เราปฏิบัติมา
เพื่อความว่างจากตัวตน
เพื่อความดับไม่เหลือเชื้อ
เพื่อความพ้นทุกข์
ไม่ใช่ปฏิบัติมาหล่อเลี้ยงกิเลส
หลงกิเลส เป็นบ้ากับกิเลส

พระอาจารย์คม อภิวโร
วัดป่าธรรมคีรี อ.ปากช่อง จ.นครราชสีมา




" เหตุว่าผู้ที่ไม่มี "ศีล" นั้น
ยังห่างไกลพระนิพพานมาก

ผู้ที่มีศีลชื่อว่า ใกล้ต่อ
พระนิพพานอยู่แล้ว
ถึงจะไม่รู้อะไร รู้แต่เพียง
ศีลเท่านั้น ก็ยังดีกว่า
ผู้ไม่มีศีลนั้นอยู่นั่นเอง "

โอวาทธรรม
หลวงปู่ลี กุสลธโร









" "ศีล" เป็นส่วนสำคัญ ถ้าศีล
ไม่มี จะไปสร้างความดีทุกอย่าง
พระพุทธองค์ก็ไม่ทรงสรรเสริญ

คนทำทานสักแสนครั้ง ถ้าไม่มี
ศีลแล้วก็ช่วยไม่ให้ตกนรกไม่ได้
ศีลนี้จะมีเท่าไรก็ตาม รวมลง
ในข้อใหญ่ก็มี ๒ อย่าง คือ

กาลศีล อย่างหนึ่ง

นิจจศีล อย่างหนึ่ง

คนที่รักษาได้บางกาลบางเวลา
ไม่เสมอไป ก็เหมือนมืดบ้างแจ้ง
บ้าง จะเป็นศีล ๕, ศีล ๘, ศีล ๑๐
หรือศีล ๒๒๗ ก็ตาม เมื่อรักษา
ไว้ไม่ได้ตลอดชีวิตแล้ว
ก็เป็น "กาลศีล" ทั้งสิ้น

ส่วน "นิจจศีล" คือ สามารถ
ปฏิบัติไปจนตาย โดยไม่ล้ม
ความตั้งใจเลย จะเป็นศีล
อะไรก็ตาม ก็ตั้งใจปฏิบัติไป
จนตาย จนเผาไฟเลย ไม่เลิก
ไม่รื้อ ไม่ถอน นี่อย่างนี้ดีมาก

แต่ไม่ว่าศีลอะไร ต่างกัน
โดยชื่อและอานิสงส์เท่านั้น "

โอวาทธรรม
ท่านพ่อลี ธัมมธโร









ความเป็นใหญ่เป็นอิสระในตัวทั้ง ๕ อย่าง

สมาธิ คือจิตที่แน่นอยู่ในอารมณ์เดียวเรียกว่า “สมถะ”
จิตที่ไม่ติดต่อกับสิ่งใด มีความสะอาด ปราศจากอารมณ์ภายนอก มีสติสัมปชัญญะ รู้รอบคอบ ปลดปล่อยอารมณ์เสียได้ เรียกว่า “วิปัสสนา”
เมื่อสมาธิซึ่งประกอบด้วยวิปัสสนาเกิดขึ้น ความเป็นใหญ่ เป็นอิสระในตัวทั้ง ๕ อย่างก็จะบังเกิดขึ้นพร้อมกันคือ

๑. ”สัททินทรีย์” ศรัทธาความเชื่อก็เข้มแข็งมั่นคง
ใครจะมาพูดดีหรือไม่ดีอย่างไร ใจก็ไม่หวั่นไหว

๒. “วิริยินทรีย์” ความพากเพียรก็แก่กล้า
ถึงใครจะมาสอนให้หรือไม่สอนให้ ก็ทำไปเรื่อย ไม่ท้อถอยหรือหยุดหย่อน

๓. “สตินทรีย์” สติก็เป็นใหญ่ เป็นมหาสติ ไม่ต้องไปข่มไปบังคับ มันก็แผ่จ้ากระจายไปทั่วตัวเหมือนต้นไม้ใหญ่
กิ่งก้านใบของมันย่อมจะแผ่สาขาลงมาคลุมลำต้นของมันไว้ และพัดกระพือขึ้นเองโดยไม่ต้องมีใครไปจับเขย่าหรือดึงยอดมันลงมา
ความรู้ของเราก็จะจ้าไปหมด ทั้งยืนเดิน นั่ง นอนทุกอิริยาบถ มันรู้ของมันได้เองโดยไม่ต้องไปนึก ความรู้รอบอย่างนี้แหละเรียกว่า ”มหาสติปัฏฐาน”

๔. “สมาธินทรีย์” สมาธิของเราก็เป็นใหญ่ จะทำอะไร ๆ อยู่ก็ตาม จิตก็ไม่มีวอกแวก ถึงจะพูด จะคุยกันให้ปากอ้าออกไปตั้งวา
ใจก็คงที่เป็นปกติอยู่ กายมันจะอยากกิน อยากนอน อยากนั่ง อยากยืน อยากเดิน อยากวิ่ง อยากนึก อยากคิด อยากพูด อยากทำก็ทำไป ช่างมัน
หรือว่ากายมันจะเจ็บ จะป่วย จะปวด จะเมื่อยที่ตรงไหนก็ให้มันเป็นไป จิตใจก็ตั้งเที่ยงอยู่ในอารมณ์เดียว ไม่วอกแวกไปทางอื่น

๕ “ปัญญินทริย์” ปัญญาความฉลาดรู้ก็เป็นให้เกิดขึ้นในตนเอง
อาจสามารถที่จะทำดวงจิตของตนให้บรรลุธรรมสำเร็จมรรคผลเป็นโสดา สกิทาคา อนาคาจนถึง อรหันต์ ก็ได้

ท่านพ่อลี ธมฺมธโร
วัดอโศการาม จ.สุมทรปราการ








หมา แมว ทุกตัว สัตว์ทุกตัวมีจิตเหมือนเรา
บางตัวอาจดีกว่าเรา แต่กรรมก่อนตายบังคับ
ให้เขามาเกิดอย่างนี้

อาจจะเป็นพ่อ แม่ ปู่ ย่า ตา ยาย ในอดีตก็ได้
หากเราไปเตะเขา เบียดเบียนเขา
ก็เท่ากับ เตะญาติของตัวเอง

เมื่อเขาตาย ก็ไปเสวยกรรมดีต่อ
อาจเป็น เทวดา พรหม
แล้วบำเพ็ญบารมีต่อไปนิพพานก็ได้
ฉะนั้น เตะสัตว์อาจมี บาปไม่มีประมาณ ก็ได้

หลวงปู่บุดดา ถาวโร








" .. นรชาติหญิงชายทั้งหลายเมื่อเอา "พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เป็นที่พึ่งแล้ว"
อบายไม่ได้ไปสิ้นแสนกัป ดับขันธ์แล้วจะมีสุคติโลกสวรรค์เป็นที่ไปเบื้องหน้า เอวัง

เทศน์ให้เขาฟังเท่านั้นแหละ แล้วถามเขาว่า "โยม .. ขณะที่อาตมาเดินจรงกรมตั้งแต่ ๖ โมงเย็น
จนถึง ๕ ทุ่มนั้น ได้ยินเสียงดังสนั่นราวกับภูเขาเหล็กมันจะพังลงมา นั่นเสียงอะไร? "

"โอ๋ .. เป็นเสียงพวกข้าพเจ้าสาธุการส่วนบุญกับท่าน การเดินจงกรมมีบุญมากนะท่าน ก้าวขวาลง
สู่พื้นดินนั่น "พุทโธ" ดังตึงนะ แหมบุญมากอัศจรรย์ใจ พวกข้าพเจ้าจึงมาสาธุการส่วนบุญด้วย"

นั่นแหละบุญในศาสนาพุทธ คือ "เดินจงกรม ยืนภาวนา นั่งสมาธิ ไหว้พระสวดมนต์"
นั่นแหละ ได้บุญเยอะ .. "
.
--- คำสอน หลวงปู่จันทา ถาวโร
วัดป่าเขาน้อย อำเภอวังทรายพูน จังหวัดพิจิตร