สัจจะคือความจริงที่จริงที่สุดที่ปราศจากตัวเรา
เราไม่รู้สึกตัวว่าเราไม่ดีและไม่รู้ว่ารอบตัวมีแต่ว่างเปล่า
แปลว่ามีแต่ความคิดเห็นผิดของตัวเราเองที่เข้าใจไปว่ามีตัวตน
ประกอบด้วยมีคนสัตว์วัตถุตัวตนให้หลงผิดทำกรรมตามใจชอบ
โดยไม่เข้าใจว่ากรรมดีคืออะไรกรรมชั่วคืออะไรคืออะไรๆก็ไม่รู้
รู้แต่ว่าตัวกูของกูมีความอยากได้ใคร่มีกำลังแสวงหาตามใจอยาก
พอไม่ได้ตามใจอยาก(มีโลภะ)ก็เกิดขุ่นเคืองขัดใจโกรธ(มีโทสะ)
ทุกขณะคือในขณะนี้เองกำลังเป็นแต่ไม่รู้ตัวว่าเป็นธรรมะอะไร
คือธรรมมีดีมีชั่วมีกลางๆไม่ดีไม่ชั่วแต่เราไม่รู้และแยกแยะไม่ได้
เพราะเราไม่เคยฟังเพื่อศึกษาพระธรรมตรงตามพระไตรปิฏก
คือไม่ศึกษาพระอภิธรรมจึงไม่รู้จักปรมัตถธรรมคือไม่รู้จักธรรม
แปลว่าตัวเราคือตัวอภิธรรมเคลื่อนที่เมื่อไม่ฟังก็ชอบเถลไถล
คือไม่ฟังจึงชอบทำตามใจตัวเองจึงเกิดความมัวเมาลุ่มหลงในตัวตน
คือกำลังมีกิเลสตัณหาอวิชชาและกำลังประมาทไม่ฟังพระพุทธพจน์
https://www.youtube.com/live/hRa4W_VKt8 ... iVYqSTZIB7
