ความสุขมักรีบร้อนจากไป
ความสุขมักรีบร้อนจากไป
เคยถามตัวเองหรือเปล่า
ว่าทุกวันที่ผ่านไปของชีวิต
ได้ทำอะไรที่มีความสุขจริงๆแค่ไหน
เคยรู้สึกไหมว่า
ทำไมต้องมานั่งทำอะไรวันแล้ววันเล่า ซ้ำซากไม่จบสิ้น
ทั้งที่ในใจคิดอยากไปไหนไกลๆ
ทำตัวง่ายๆสบายๆ หายใจโล่งปอด
อยู่กับคนที่รัก อ่านหนังสือดีดีสักเล่ม นอนฟังเพลง
และได้คุยกับใครสักคนที่อยากคุย..
มีสักกี่คนที่มีความสุขกับการใช้เวลา
ทุกวันมีแต่เรื่องต้องทำ
ไม่ทำก็เหมือนไม่รับผิดชอบ
ไม่คิดถึงความก้าวหน้า ไม่ทะเยอทะยาน ไม่เป็นคนเก่ง..
เพราะการเป็นคนเก่งที่ใครๆยอมรับ คือคนที่ทุ่มเท
ให้กับอะไรสักอย่างที่เขาทำแล้วประสบผลสำเร็จ
ทุ่มเทจนบางครั้งหลงลืมการเป็นชีวิต
ลืมนึกไปว่า ที่เหนื่อยล้าแทบด่าวดิ้นทุกวันนั้น
ทำเกินไปกับการเป็นชีวิตหนึ่ง..
เวลาที่มีอยู่ อาจมีแค่นาทีนี้
ไม่มีนาทีต่อไปให้ต่อสู้กับอะไรอีก
อาจหลับแล้วไม่ตื่น
อาจไม่มีพรุ่งนี้ให้ลุกมาโต้เถียงกับใครๆ
ความสุขกับความทุกข์เดินเข้าออกเร็ว
ความทุกข์มักอ้อยอิ่งเนิ่นนาน
แต่ความสุขมักรีบร้อนจากไป
คนเราไม่ชอบไขว่คว้าหาความสุขใส่ตัวเท่าความทุกข์
แต่ละวันของคนจึงมักมีแต่เรื่องแข่งขัน ด่าว่า ใส่ร้าย ป้ายสี
กลายเป็นเรื่องวังวนในการเป็นอยู่...
ถ้าเพียงแต่ชอบหาความสุข
คงอยู่กันแบบช่วยเหลือ เอื้ออาทร ค้ำจุน หนุนส่ง
ไม่ปัดแข้งปัดขา กลัวคนอื่นดีกว่าตัว..
ลืมนึกไปว่า เกิดมามีแต่ตัว แล้วก็กลับไปแต่ตัว
ทำไมไม่ใช้เวลาให้มีความสุข
กับการทำสิ่งดีดี คิดดีดี
และทำดีกับคนด้วยกัน......
จริงแล้ว ความสุขหาง่าย เกิดง่าย ถ้าเพียงแต่อยากมีความสุข...
แต่ทุกคนกลับทำแต่สิ่งที่เกิดทุกข์
ลืมเวลาแห่งความสุขที่ควรได้ใช้...
กลับใช้เวลาในบ่วงทุกข์ยาวนาน
..ด้วยการดิ้นรนจนเหนื่อยล้า..
ทั้งๆที่แค่เพียงมีที่ให้นอนหลับ มีอาหารให้กินอิ่ม
และตื่นมายิ้มให้แก่กัน..
เท่านี้ ความสุขก็อยู่ในเวลา
และไม่นึกเสียดาย
ถ้าจะไม่มีนาทีต่อไปให้ได้ใช้อีก...
ที่มา...คนเขียนชื่อขลุ่ย
http://www.comeon-book.com/comeonv3/sub ... &SubID=335
