ล้มทั้งยืน...ดีกว่าล้มไม่เป็น
"อย่าคิดว่าสูญเสียแล้วชีวิตจะต้องเป็นศูนย์
เรานับหนึ่งใหม่ได้เสมอหากเราคิดจะนับซะอย่าง"
ถ้าสิ่งที่เราคาดหวัง...ไม่เป็นดั่งหวัง
ถ้าสิ่งที่เราพยายามทุ่มเททำสุดแรงกายแรงใจไม่ประสบผลสำเร็จ
ถ้าสิ่งที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะเกิดขึ้นมันก็เกิดขึ้น
และได้สร้างความบอบช้ำจนทำให้เราต้องจมอยู่กับความทุกข์
เรากำลังก้าวสู่ "ชีวิตที่เป็นจริง" แล้วหล่ะ
เพราะความเป็นจริงของชีวิต จะสอนให้เรารู้จักยอมรับความพ่ายแพ้
สอนให้เรารู้จักสูญเสียน้ำตา
เพื่อที่จะได้รอยยิ้มคืน กลับมาเป็นรางวัลตอบแทน
แต่มันก็ไม่เคยทำให้ใครหมดสิ้นความหวัง
หมดสิ้นพลังและกำลังใจไปกับความพ่ายแพ้
เพียงแค่ความเป็นจริงสอนให้พวกเราทุกคนรู้ว่า
...........อย่าเพียรสร้างความหวัง แต่ให้เชื่อมั่นในความหวัง............
เพราะความเชื่อมั่นจะนำพาเราไปพบกับ "หนทางสู่ความสำเร็จ"
แม้ว่าจะต้องฝ่าฟันอะไรอีกมากมายกว่าจะถึงวันนั้น
แม้ว่าจะต้องล้มลงอีกสักกี่ครั้ง
แม้ว่าจะต้องผิดหวังอย่างแรงอีกสักกี่หนก็ตาม
ปล่อยให้ชีวิตผิดพลาดเสียบ้าง
ปล่อยให้ความคาดหวังได้เจอกับความผิดหวัง
ปล่อยให้ความฝันกลายเป็นฝันค้างลอยกลางอากาศ
ปล่อยให้อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด
แม้ว่าเกิดขึ้นแล้วจะเลวร้ายกับชีวิตก็ตามที
เพราะทุก ๆ อย่างที่เกิดขึ้น จะช่วยสอน
และช่วยเป็นบทเรียนอันล้ำค่าให้แก่ชีวิต
ที่หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้วบนโลกใบนี้
คุณบอย โกสิยพงษ์เคยให้สัมภาษณ์กับนิตยสารเล่มหนึ่ง
เขาพูดให้แง่คิดที่ดีเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลง
ซึ่งมันอาจจะสร้างบาดแผลให้กับใครหลาย ๆ คนมาบ่อยครั้ง
คุณบอยพูดไว้ว่า...
"ไม่มีอะไรที่อยู่กับเราตลอดชีวิต
ทุกอย่างมันก็รอเวลาจากเราไปทั้งนั้น
เชื่อว่าถ้าชีวิตคนเราไม่ยึดติด
ไม่ต้องแขวนชีวิตไว้กับความคาดหวัง
เวลาที่เราสูญเสีย หรือเวลาที่เราต้องเจอกับความล้มเหลว
เราคงมีภูมิต้านทานมากพอที่จะเอาไว้ต่อสู้กับความท้อแท้
อย่าคิดว่าสูญเสียแล้วชีวิตจะต้องเป็นศูนย์
เพราะว่าเรานับหนึ่งใหม่ได้เสมอหากเราคิดที่จะนับซะอย่าง
ไม่มีอะไรบนโลกที่น่ากลัว
และไม่จำเป็นต้องกลัวกับความเป็นจริงของชีวิต"
มีพบก็ต้องมีจาก มีได้ก็ต้องมีเสีย และมีสุขก็ต้องมีทุกข์เป็นสัจธรรม"
เมื่อไรที่เราได้รู้จักสัมผัส และได้เรียนรู้กับชีวิตทั้งสองด้าน
เมื่อนั้นเราจะไม่รู้สึกเสียดายหากเราได้มีโอกาสล้มทั้งยืน
แต่เราจะเสียใจไปตลอดชีวิต
หากเราไม่สามารถก้าวข้ามความล้มเหลวที่ผ่านเข้ามาได้
มีคนเคยบอกเอาไว้ว่า...
การตั้งความหวัง คือการเสี่ยงกับความเจ็บปวด
การพยายาม คือการเสี่ยงกับความล้มเหลว
แต่ยังไงก็ต้องเสี่ยง เพราะในสิ่งที่อันตรายที่สุดในชีวิตก็คือ
การไม่เสี่ยงอะไรเลย
"ล้ม" ลงสักกี่ครั้ง ผิดหวังมาสักกี่หน ลุกขึ้นยืนให้ได้
แล้วสักวันเราจะเจอความสุข
เพราะความสุขไม่ได้หนีจากเราไปไหนหรอก
มันอยู่ใกล้เราแค่เพียงเอื้อมมือจริง ๆ
ถ้าหากเราไม่ได้ไปตัดสินว่า
โลกมันควรเป็นอย่างที่เราอยากให้เป็น
และไม่ได้ตั้งกฎเกณฑ์ให้กับตัวเองมากจนเกินไป
เวลาคิดหรือทำอะไรสักอย่างแล้วมีข้อบังคับ
มีกรอบ และสร้างมโนภาพความสำเร็จไว้ล่วงหน้า
เมื่ออะไร ๆ ไม่เป็นไปตามกฎของเรา
เราก็ทุกข์ เราก็เสียใจ และเราก็ใจเสียเอาได้ง่าย ๆ
มีคนเคยบอกไว้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับคุณ
ไม่ใช่สิ่งที่จะกำหนดความสุขของคุณ
แต่มันเป็นความคิดของคุณเองต่างหาก
ความคดที่มีต่อสิ่งที่ได้เกิดขึ้นกับคุณนั่นเอง
จะสุขหรือจะทุกข์ก็ขึ้นอยู่ที่เราทั้งนั้นเป็นคนกำหนด
ล้มทั้งยืนเสียบ้างก็คงไม่เสียหายไร แต่ล้มไม่เป็นเลยนี่สิ...
ลองคิดดูเล่นๆ ซิว่า
จะเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตต่อไป...................หลังจากนี้
ที่มา...หนังสือนับหนึ่งใหม่ถ้าใจติดลบ (ใยไหม)
http://www.yaimaibook.com/index.php?book_id=103
คัดลอกจาก...
http://www.whitemedia.org/wma/content/view/3515/13/
ภาพประกอบจาก...
http://www.fotosearch.com/bthumb/IMZ/IMZ154/sca0394.jpg
ขอบคุณค่ะ 