กายเป็นวัด ใจเป็นพระ
พระพุทธเจ้าทรงแสดงความจริงให้เข้าใจถูกตัวตน
ความจริงที่ทรงตรัสรู้ไม่เกิดนอกตัวตนคือจิตเกิดที่กายสังขาร
ถ้าจะรู้ความจริงต้องปรุงแต่งจิตถูกทางตรงที่ลักษณะทางนั้นๆปรากฏ
ทันเวลาตอนที่กำลังปรากฏว่ามีตอนที่เกิดแล้วและตั้งอยู่นิดนึงก่อนดับ
รู้ตรงที่เกิดและตรงที่ดับไม่ได้เพราะไม่มีใครรู้ล่วงหน้าว่าอะไรจะเกิดก่อน
และสติจะระลึกได้ทันก็ตอนที่มีธัมมะเกิดแล้วตรงที่ตั้งอยู่ทันที
จะไปรู้เกิดและตอนดับยังไม่ได้เพราะวิถีจิตเกิดดับสลับกันรวดเร็วนับไม่ถ้วน
กายเป็นวัดจึงหมายถึงกายเป็นที่ตั้งของความยึดถือว่ามีตัวตน
ใจเป็นพระจึงหมายถึงการวัดใจจึงต้องวัดที่กายตนเองที่ใจนี้ครองอยู่เท่านั้น
จึงจะรู้ว่าที่กายใจนี้มีคุณธรรมอะไรที่ที่จะสละทิ้งได้บ้างเพื่อถึงความประเสริฐ
ไม่ใช่ยึดเอาความสบายของการมีวัตถุมาสนองตัณหาความอยากได้ของตัวตน
พระพุทธเจ้าบอกว่าไม่มีเราคือไม่มีจริงๆ รูปนิมิตที่กายใจเรานี้เท่านั้นที่ตั้งอริยสัจจะ
รูปนิมิตที่จิตคิดนึกส่งไปนอกกายแค่ปรากฏเป็นภาพนิมิตหลอกจิตให้หลงทำกรรม
รูปนิมิตเพียงปรากฏให้รู้ว่ามีสั้นเพียงชั่ว1ขณะจิต
ไม่มีใครสามารถจะไปทำให้รู้แบบพระพุทธเจ้าได้
ต้องอาศัยฟังความจริงที่ผู้อื่นกล่าวให้ได้ยิน
จนถึงความเข้าใจความจริงนั้นตรงกับที่กายใจตนกำลังมีตรงแค่1ทางจนชำนาญในการรู้ทั่วตัว
ตีความได้เลยว่าสถานที่ไม่มีอยู่จริงใช้เพียงพักอาศัยหลบภัยจากสัตว์ป่าและป้องกันแดดลมฝน
https://youtu.be/peW5DWolEhA
