปรุงแต่ง หรือที่หลายท่านก็บอกว่าเป็นสิ่งที่
ทำให้เกิดความเนิ่นช้า เพราะไม่ว่าจะเกิดจากอะไร
ก็ตาม ก็เป็นเพียงสิ่งหนึ่งที่ถูกรู้เท่านั้น
ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ไม่ได้คิดว่านั่นคือสิ่งพิเศษ
สิ่งที่ทำให้เราหลงติดอยากเห็นแล้วเห็นอีก
ระยะหลังเวลาจิตว่างแล้วก็มักจะเห็นตัวเอง
ขับรถออกนอกเมืองบนถนนหลวง
ขับไปเรื่อยๆด้วยความเร็วค่อนข้างสูง
ไปอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด รู้สึกเหมือนสองแขนยื่น
ออกไป แต่ไม่รู้ว่า มือจับพวงมาลัยหรือขี่มอเตอร์ไซค์
วันนั้นรู้สึกจิตสงบมาก ขับไปก็รู้สึกเกิดปีติและสุข
พุ่งขึ้นมาเต็มที่ จนจิตใกล้จะรวมอยู่แล้ว
เพราะเห็นจิตหยุดนิ่งแล้ว
แต่บังเอิญเสียงมือถือดังขึ้น บ่อยครั้งที่ถูกมือถือรบกวน
จะปิดเครื่องก็ไม่กล้า เพราะเกรงว่าจะมีธุระสำคัญ
สังเกตตัวเองนานแล้วว่า นิมิตที่เห็นมักจะเป็นภาพธรรมชาติ
บางทีเห็นเป็นภาพคนบ้าง
ฟังจากหลายคนมักจะเห็นเป็นเทวดา
หรือพระหรือภาพที่น่ากลัว
สติและความรู้ทันยิ่งแก่กล้าและไวมากขึ้นเท่าไหร่
จะยิ่งเห็นภาพและเหตุการณ์ชัดเจนยิ่งขึ้น
และเก็บรายละเอียดของสิ่งต่างๆได้มากขึ้นเท่านั้น
เห็นในหนังสือบอกว่า ภาพจากความฝันเป็นภาพขาวดำ
แต่โดยส่วนตัวแล้วคิดว่าไม่ใช่ เพราะ เมื่อไม่นานมานี้
ฝันเห็นคนรู้จักคนหนึ่งถืออะไรมาอย่างหนึ่ง
ดูไม่ออกว่าเป็นอะไร แต่จำได้แม่นยำว่า
เป็นสีฟ้าขาว แต่ภาพจากนิมิตกล้ายืนยันว่าเป็นภาพสี
เพราะนิมิตที่เห็น เห็นในขณะรู้สึกตัว
ภาพที่เกิดขึ้น ตั้งอยู่ หรือดับไปก็รู้เห็นได้
คิดว่ากสิณก็คือนิมิตอย่างหนึ่ง
แต่ก็แปลกอย่างหนึ่ง คนที่ไม่เคยรู้จักคำว่ากสิณมาก่อน
แต่พอเห็นเป็นภาพ จิตรู้จักเข้าไปเพ่งทันที
แล้วภาพที่เป็นกสิณสำหรับเรามักจะเป็นรูปในแนวเดียวกัน
หลังๆมานี้เวลาจิตฟุ้งมากๆใช้วิธีเรียกภาพ แล้วเพ่ง
แปลกเหมือนกัน พอจะเรียกภาพ ภาพเดิมๆก็จะมา
บางครั้งได้ผลชะงัดเหมือนกัน เพราะการเพ่งอะไร
จิตจะตั้งมั่นมากกว่า
และต้องคอยประคองภาพไว้ จนเหมือนกับว่า
ไม่กล้าหายใจ เพราะถ้าเคลื่อนนิดเดียว
ภาพก็จะหายไปทันที
ค่อนข้างจะชอบเขียนบล็อก เพราะได้บันทึกสภาวะ
ต่างๆที่ได้พบเห็นในปัจจุบัน และสามารถเก็บดูได้นานๆ
บางครั้งย้อนกลับไปดู ไม่เหมือนกับว่า
เราเป็นผู้เขียนสิ่งเหล่านั้นเลย
เหมือนอ่านบันทึกของใครคนหนึ่งที่คุ้นเคยมากกว่า
คิดว่าไม่ได้สนใจว่าจะเกิดจากความทรงจำ
หรือจิตปรุงแต่ง หรือที่หลายท่านก็บอกว่าเป็นสิ่งที่
ทำให้เกิดความเนิ่นช้า เพราะไม่ว่าจะเกิดจากอะไร
ก็ตาม ก็เป็นเพียงสิ่งหนึ่งที่ถูกรู้เท่านั้น
ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ไม่ได้คิดว่านั่นคือสิ่งพิเศษ
สิ่งที่ทำให้เราหลงติดอยากเห็นแล้วเห็นอีก
ระยะหลังเวลาจิตว่างแล้วก็มักจะเห็นตัวเอง
ขับรถออกนอกเมืองบนถนนหลวง
ขับไปเรื่อยๆด้วยความเร็วค่อนข้างสูง
ไปอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด รู้สึกเหมือนสองแขนยื่น
ออกไป แต่ไม่รู้ว่า มือจับพวงมาลัยหรือขี่มอเตอร์ไซค์
วันนั้นรู้สึกจิตสงบมาก ขับไปก็รู้สึกเกิดปีติและสุข
พุ่งขึ้นมาเต็มที่ จนจิตใกล้จะรวมอยู่แล้ว
เพราะเห็นจิตหยุดนิ่งแล้ว
แต่บังเอิญเสียงมือถือดังขึ้น บ่อยครั้งที่ถูกมือถือรบกวน
จะปิดเครื่องก็ไม่กล้า เพราะเกรงว่าจะมีธุระสำคัญ
สังเกตตัวเองนานแล้วว่า นิมิตที่เห็นมักจะเป็นภาพธรรมชาติ
บางทีเห็นเป็นภาพคนบ้าง
ฟังจากหลายคนมักจะเห็นเป็นเทวดา
หรือพระหรือภาพที่น่ากลัว
สติและความรู้ทันยิ่งแก่กล้าและไวมากขึ้นเท่าไหร่
จะยิ่งเห็นภาพและเหตุการณ์ชัดเจนยิ่งขึ้น
และเก็บรายละเอียดของสิ่งต่างๆได้มากขึ้นเท่านั้น
เห็นในหนังสือบอกว่า ภาพจากความฝันเป็นภาพขาวดำ
แต่โดยส่วนตัวแล้วคิดว่าไม่ใช่ เพราะ เมื่อไม่นานมานี้
ฝันเห็นคนรู้จักคนหนึ่งถืออะไรมาอย่างหนึ่ง
ดูไม่ออกว่าเป็นอะไร แต่จำได้แม่นยำว่า
เป็นสีฟ้าขาว แต่ภาพจากนิมิตกล้ายืนยันว่าเป็นภาพสี
เพราะนิมิตที่เห็น เห็นในขณะรู้สึกตัว
ภาพที่เกิดขึ้น ตั้งอยู่ หรือดับไปก็รู้เห็นได้
คิดว่ากสิณก็คือนิมิตอย่างหนึ่ง
แต่ก็แปลกอย่างหนึ่ง คนที่ไม่เคยรู้จักคำว่ากสิณมาก่อน
แต่พอเห็นเป็นภาพ จิตรู้จักเข้าไปเพ่งทันที
แล้วภาพที่เป็นกสิณสำหรับเรามักจะเป็นรูปในแนวเดียวกัน
หลังๆมานี้เวลาจิตฟุ้งมากๆใช้วิธีเรียกภาพ แล้วเพ่ง
แปลกเหมือนกัน พอจะเรียกภาพ ภาพเดิมๆก็จะมา
บางครั้งได้ผลชะงัดเหมือนกัน เพราะการเพ่งอะไร
จิตจะตั้งมั่นมากกว่า
และต้องคอยประคองภาพไว้ จนเหมือนกับว่า
ไม่กล้าหายใจ เพราะถ้าเคลื่อนนิดเดียว
ภาพก็จะหายไปทันที
ค่อนข้างจะชอบเขียนบล็อก เพราะได้บันทึกสภาวะ
ต่างๆที่ได้พบเห็นในปัจจุบัน และสามารถเก็บดูได้นานๆ
บางครั้งย้อนกลับไปดู ไม่เหมือนกับว่า
เราเป็นผู้เขียนสิ่งเหล่านั้นเลย
เหมือนอ่านบันทึกของใครคนหนึ่งที่คุ้นเคยมากกว่า
ขอกราบอนุโมทนาบุญกับเจ้าของข้อความข้างต้นนี้ด้วยค่ะ
| ไฟล์แนป: |
|
13-2.gif [ 250.69 KiB | เปิดดู 3579 ครั้ง ] |
ไต่ไปไต่มา... 
อืม...เห็นภาพค่ะ
ขอบพระคุณค่ะ 