ต า วิ เ ศ ษ
พระอาจารย์คำเขียน สุวัณโณ
วัดป่าสุคะโต อ.แก้งคร้อ จ.ชัยภูมิ
อาการของรูปหรือกาย เช่น เมื่อรู้สึกร้อน เราก็เป็นผู้ร้อน
เมื่อรู้สึกหนาวเ ราก็เป็นผู้หนาว เมื่อรู้สึกหิวเราก็เป็นผู้หิว
เมื่อรู้สึกเจ็บเราก็เป็นผู้เจ็บ เป็นต้น
เราเป็น “ผู้เป็น” ไปกับอาการเหล่านั้นทั้งหมด
เรียกว่าเราจำนนต่ออาการต่างๆ และปล่อยให้สิ่งเหล่านั้นเป็นใหญ่
ต่อเมื่อมีสติสัมปชัญญะ สิ่งเหล่านั้นเป็นใหญ่ไม่ได้อีก
เพราะเราเห็นว่าสิ่งเหล่านั้นเป็นเพียงอาการของรูป อาการของนาม
เช่น ความโกรธเป็นอาการ มันไม่เที่ยง มันไม่มีตัวตนอะไร
การเห็นเช่นนี้จึงเปรียบเหมือนกับเกิดตาวิเศษ
ขึ้นมารับรู้เกี่ยวกับอาการของรูป เกี่ยวกับอาการของนาม
“ตาวิเศษ” คือ การมีสติสัมปชัญญะ
เห็นรูปธรรมนามธรรมที่ตกอยู่ในสภาพไตรลักษณ์
การเกิดขึ้น ดำรงอยู่ และดับไป
เราจึงสามารถละวางรูป และนามได้
ถ้าจะเปรียบก็เหมือนไม่มีขยะทิ้งไว้เกลื่อนกลาด รกรุงรังเหมือนแต่ก่อน
อะไรที่เกิดขึ้นเกี่ยวกับรูปกับนาม
อาการของรูป อาการของนาม เราทิ้งลงในพระไตรลักษณ์ทั้งหมด
แต่ก่อนมีแต่ขยะซึ่งเป็นภาระแก่เราเต็มไปหมด
เช่น มีรอยทุกข์ รอยโกรธ รอยโลภ รอยหลง
รอยรัก รอยชัง รอยร้อน รอยหนาว เป็นต้น
แต่บัดนี้เราไม่มีขยะหล่านั้นอีกต่อไป
การเห็นความไม่เที่ยง หรือเห็นไตรลักษณ์
ถือว่าเป็นบุญ บุญในที่นี้คือภาวะที่เห็นอาการของรูป อาการของนาม
สามารถใช้รูปนามในการดำเนินชีวิตอย่างถูกต้อง
(ที่มา : เอกสารยิ้มสู้โรค, ฉบับ ต.ค.-พ.ย. ๒๕๕๑)