ทุกวัน ในช่วงพักเที่ยง ฉันจะออกมานั่งกินอาหารตรงสวนหย่อมหน้าสโตร์
และเห็นรถคันแล้วคันเล่า เวียนกันเข้ามาจอดตรงป้ายช่องจอดรถสำหรับคนพิการ
ได้เห็นคุณตาคุณยาย จับมือกันเดิน งกๆ เงิ่นๆ ไปที่รถเข็นติดเครื่องยนต์
คุณตาหย่อนตัวลงนั่ง โยกคันเร่งไปข้างหน้าที ข้างหลังที
มีคุณยายเกาะตะกร้าชอปปิ้งที่ติดอยู่หน้ารถ เดินไปด้วยอย่างช้าช้า --
-- คุณป้าคนหนึ่งกำลังรอรถแท็กซี่ แกเดินมาถามฉันว่า อยากจะให้ลูกชายที่เป็นออทิสติก
ได้ชิมอาหารประเภทซูชิบ้าง ควรจะสั่งอะไรดี เพราะลูกชายกินอาหารทะเลไม่ได้
แกบอกว่า แกพาลูกชายมาเดินเล่นที่นี่บ่อยๆ
-- รถบัสคันเล็กๆ เคลื่อนเข้ามาจอดตรงที่เดิมทุกวัน คุณปู่คุณย่าคุณตาคุณยายทั้งหลาย
ยืนต่อแถวเตรียมตัวทยอยขึ้นรถ
แต่ละก้าวของคนแก่ ช่างดูเชื่องช้า แต่กลับไม่น่าอึดอัดเลย สำหรับฉัน
พนักงานขับรถผละจากพวงมาลัยรถ มาคอยรับถุงชอปปิ้งไปวางไว้ประจำที่นั่งของผู้โดยสาร
และดูไม่เคยเบื่อหน่าย กับการรับส่งผู้สูงอายุครั้งละห้าคนสิบคน ที่กว่าจะก้าวขาขึ้นรถกันจนครบ
เวลาก็ผ่านไปหลายนาที
ลองเป็นรถเมล์บ้านเรา แค่ยกขาขึ้น ล้อก็เคลื่อนเสียแล้ว
-- บ่อยครั้งที่ฉันมีความสุขเล็กๆ น้อยๆ อย่างนี้ เวลาที่เห็นคุณตาคุณยาย หรือคุณลุงที่มีขาเพียงข้างเดียว
โยกคันเร่งรถเข็นชอปปิ้งผ่านไป ทุกคนมีชีวิตที่ดูปกติ และดูมีความสุขตามอัตภาพ
นึกถึงบ้านเรา บางที คำว่า มีความสุขตาม "อัตภาพ" มันเหมือนเป็นได้แค่การใช้ชีวิต
เท่าที่สภาพความเป็นอยู่ และสภาวะทางเศรษฐกิจจะเอื้ออำนวย แต่ที่จริงแล้ว มีอะไรที่ "เอื้ออำนวย"
ให้แก่คนเหล่านั้นจริงๆ บ้างไหม
-- เราจึงมักจะพบคนที่ไม่มีแขนขา นั่งขอทานอยู่ที่ตลาด เห็นคนแก่นั่งเหงาอยู่ที่บ้านพักคนชรา --
และเรามักจะทำได้เพียงแค่ รู้สึกสงสาร เห็นใจ หดหู่ บางทีเราจัดกิจกรรมช่วยเหลือ
บางทีเราระดมทุนเพื่อสงเคราะห์ และการสงเคราะห์ มักจะเกิดขึ้นเมื่อเราเห็นผู้อื่น "ด้อย" กว่าเรา
แต่ ณ ที่ที่ฉันนั่งอยู่ตรงนี้ -- เราแค่ประคองคุณยายคนหนึ่งไว้ไม่ให้ล้มเพียงในจังหวะก้าวขาขึ้นรถเมล์
โดยที่คุณยายยังใช้ชีวิตที่แสนสุขของตัวเองได้ โดยไม่ต้องมีใครมาเห็นใจ
-- เราแค่แบ่งปันสถานที่จอดรถส่วนที่ใกล้ที่สุด ไว้ให้กับคนที่มีแรงไม่พอเดินไกลๆ
-- เราแค่เปลี่ยนขั้นบันได ให้เป็นทางลาดสำหรับรถเข็น และจัดห้องน้ำที่มีราวจับแข็งแรง
มีประตูกว้างๆ ให้พวกเขาเดินเข้าออกได้อย่างสะดวก
-- และปฏิบัติกับเขา เหมือนคนปกติที่มีศักดิ์ศรีทัดเทียมกับเรา --
บางที ความอ่อนแอของคนชรา หรือคนพิการในบ้านเรา มันอาจเกิดจากการที่เรายัดเยียด
ความอ่อนแอนั้นให้ โดยการไม่เหลือพื้นที่ให้พวกเขาได้ใช้ชีวิตเหมือนคนทั่วไปต่างหาก
เหมือนเด็กที่ตัวเล็ก มักจะไม่แข็งแรง เพราะพ่อแม่ เพื่อนฝูง เห็นว่าตัวเล็ก ไม่ต้องออกแรงมาก
แล้วเขาจะมีโอกาสรู้บ้างไหม ว่าตัวเองมีกำลังมากมายเท่าไหร่
เหมือนเพื่อนของฉันคนหนึ่ง ที่ไม่เคยได้รับมอบหมายให้ทำงานชิ้นสำคัญใดใด
เพราะเขียนหนังสือไม่เก่ง แล้วเขาจะมีโอกาสได้เขียนบทความดีๆ สักชิ้นหนึ่งไหมในชีวิต
-- กินข้าวเที่ยงไป ฟุ้งซ่านไป --
เงยหน้าขึ้นมาเจอคุณยายคนหนึ่ง ยืนหัวเราะอยู่ ก่อนจะบอกฉันว่า
"นี่หนู แค่ใช้ตะเกียบกินข้าวก็ยากแล้ว ยังนั่งเขียนหนังสือไปใช้ตะเกียบไป ทำได้ยังไงเนี่ย" --
ว่าแล้วแกก็เดินไปรวมกลุ่มหัวเราะกับกลุ่มคุณปู่คุณย่าที่รอรถโดยสารคันต่อไป
อยากเห็นคนแก่บ้านเรา ได้รวมกลุ่มหัวเราะกับเรื่องง่ายๆ อย่างนี้บ้างจัง --
http://natthani.exteen.com/20060523/entry
เป็นคนชอบอ่านงานเขียนตามบล็อกต่างๆ แล้วแต่จะเจอด้วยนะ ในกูเกิ้ล
ตัวเองมองว่า งานเขียนนั้นเป็นงานที่ค่อนข้างยุ่งยาก
การที่จะเขียนออกมาแต่ละอย่างได้ ต้องใช้ทั้งจินตนาการ ต้องใช้อะไรหลายๆอย่างมั๊งนะ
ฉะนั้นเวลาเรานำงานเขียนของเขาเหล่านี้มาโพส เราจะให้เครดิตแก่คนเขียนเสมอๆ
เพราะกว่าเขาจะเขียนออกมาได้ ยากมากๆนะสำหรับในความคิดของเรา
เราเริ่มมองไปถึงเรื่องลิขสิทธิ์หรือทรัพย์สินทางปัญญาที่มีเกิดขึ้นมา
พอจะมองออกแล้วว่า ปัญหานั้นเกิดจากอะไร
ทุกอย่างมีเหตุนะ ไม่ใช่จู่ๆจะเกิดขึ้นมาได้
ฉะนั้นเราควรหมั่นสร้างเหตุดี คือ เมื่อนำงานเขียนของคนอื่นๆมาโพส
ควรให้เครดิตในความเพียรและตามกำลังสติปัญญาของเขา
ไม่ใช่ไปนำของเขามาโพสแล้วทำเฉย
คนที่เข้ามาอ่านเจอก็เลยคิดว่า คุณเป็นคนเขียนขึ้นมาเอง
ผิดศิลนะ ผิดศิลข้ออทินนา คือ ลักทรัพย์
พอดีได้รู้จักกับนักเขียนต้องเรียกว่า มือสมัครเล่น แต่ไม่ธรรมดาเลย
ตัวหนังสือของเขามีเสน่ห์มากๆ คนที่ได้อ่านๆงานของเขาหลายๆคนก็พูดเป็นเสียงเดียวกัน
ถ้ามีโอกาส จะนำงานเขียนของเขามาแบ่งปันกัน เขาเขียนให้ข้อคิดได้ดีนะ
ข้อคิดดูเหมือนจะง่าย แต่ไม่ง่ายเลยกว่าที่จะเข้าถึงและทำได้
| ไฟล์แนป: |
|
untitled0.4.bmp [ 350.28 KiB | เปิดดู 1752 ครั้ง ] |