เมื่อพิจารณาตามพุทธพจน์ที่แสดงนิพพานธาตุ ๒ อย่างนั้น จะเห็นได้ว่า เป็นการกล่าวถึงนิพพานโดยการบรรยายอาการ หรือ ลักษณะแห่งการเกี่ยวข้องกับนิพพาน คือ กล่าวถึง นิพพาน เท่าที่เกี่ยวข้อง กับ บุคคลผู้บรรลุ

พูดอีกอย่างหนึ่ง ว่า ใช้บุคคลผู้บรรลุนิพพาน เป็นอุปกรณ์สำหรับทำความเข้าใจเกี่ยวกับนิพพาน มิใช่เป็นการบรรยายภาวะของนิพพานล้วนๆ โดยตรง
ทั้งนี้ เพราะภาวะของ นิพพาน เองแท้ๆ เป็นสันทิฏฐิกะ อันผู้บรรลุจะเห็นได้เอง และเป็น ปัจจัตตัง เวทิตัพพัง วิญญูหิ อันวิญญูชนรู้ได้จำเพาะที่ตัวเอง ดังได้กล่าวแล้วข้างต้น

โดยนัยนี้ การอธิบายโดยแบ่งนิพพานเป็น ๒ อย่างนี้ ก็ไม่มีอะไรแตกต่าง หรือ ล้ำลึกไปกว่าที่ได้อธิบายมาแล้ว ในตอนที่ว่าด้วยภาวะของนิพพาน และภาวะของผู้บรรลุนิพพาน

อย่างไรก็ตาม ก่อนจะพิจารณาเรื่องนี้ต่อไปอีก ขอย้ำความที่พระอรรถกถาจารย์กล่าวไว้ ว่า โดยปรมัตถ์ (คือความหมายสูงสุด หรือ ความหมายที่แท้จริง) นิพพานไม่มีการแบ่งประเภท
แต่ที่แบ่งเป็นสองนั้น ก็เป็นการแบ่งโดยปริยายเท่านั้น และ พึงเข้าใจความหมายของคำสำคัญ ๓ คำ ที่กล่าวแล้วต่อไปนี้ก่อน คือ

๑) คำว่า เวทยิต มาจากรากศัพท์เดียว กับ เวทนา และใช้แทนเวทนาบ้างในบางครั้ง แปลว่า การเสวยอารมณ์ ก็ได้ อารมณ์ที่ได้เสวย ก็ได้
ในที่นี้ มีรูปพหูพจน์ เป็น เวทยิตานิ จึงควรแปลว่า อารมณ์ทั้งหลายที่ได้เสวยแล้ว เทียบได้กับคำที่ใช้กันในบัดนี้ว่า ประสบการณ์ทั้งหลาย

๒) คำว่า อนภินันทิต เป็นคำวิเศษณ์ขยายเวทยิต

มาจาก อภินันทิต ซึ่งแปลว่า เพลิดเพลิน หรือ ชื่นชม ในที่นี้ แปลว่า ติดใจพัวพัน หมายถึง คลอเคลีย หรือ เคล้าด้วยตัณหา ไม่ว่าจะในแง่บวก หรือ แง่ลบ คือ ไม่ว่าจะในทางยินดี หรือ ยินร้าย ชอบใจ หรือขัดใจก็ตาม (ดังจะเห็นได้ในพุทธพจน์ที่จะยกมาให้พิจารณาข้างหน้า)

เติม "น" ปฏิเสธเข้าข้างหน้า เป็น อนภินันทิต แปลว่า ไม่ติดใจพัวพัน หมายความว่า อารมณ์ทั้งหลายที่ได้เสวย หรือ ประสบการณ์ (เวทยิต) ทั้งหลายเหล่านั้น มิได้ถูกคลอเคลียด้วยตัณหา คือ ผ่านการรับรู้เข้ามาแล้ว ก็อยู่ในสภาพบริสุทธิ์ แล้วก็ผ่านโล่งปลอดโปร่งไป ไม่ติดค้าง ข้องขัด คาใจ พร่ำนึก พร่ำคิด เพราะจิตของผู้เสวยอารมณ์ไม่ถูกบังคับ หรือ ครอบงำให้ปรุงแต่ง บิดเบือน หรือ หันเหอารมณ์ไปตามอำนาจของราคะ โทสะ หรือโมหะ

๓) คำว่า ทิฏฐธัมมิกะ แปลตามศัพท์ว่า เกี่ยวกับสิ่งที่มองเห็น ของที่เห็นกันได้ หรือ เห็นๆ กันอยู่แล้ว

ว่าโดยกาล หมายถึง เป็นไปในปัจจุบัน มีในปัจจุบัน ทันตาเห็น หรือ ชาตินี้ ชีวิตนี้

ว่าโดยสถานะ หมายถึง ของธรรมดาสามัญ ด้านวัตถุ เกี่ยวกับชีวิตประจำวัน เรื่องชั้นนอก หรือ ขั้นต้นๆ
มักมาคู่ กับ สัมปรายิกะ ซึ่งแปลตามศัพท์ว่า ซึ่งจะถึงต่อจากนั้นไป หรือ เลยจากนั้นไป

ว่าโดยกาล หมายถึงเป็นไปในเบื้องหน้า มีในภายหน้า พ้นจากชีวิตนี้ไป หรือ โลกหน้า
ว่าโดยสถานะ หมายถึง ระดับที่เกิน หรือ เลยจากธรรมดาสามัญ สิ่งที่ล้ำลึกกว่า ทิฏฐธัมมิกะ
ด้านจิตใจ เลยจากชีวิตประจำวัน เรื่องขั้นใน หรือ ขั้นสูงขึ้นไป

รู้จักความปกติของคนไหมคะ
คนบนโลกนี้เกิดมาแล้วใครบ้าง
ไม่รู้ว่ามีตัวตนบนโลกใบนี้ตามปกติ

ไม่ว่าจะมีการระบุว่านับถือศาสนาอะไร
ก็เป็นคนมีตัวตนมีชื่อนามสกุลมีที่อยู่ถูกไหม
และที่ไม่รู้คือไม่รู้ว่าตัวตนนั้นไม่มีอยู่จริงเป็นนิมิต
เออจะรู้ว่าไม่มีตัวตนถูกตัวตนได้ตอนคิดตามคำสอน
ในพระพุทธศาสนาถ้าคนที่นับถือแต่ไม่ฟังคำสอนจะรู้สึกตัวได้ไหมคะ

ทำพฤติกรรมไปต่างๆกันตามที่คิดว่ามีตัวตนมีคนมีวัตถุสิ่งของนั้นคือปกติไม่รู้ความจริง
ความจริงอะไรล่ะ...ตอบความจริงตามการตรัสรู้ของพระพุทธเจ้าที่ว่าไม่มีตัวตนมีแต่สัจจะธัมมะ
เอาแต่สวดมนต์ไหว้พระถวายเงินทองรับเงินทองโดยไม่รู้ว่าทำพฤติกรรมผิดๆตามๆกันเนี่ยเรียกว่ามีกิเลส
ตามปกติเป็นปกติมีอกุศลศีลและประพฤติตามๆกันไม่ฟังคำสอนตามหลักกาลามสูตร10คือปกติมีกิเลสมาก

อ้าวไปกาลามะอีก

มีกิเลสมากก็หาวิธีกำจัดกิเลสสิ ท่านวางหลักไว้ให้แบ้ว เช่น ไตรสิกขา คือ อธิศีลสิกขา (ศีล) อธิจิตตสิกขา (สมาธิ) อธิปัญญาสิกขา (ปัญญา)

นั่งฟังแม่สุจิตหลอกอยู่ว่าไม่ให้ทำอธิจิตตสิกขา (สมาธิ) ดูๆเหมือนอธิศีลสิกขาก็ไม่เอา เอาแต่ปัญญา แต่เป็นปัญญาเขียนอย่างนี้ ปันยา

คิดให้มันรอบตัวตนของคุณเองสิ
ตถาคตตรัสรู้อริยสัจธรรมตรงปัจจุบันขณะ
ที่กำลังปรากฏว่ามีแล้วและกำลังเกิดดับนับไม่ถ้วนเลย
ทรงแสดงว่านับได้แสนโกฏิขณะเดี๋ยวนี้=1ล้านดวงจิตถึงแสนครั้งนับได้ไหมคะ
คิดให้ถูกตรงตามปกติสิว่าคิดแล้วแค่คำว่าดีก็ดับนับแสนโกฏิขณะแล้วมันดีตามที่คิดได้ไหมคะ

คุณปฤษฎีว่าไง

เข้าใจไหมคะว่าตถาคตสอนให้รู้จักกิเลส
รู้จักกิเลสตนเองเมื่อไหร่รู้จักกิเลสผู้อื่นเมื่อนั้น
ตัวคุณทุกคนที่อ่านอยู่นี่แหละคิดตามให้ถูกตรง
มีตัวตนอยากรู้อยากทำโดยไม่ฟังคำสอนให้เข้าใจ
จะรู้สึกตัวได้ยังไงว่ากำลังมีกิเลสก็มันดับไปแล้วแสนโกฏิขณะ
เอ้าลองนับสิแสนโกฏิขณะเนี่ยนับถูกตัวตนตรงกับขณะไหนและเลือกขณะได้หรออออ
ในเมื่อขณะเกิด/ขณะตาย/ขณะหลับสนิทเป็นขณะที่ไม่รู้สึกตัวไม่มีวิถีจิตทางตาหูจมูกลิ้นกายใจตามที่คิด

เมื่อสอนให้รู้จักกิเลสแล้ว ท่านไม่สอนให้กำจัดกิเลสทำลายกิเลสมั่งดอกหรอ

อ๊าา ดีๆๆ
ขอบพระคุณน๊าค๊ะ

ไปถึงของไม่มีสูงไม่มีต่ำ ราบเรียบบริสุทธิ์

ที่ดับไปตะกี๊นี้แสนโกฏิขณะคุณขาดสติไปแล้ว
เพราะไม่ได้รู้คิดตามคำสอนตรงสัจจะตรงทางที่กายมี
จะเอาแต่อดีตสัญญาจำบัญญัติคำเนี่ยเหรอมันไม่ตามไปชาติหน้า
1ขณะของจุติจิตตอนตายเป็นขณะไม่รู้สึกตัวสืบต่อไปปฏิสนธิ1ขณะไปสู่ที่ชอบๆทำทันที

ชาตินี้ไม่ฟังคำสอนฝันไปไหมว่าจะมีปัญญารู้ตรงสัจจะตามคำสอนได้เพิ่ม
รู้จักสุตมยปัญญาตรงปัจจุบันขณะไหมคะ...สังขารขันธ์ปรุงถูกตรงสัจจะได้แค่1ตัวจริงธัมมะน๊า

พ่ะน่ะ คุณโรสรู้จักกิเลสไหม ตอบให้ตรงคำถาม

๑.รู้จัก

๒.ไม่รู้จัก

ข้อไหน ๑ หรือ ๒

เอ่?

กิเลสเป็นปกติ
อาสวะหมักดอง หละค๊ะ


?

ปัญญาคือความเข้าใจถูกตามคำสอนได้ตรงทีละ1ทางตรงปัจจุบันขณะ
ที่กำลังมีสภาพธรรมปรากฏเดี๋ยวนี้ตามปกติเป็นปกติรู้ชัดว่าเป็นธัมมะไม่ใช่ตัวตน
และจะรู้ว่าเป็นธัมมะอะไรตรงทางไหนเกิดจากการฟังและกำลังระลึกถูกตรงทางตามได้เดี๋ยวนี้
ถ้าไม่ระลึกตามอยู่ก็ปล่อยให้กิเลสไหลไปเลยแสนโกฏิขณะนั้นน่ะไหลผ่านไปตลอดเป็นกิเลสทำไรได้ไหม
เพราะขาดการฟังคำสอนไม่คิดตามคำสอนแต่คิดตามเห็นผิดแปลว่าไม่พึ่งคำสอนก็มันดับเป็นกิเลสแสนล้าน

สาวกที่ฟังคำสอนเข้าใจรู้สึกตัวว่ามีกิเลสมหาศาล
ไม่มีใครสามารถคิดคำวาจาสัจจะของตถาคตได้เอง
ทุกคนที่ฟังผู้อื่นกล่าวคำวาจาสัจจะรู้สึกตัวว่าตนรู้ได้แค่ไหน
ไม่มีใครมีปัญญารู้ความจริงตรงกับทุกคำที่พระพุทธเจ้าทรงแสดงได้
มีแต่ต้องเพียรฟังเพื่อตามรู้จักกิเลสตนเองเพื่อละกิเลสแสนล้านที่ไหลไปตรงๆคืออุชุปะติปัตติรู้1ที่กายตนมี