จักขุวิญญาณ=จิต+จักขุปสาทรูป+สีสันวรรณรูป
จักขุ(จักษุ)=ตา วิญญาณ=จิต สีสันวรรณ=สิ่งที่ถูกเห็นพร้อมแสง(รูปอื่นๆมืดไปหมดและเห็นไม่ได้)
จักขุวิญญาณ=จิตที่ตา=จิตเห็นเป็นสภาพรู้อารมณ์ทางตาอย่างหนึ่งสิ่งที่ถูกเห็นมีแค่สีล้วน1สีที่ประสาทตา
เห็นแต่เพียงสิ่งที่ปรากฏให้เห็นได้ที่กระทบตรงกลางตาดำลึกๆภายในจักขุปสาทรูปต้องลืมตาดูตามปกติค่ะ
สิกขา=ศึกษา คือเรียนรู้ความจริงที่กำลังปรากฏว่ามี
การศึกษาความจริงตรงตามคำสอนของพระพุทธเจ้า
คือการเรียนรู้ความจริงที่กายและจิตใจตนเองตรงตรง
เป็นการศึกษาความจริงที่กายและจิตใจกำลังเป็นไปจริงจริง
เพื่อให้รู้ให้เข้าใจถูกแต่ละคำทีละคำเพื่อส่องถึงปัจจุบันธรรม
ปัจจุบันธรรมคือเดี๋ยวนี้ธรรมใดกำลังปรากฏนั่นแหละธรรมนั้นมีจริงจริง
พระพุทธเจ้า ตรัสรู้ ธรรม(อ่านว่าธัมมะแปลว่าสิ่งที่มีจริง)ที่กำลังมีเดี๋ยวนี้
ทรงแสดงพระธรรมทุกวัน45ปีด้วยการพูดไปตามลำดับให้ผู้ฟังฟังตามปกติ
เพื่อให้ผู้ที่ฟังเท่านั้นเกิดปัญญาเข้าใจสิ่งที่มีจริง(ธรรม)ที่กำลังมีเดี๋ยวนี้ตามจริง
ไม่ได้บอกให้ปลีกตัวออกจากการฟังไปคิดทำอะไรขึ้นมาใหม่ทรงบอกสิ่งที่กำลังมี
จะศึกษาคำสอนของพระพุทธเจ้าจำเป็นอย่างยิ่งต้องสิกขาตรงจริงจากฟัง
การฟังไม่ทำให้คิดเดาเอาเองเพราะพระพุทธพจน์คิดเองแล้วเอาไปเดาทำไม่ได้
เวลาฟังต้องคิดละเอียดตรงคำตรงความหมายของเสียงแปลตรงตรงตามที่กำลังฟัง
ไม่แต่งต่อเติมความคิดเดิมความจำเดิมที่มีมาแต่เก่าก่อนจะเริ่มต้นฟังเพราะมีสิ่งใหม่เกิดแล้ว
แต่ตัวเราหลงคิดจำแต่ภาพอดีตเดิมๆที่คิดพูดทำอะไรมาเยอะแบบจำซ้ำๆผิดๆตามความคิดตัวตน
สิ่งที่ปรากฏให้เห็นได้ไม่เกิดนอกตาแต่อาศัยรูปใสพิเศษที่ทำให้เกิดเห็นสิ่งหนึ่งได้ที่กลางตาดำ
เรียกว่าจักขุปสาทรูป ปสาทรูป=รูปใสพิเศษที่มองเห็นไม่ได้คอยรับกระทบรูปที่กำลังปรากฏเดี๋ยวนี้
อริยสาวกทุกคนที่ได้ฟังพระพุทธพจน์ย่อมรู้แจ้งชัดว่ารู้ได้ว่ามีปสาทรูปจากการฟังคำที่พระพุทธเจ้าบอก
ที่รู้ว่ามีปสาทรูปเพราะพระพุทธเจ้าทรงแสดงเหตุปัจจัยที่เกิดร่วมกันที่กำลังปรากฏนิมิตต่างๆให้รู้ได้ว่ามีจริง
ปฏิจสมุปบาท=ธรรมที่ไม่ใช่ตัวตนของใครทั้งสิ้นแต่เป็นสิ่งที่มีจริงแต่ละ1ตัวจริงธรรมที่อิงอาศัยเกิดร่วมกัน
การจะรู้ความจริงตรงปัจจุบันที่กำลังปรากฏตรงตามเหตุตามปัจจัยของธรรมต้องเรียนรู้สิ่งที่กำลังปรากฏอยู่
คือรู้จักคิดไตร่ตรองตรงทีละ1ทางเพื่อรู้จักสภาพธรรมตรงทางที่เกิดแล้วทีละ1ทางตามปกติเพราะเดี๋ยวนี้มี
ครบทุกทางแล้วไม่ได้ทำอะไรเลยก็มีแล้วกำลีงมีกำลังเป็นแต่ไม่เคยเข้าใจถูกว่าอะไรที่กำลังมีจริงจริงถึงที่สุด
เมื่อไม่ฟังก็หลงผิดอยากได้สิ่งที่ไม่รู้จักคืออยากได้นิพพานก็นิพพานคือหมดอยากได้เพราะฟังจนรู้ตัวว่าไม่รู้
อันที่คิดว่ารู้ไปหมดนั้นแหละคิดมากเกินสิ่งที่มีคือกำลังมีกิเลสตัณหาอวิชชาอยากได้นิพพานด้วยความโลภ
คิดเรื่องจริงของเห็นให้ถูกต้องตรงตามคำสอนแล้วจะรู้ว่าโง่มานานขนาดไหน
เห็นเกิดเองไม่ได้และที่กำลังเห็นเพราะมีเหตุปัจจัยทำให้ตายังไม่บอดยังฟังรู้เรื่องได้
เพราะการฟังคำสอนของพระพุทธเจ้าต้องอาศัยมีการลืมตาดูมีฟังเสียงด้วยหูเพื่อรู้จักเห็น
เพราะเห็นเป็นเห็นเป็นธรรมเป็นสิ่งที่กำลังปรากฏว่ามีสิ่งที่กระทบตาดำจึงมีการกระทบรูป(ผัสสะ)
เกิดการรับรู้ว่าเห็นสิ่งหนึ่งสิ่งใดสิ่งที่กำลังปรากฏว่ากระทบตาเท่านั้นที่เห็นได้นอกตาไม่มีอยู่จริง=บอดตาใส
แม้เห็นในนรกบนสวรรค์พรหมโลกก็คือเห็นสีล้วนสีเดียวที่กระทบตาดำดับมืดลงทันทีแปลว่ามืดบอดสนิทเลย
https://youtu.be/jJjrE0VM6o0
