V I C T O R…..V I C T I M การเป็นผู้ชนะที่แท้จริง
ต้องไม่ทำให้เกิดผู้เคราะห์ร้าย
บางครั้งด้วยบทบาทและหน้าที่ที่เราได้รับ
ทำให้ต้องเกิดการแข่งขันกันอย่างไม่ตั้งใจ
ขณะที่เราทำหน้าที่ของเราอยู่
คนอื่นก็ทำหน้าที่ที่ต้องทำเช่นเดียวกัน
ด้วยภารกิจที่ต้องมีปฏิสัมพันธ์กัน
ก็มีบ้างที่เห็นไม่ตรงกัน
บางครั้งเราต้องเป็นศัตรูกับคนอย่างบังเอิญ
และบางทีเราก็เป็นศัตรูของคนอื่นโดยไม่รู้ตัว
คนทุกคนต่างมีหน้าที่ของตัวเองให้รับผิดชอบ
หากต่างคนต่างก็ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด
ก็คงไม่มีการมานั่งจ้องจับผิดกับภาระหน้าที่ของคนอื่น
ไม่ต้องใส่ร้ายป้ายสีเพื่อให้คนอื่นต่ำต้อยจมดิน
และให้ตัวเองได้ยืนขึ้นมาอย่างสง่าผ่าเผย
คนบางคนที่จะลงมือทำอะไรสักอย่างนั้น
ถึงกับต้องการวางแผนล่วงหน้าอย่างซับซ้อน
ใช้ทุกวิธีการเพื่อที่จะได้มา เพื่อที่จะสำเร็จ
ใช้ทางลัดทุกเส้นที่มีโดยไม่คิดถึงใคร
คิดเพียงอย่างเดียวว่าตัวเองจะไปถึงที่หมายได้อย่างไร
ทางลัดบางเส้นอาจจะต้องลงทุนมากหน่อย
อาจจะต้องแลกมาด้วยมาด้วยศักดิ์ศรี
แลกมาด้วยเพื่อนหรือคนใกล้ชิดสักคนหรือหลายคน
ทางลัดบางเส้นอาจจะต้อลงทุนโกหกคนมานานนับปี
เพื่อแลกกับความไว้เนื้อเชื่อใจ
คนบางคน แกล้งทำดีกับคนอื่นสารพัดเพียงเพื่อหลอกใช้งาน
หลอกให้เป็นสะพานไปให้ถึงจุดที่ต้องการ
คนที่กลายเป็นผู้ถูกกระทำนั้น ย่อมหลงเชื่อได้ง่ายดาย
เพราะคิดว่าเมื่อให้ใจกันไปแล้ว เป็นมิตรกันไปแล้ว
มีหรือจะช่วยเหลือกันไม่ได้
พอมารู้ตัวอีกทีพอเขาถึงฝั่งแล้ว
ก็กลายเป็นเพียงสะพานเก่าๆที่ไร้ค่า
และมีเพียงความทรงจำที่เจ็บปวด
จริงๆแล้วการทำงานทุกอย่าง
คนต่างคนต่างมีลู่วิ่งของตัวเอง
ที่ไม่ต้องไปแข่งกับใคร
ทำสถิติของตัวเองให้ดีที่สุดก็เพียงพอ
หากเป็นผู้ชนะก็จะชนะด้วยการทำลายสถิติของตัวเอง
ไม่ใช่เพราะวิ่งเข้าเส้นชัยก่อนใคร
ผู้ชนะที่แท้จริงไม่ใช่เพราะทำให้มีเหยื่อที่เคราะห์ร้าย
ชัยชนะต้องยืนอยู่ท่ามกลางเสียงชื่นชม
ไม่ใช่เสียงร้องระงมของผู้เคราะห์ร้ายที่ถูกใช้เหยียบขึ้นมา
(ที่มา : All Little Things เรื่องเล็กที่ทำให้ใจใหญ่ขึ้น ;
๒๖ ตัวอักษรของความคิด ทำให้ชีวิตกลายเป็นเรื่องเล็ก,
พิมพ์ครั้งที่ ๑ กรกฎาคม ๒๕๔๗ โดย สำนักพิมพ์ใยใหม, หน้า ๑๕๙-๑๖๑)
