พักใจ
: ทะเลป่วน
ขอเวลานอก
เมื่อไม่นาน...มีคอลัมนิสต์คนหนึ่งถามฉันว่า เคยมีปัญหาเรื่องการทำงานบ้างไหม
ยังไม่ทันตั้งตัวกับคำถามนี้ และนึกไม่ถึงว่าเธอจะถาม ก็เลยตอบไปว่า เรื่อยๆ...
แต่ก็สะกิดใจชวนให้ทบทวนเรื่องการทำงาน
ฉันก็ไม่ต่างจากคนอื่นๆ บางห้วงมีปัญหายุ่งยากใจ แต่คิดว่ารับมือได้
บางปัญหาต้องปล่อยวาง บางเรื่องก็ต้องแก้ปัญหา
เรื่องพวกนี้ไม่มีสูตรสำเร็จเหมือนหลักการฮาวทูหรอก
และบางจังหวะก็ต้องเอาตัวเข้าแลกกับความเข้าใจผิดๆ
ถ้าเลือกที่จะทำแล้ว จะเจ็บบ้าง ก็ต้องยอม
หรือบางปัญหาต่อให้อธิบายความหวังดีอย่างไร ก็ถูกตีความเป็นอื่นได้
แม้แรกๆ จะรู้สึกท้อตามประสามนุษย์ที่สติแตกได้ในบางครั้ง
แต่เมื่อคิดทบทวนก็ต้องยอมแลกบ้าง
นี่แหละชีวิต มันไม่ได้ดั่งใจหรอก...
แต่เมื่อถึงเวลาพัก ก็ต้องหาเวลาเพื่อให้สมองหยุดปั่นป่วน
ฉันจึงหาเวลาพักหลายวันนั่งเฟอร์รี่ไปเกาะสมุย
คราวนี้ไม่ได้พักริมทะเล แต่ไปอยู่บนเขาที่ทีปภาวัน ที่นี่แตกหน่อมาจากสวนโมกข์
อากาศดีมาก แวดล้อมไปด้วยต้นไม้
แม้ฉันจะนั่งสมาธิไม่อึดเท่าคนมาร่วมคอร์สปฏิบัติธรรมกว่า 50 ชีวิต
แต่ก็ได้นั่งละเลงสีบนสมุดบันทึกเล่มเล็กๆ ในช่วงพัก
วาดต้นไม้ดอกไม้ไปเรื่อยๆ ก็รู้สึกเพลินดี
ในคอร์สปฏิบัติธรรม ก็ไม่ต่างจากที่อื่นๆ ห้ามพูดคุยเพื่อให้เราดูตัวเอง
แต่ก็แอบคุยกับคุณป้าคนหนึ่ง
เธอเล่าว่า เคยมีผู้หญิงคนหนึ่งเป็นเจ้าของรีสอร์ทเดินทางมาคนเดียว
และกำลังทุกข์มาก จึงมาปฏิบัติธรรม
พอมาถึงที่นี่ เห็นที่นอนแล้วตกกะใจ
เพราะเธอรู้สึกว่า เหมือนนอนอยู่ในโลง
เมื่อมาไกล จะถอยก็ไม่ได้ ก็เลยต้องอยู่ต่อไปจนครบคอร์ส
จริงๆ แล้ว ที่นอนรวมของทีปภาวัน
เขาใช้ไม้กั้นเป็นล็อกๆ ยกพื้นขึ้นคล้ายเตียง มีมุ้ง เสื่อ ผ้าห่มและหมอน
แต่ไม่น่าเชื่อ นอนหลับสบายยิ่งกว่าอยู่ในห้องแอร์ อากาศบนเขาเย็นสบายมาก
ฉันขอเล่าเรื่องผู้หญิงคนนั้นต่อ ปรากฏว่า ถึงวันต้องเดินทางกลับ
ผู้หญิงทุกข์คนนั้นรู้สึกขอบคุณ ที่ได้มาเรียนรู้ธรรมะ
และนั่งสมาธิท่ามกลางธรรมชาติ
แต่อย่างว่าล่ะ กิจกรรมแบบนี้อยู่ที่ว่าจะถูกจริตกับใคร
สำหรับฉันแล้ว การพักใจครั้งนี้ทำให้รู้สึกดีๆ
ที่มีสถานที่แบบนี้สำหรับคนไทยและชาวต่างชาติ
ที่มา...กรุงเทพธุรรกิจกายใจ
