เมื่อพระพุทธเจ้าตรัสรู้ความจริงแล้วทรงน้อมพระทัย
ระลึกถึงความยากของการบำเพ็ญพระทศพลญาณ
เพื่อรู้ความจริงที่ไม่มีใครใน3โลกจะรู้แบบพระองค์
ที่ทรงแสดงธรรมเพื่อให้รู้สึกตัวตามว่าเบาได้เบา
ทรงอุปมาว่ากิเลสตัณหาอวิชชาคือห้วงน้ำใหญ่
คือแอ่งน้ำเล็กที่สะสมกิเลสทีละนิดๆแต่บ่อยๆ
จนสะสมน้ำหลายสายไหลลงไปที่มหาสมุทร
กิเลสจึงท่วมท้นทับถมให้เวียนว่ายตายเกิด
ถ้าไม่มีพระพุทธเจ้ามาทรงแสดงพระธรรม
จะไม่มีใครออกจากสังสารวัฏฏวนได้เลย
เพราะไม่รู้เนื้อรู้ตัวและไม่คิดตามคำสอน
ยังหลงพอใจไม่พอใจไปตามอัตตาทำ
ลืมไปว่าทำอะไรไม่ได้เพราะมีอัตตา
พาหลงผิดทำตามความคิดเห็นผิด
และหลงในความมีความอยากเป็น
แสดงบทบาทไปตามที่คิดว่าจะเป็น
ลืมฟังและคิดพิจารณาให้เกิดปัญญา
ปัญญาที่รู้ความจริงจึงจะเว้นไม่ทำสิ่งผิด
แต่อวิชชาชอบคิดว่ากาลเวลาเปลี่ยนมา2564ปีแล้ว
คิดเห็นว่าพระไตรปิฏกไม่จริงตัวเองคิดถูกจริงจึงไม่ฟังจริง
เป็นไม้แก่ดัดยากว่ายากบอกเท่าไหร่ก็ไม่ฟังชอบคิดเอาเองผิดผิด
แถมไม่ได้รู้ความจริงแท้จริงจึงกระทำเบียดเบียนตนเองและผู้อื่นอยู่
พระพุทธเจ้าทรงแสดงความจริงของจิตที่เกิดดับทันทีภายในจิตใจตนเองจากตรัสรู้และ
บอกว่ามีแต่กิเลสตัณหาอวิชชาตนทำร้ายจิตได้ไม่มีใครเลยสักคนที่ทำร้ายจิตใจใครได้
ลืมฟังมีแต่ความหลงเข้าใจผิดอยากได้อยากมีอยากเป็นพาใจตนหลงไปสู่ที่ชอบที่ชอบทำ
ทำคืออัตตาพาทำตรงกันข้ามกับปัญญารู้ว่าทำไม่ได้จึงต้องฟังจนกว่าจะหมดความอยากทำ
ที่ทำคือทำด้วยความไม่รู้จนกว่าจะฟังเข้าใจว่าทำด้วยความเว้นชั่วคืออะไรถ้าไม่คิดตามพระธรรมอยู่ผิดแน่ๆ
คำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าคือการแสดงคำจากความจริงของสิ่งที่กำลังมีจริงจริงให้ผู้ฟังเข้าใจทุกคำ
ถ้ายังไม่เข้าใจคำสอนอย่าบวชก็ครั้งพุทธกาลบรรลุธรรมในเพศชาวบ้านจนถึงพระอรหันต์โดยไม่บวชก็มี
https://youtu.be/NHalcavI_jo
