กรัชกาย เขียน:
โลกสวย เขียน:
กรัชกาย เขียน:
โลกสวย เขียน:
กรัชกาย เขียน:
โลกสวย เขียน:
กรัชกาย เขียน:
ผู้ปฏิบัติธรรมทั่วๆไป คิดเห็นแต่ด้านดีด้านเดียว นึกว่าถ้าปฏิบัติธรรมแล้วจะดี จะเอาแต่ดี ไม่มองด้านเสียเลย
หรือ มีบ้างมองเห็นด้านดี กับ ด้านเสียแล้ว เห็นคุณเห็นโทษแล้ว แต่ไม่รู้ไม่เห็นทางออก ทีนี้เอาไงต่อ มันก็ติดวน ไม่ไหนไม่ได้ดิ เหมือนนกอยู่ในกรงไก่อยู่ในสุ่ม
อยากออกแต่ก็ออกไม่ได้
หรือ มีบ้างมองเห็นด้านดี กับ ด้านเสียแล้ว เห็นคุณเห็นโทษแล้ว แต่ไม่รู้ไม่เห็นทางออก ทีนี้เอาไงต่อ มันก็ติดวน ไม่ไหนไม่ได้ดิ เหมือนนกอยู่ในกรงไก่อยู่ในสุ่ม
อยากออกแต่ก็ออกไม่ได้
คริคริ
นี่แหละเป็นทั้งมรรค นิโรธ และตัดสมุทัย ทางออก ด้วยปัญญาอันแหลมคม
“ภิกษุนั้น ย่อมมนสิการโดยแยบคาย (โยนิโสมนสิการ) ว่า ทุกข์คือดังนี้ "
พระพุทธองค์ ตรัสว่า อริยะสัจสี่ ก็คือ ความจริงอันประเสริฐ ไงค๊ะ
รู้ป่าว ว่าเจอสิ่งประเสริฐยิ่ง เข้าแล้ว ?
แค่นี้ นี่แหละ ภาคปฎิบัติ ของพระอริยะ สุขในธรรม ยิ้ม ได้ทันตาเห็น ด้วยปัญญายิ่ง
มัวแต่มาถามลุงกรัชกาย ปฎิบัติก็ไม่เป็น อีกสิบปี ก็ยิ้มไม่ออก เวลาเจอทุกข์ เห็นทุกข์
“เมื่อเธอมนสิการโดยแยบคายอยู่อย่างนี้ สังโยชน์ ๓ อย่าง คือ สักกายทิฏฐิ วิจิกิจฉา และสีลัพพตปรามาส ย่อมถูกละเสียได้” (ม.มู.12/12/16)
ก็บอกอยู่หยกๆ นี่เป็นรูปสำเร็จ เหมือนรถที่เขาทำมาเรียบร้อยแล้ว ขับวิ่งได้เบย แต่ตอนเขาทำยากลำบากขนาดไหนกว่าจะได้ชิ้นส่วนแต่ละอย่างๆ เหงื่อไหลใคลย้อย
คริคริ
พระพุทธองค์ สอนทั้งปัญญา และความเพียรหยาดเหงื่อแรงกาย เพื่อสอนใจ
เพราะใจ ไม่ยอมรับ เมื่อเจอทุกข์ ว่า เป็นสัจจะอันประเสรฺิฐ ไงค๊ะ
ก็สอนใจซะ ให้รู้ซะ ว่าไม่รู้เรย ว่า นี่คือธรรมอันประเสริฐ
วันไหนใจเห็นและยอมรับโดยดุษฎี ว่า ประเสริฐแท้
ดวงตาเห็นธรรม เป็นพระอริยะโสดาบัน ละสังโยชน์ 3 ได้
เจอทุกข์แล้วเห็นเหตุแห่งทุกข์ยัง
คริคริ
สมุทัย สุดท้าย ต้องเห็นจากอรหัตมรรค ละสังโยชน์สิบ จนถึง นิโรธละสมุทัยหมดน๊าคร้า
คนเป็นทุกข์จนตูดขมิบ ยังไม่เห็นเหตุแห่งทุกข์ในขณะนั้น แล้วจะพ้นทุกข์ได้อย่างไร ทุกข์เป็นผล สมุทัยเป็นเหตุ ท่านว่าดับทุกข์ต้องดับที่เหตุ
เพราะ คนทั่วไป จะพอเห็นได้ตอนที่ทุกข์มันทับถมท่วมไปนานแล้ว
ไม่เห็นสมุทัย เพราะความไวของสติและสัมปชัญญะปัญญา ไม่เพียงพอ
ไม่ได้เจริญอยู่ในปัฎฐาน
จึงเห็นกันตรงทุกข์ก่อน
ความเห็นนั่นจึงค่อยจะย้อนกระแส กลับไปเห็นต้นตอ ความผิดปกติที่เกิดทุกข์ขึ้น คือย้อนไปเห็นถึงสมุทัยได้ และรู้ได้ว่า นั่นคือมรรค ควรเจริญอย่างไรต่อไป
พระองค์จึงกล่าวทุกข์ไว้ก่อนอันดับแรกไงค๊ะ
