เราไม่ควรคิดว่าการปฏิบัติธรรมเพราะเราเพียงคิดว่าเราเป็นคนดี แต่เราปฏิบัติธรรมเพราะเรารู้ว่า เรายังมีความเลวอยู่ต่างหาก เมื่อปฏิบัติธรรมแล้ว เราจะยิ่งเห็นความเลวของตัวเองมากขึ้น ถ้าปฏิบัติธรรมแล้ว เห็นแต่ความดีของตนเอง ให้สันนิษฐานเอาไว้เลยว่า เรากำลังปฏิบัติธรรมแบบผิดๆ อยู่
ความดีของครูบาอาจารย์ไม่ใช่ความดีของเรา แม้เราเป็นลูกศิษย์ของพระอรหันต์ ก็ใช่ว่าเราจะมีคุณธรรมเหมือนท่าน อย่านำครูบาอาจารย์มาโอ้อวดกัน เราอาจมีครูบาอาจารย์ที่ประเสริฐที่สุด แต่เราอาจจะเป็นคนที่เลวที่สุดก็ได้ สุขและทุกข์ บาปและบุญเป็นสิ่งที่ควรต้องละทั้งคู่ เราไม่ควรหลงประเด็นว่าจะละเพียงทุกข์ แต่ยังจะกอดสุขไว้ เพราะมันคือเหรียญสองด้าน จะเลือกอย่างใดอย่างหนึ่งเป็นไปไม่ได้ เพราะสุขนั้นก็ไม่เที่ยงเหมือนกัน
ถ้าเราคิดจะมีความรัก ก็ขอให้รักด้วยเมตตา อย่ารักด้วยตัณหาราคะ รักแบบราคะตัณหามุ่งไปที่การครอบครอง ทำให้เกิดความเห็นแก่ตัว เป็นการใช้ความรักเพื่อประโยชน์ในการเสพสุข ทางตา หู จมูก ลิ้น กาย เป็นสำคัญ รักในลักษณะนี้เป็นรักแบบสัตว์โลกไม่ใช่ความรักแบบมนุษย์ผู้เจริญ
เราเกิดมาในโลกใบนี้ก็ใช้โลกใบนี้ให้เป็น เพราะจะใช้มันได้ก็เพียงชั่วคราวเราก็ต้องไป เมื่อต้องไปเราจะเอาอะไรไปได้ต้องคิดให้เป็น ถ้าคิดไม่เป็นเรา จะเป็นเหมือนไอ้บ้าหอบฟาง
| ไฟล์แนป: |
|
20180913_115958.png [ 301.22 KiB | เปิดดู 1371 ครั้ง ] |
