นั ก ป ฏิ บั ติ ลั ง เ ล ใ จ
พระราชวุฒาจารย์ (หลวงปู่ดูลย์ อตุโล)
วัดบูรพาราม อ.เมือง จ.สุรินทร์
ปัจจุบันนี้ศาสนิกชนผู้สนใจในการปฏิบัติฝ่ายวิปัสสนา
มีความงวยงง สงสัยอย่างยิ่งในแนวทางปฏิบัติ
โดยเฉพาะผู้เริ่มต้นสนใจ
เนื่องจากคณจารย์ฝ่ายวิปัสสนาแนะแนวปฏิบัติไม่ตรงกัน
ยิ่งกว่านั้น แทนที่จะอธิบายให้เขาเข้าใจโดยความเป็นธรรม
ก็กลับทำเหมือนไม่อยากจะยอมรับคณาจารย์สำนักอื่น
ว่าเป็นการถูกต้อง หรือถึงขั้นดูหมิ่นสำนักอื่นไปแล้วก็เคยมีไม่น้อยฯ
ดังนั้น เมื่อมีผู้สงสัยทำนองนี้มาก
และเรียนถามหลวงปู่อยู่บ่อยๆ
จึงได้ยินหลวงปู่อธิบายให้ฟังอยู่เสมอว่า
“การเริ่มต้นวิปัสสนาภาวนานั้น
จะเริ่มโดยวิธีไหนก็ได้
เพราะผลมันเป็นอันเดียวกันอยู่แล้ว
ที่ท่านสอนแนวปฏิบัติไว้หลายแนวนั้น
เพราะจริตของคนไม่เหมือนกัน
จึงต้องมีวัตถุ สี แสง และคำสำหรับบริกรรม
เช่น พุทโธ สัมมาอรหัง เป็นต้น
เพื่อหาจุดใดจุดหนึ่งให้จิตรวมอยู่ก่อน
เมื่อจิตรวม สงบแล้ว คำบริกรรมนั้นก็หลุดหายไปเอง
แล้วก็ถึงรอยเดียวกัน รสเดียวกัน
คือ มี วิมุติ เป็นแก่น มีปัญญา เป็นยิ่ง”
(ที่มา : หลวงปู่ฝากไว้ บันทึกคติธรรมและเทศนา ของพระราชวุฒาจารย์ (หลวงปู่ดูลย์ อตุโล):
รวบรวมและบันทึกไว้โดย พระโพธินันทมุนี วัดบูรพาราม อ.เมือง จ.สุรินทร์, หน้า ๔๒)